του Αριστείδη Ζαννίκου
Η δεοντολογικά απαράδεκτη, αλλά γνώριμη, δημοσιογραφική
πρακτική (κυρίως μεγάλων Μ.Μ.Ε.) να λαμβάνουν από κάποιον συνέντευξη και στη
συνέχεια να προβάλουν ελαχιστότατο τμήμα της ώστε να διαστρέφεται και να
αλλοιώνεται πλήρως το νόημα όσων έχει πει, επαναλήφθηκε πρόσφατα από τον
τηλεοπτικό σταθμό “ΑLRHA”.
Η εμπειρία προσωπική. Μου ζητήθηκε επίμονα, λίγο πριν το
δελτίο ειδήσεων των 7 μ.μ., να εστιάσω στα όσα-κατά τον δημοσιογράφο
“ενδιαφέροντα”- είχα διατυπώσει περί τα μέσα Σεπτεμβρίου με άρθρο μου στα Χιακά
Μ.Μ.Ε. σχετικά με τα επιδόματα
τυφλότητας και την ιδιαίτερη περίπτωση της συμπατριώτισσας οφθαλμιάτρου
Λεμονιάς Ζερβούδη-Βαρκάρη. Δέχτηκα την πρόσκληση-πρόκληση μαζί και το “ρίσκο”.
Ακολούθησε περίπου δεκάλεπτη τηλεφωνική συνέντευξη. Απ'
αυτήν, προφανώς κατά την επιδίωξη του καναλιού, απομονώθηκε και ακούστηκε μόνο
μια φράση μου ολίγων δευτερολέπτων που, χωρίς τα προηγούμενα και επόμενα αυτής,
αλλοίωσε πλήρως όσα είχα πει. 'Ετσι, το μεγάλο κανάλι, “πέρασε” αυτό που ήθελε
χωρίς δυνατότητα αντίδρασης εκ μέρους μου.
'Ηταν κι αυτό το περιστατικό μικρό έστω δείγμα της μεγάλης
κρίσης που περνά η Πατρίδα μας συνολικά και όχι μόνο το λεγόμενο “Πολιτικό
Σύστημα”.
Για την κρίση που βιώνουμε δεν μπορεί να φταίει μόνο η
κυρίαρχη πολιτική εξουσία αλλά και το σύνολο των επί μέρους εξουσιών που,
διαχρονικά, δρουν παράλληλα, ανεξάρτητα ή και αντίθετα προς την εκάστοτε
Πολιτική ελίτ.
Εξουσία δεν ασκούν μόνο οι Πολιτικοί που παραδοσιακά
αποτελούν, εκφράζουν και εκπροσωπούν τη Νομοθετική (Βουλή) και Εκτελεστική
(Κυβέρνηση) Εξουσία.
Εξουσία αποτελούν και ασκούν αρκετοί ακόμη Φορείς.
Οι απονέμοντες π.χ. την δικαιοσύνη και κρίνοντες νόμους και
κανονιστικές διατάξεις αποτελούν την ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία ενώ οι
διαμορφωτές της κοινής γνώμης-μέσω της ενημέρωσης και της άσκησης κριτικής-
δηλαδή τα Μ.Μ.Ε. αποτελούν μία ακόμη ισχυρότατη Εξουσία.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι Συνδικαλιστικές Ενώσεις, η
Εκκλησία, ο Στρατός, οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες, η λεγόμενη Κρατική
Γραφειοκρατία (δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί) αποτελούν διακριτές επί
μέρους Εξουσίες στις οποίες κάποιοι κατατάσουν ακόμα και τους πνευματικούς
ανθρώπους (συγγραφείς, πανεπιστημιακούς, ακαδημαϊκούς) αλλά και τους
καλλιτέχνες (ηθοποιούς, τραγουδιστές) μιάς και όλοι αυτοί, με τα έργα τους, τον
γραπτό και προφορικό τους λόγο μπορούν να επηρεάσουν καθοριστικά (θετικά ή
αρνητικά) την δημόσια και ιδιωτική ζωή.
Σήμερα, εν μέσω μιά πρωτοφανούς κρίσης, με τα βέλη πρωτίστως
και κυρίως να στρέφονται (δικαίως βέβαια) κατά της Πολιτικής Εξουσίας των
τελευταίων τουλάχιστον τριάντα χρόνων, το εύλογο ερώτημα που πρέπει να μας
απασχολεί είναι αν οι λοιπές Εξουσίες είναι αμέτοχες των ευθυνών και άμεμπτες.
Οι απαντήσεις βεβαίως διαφέρουν. 'Αλλοι απαντούν καταφατικά
ενώ αρκετοί αρνούνται τη συλλογική ευθύνη. Απαντώντας καταφατικά μιμούμαστε την
στρουθοκάμηλο. Αρνητική απάντηση συνεπάγεται την ομολογία και την αποδοχή
συνευθύνης. Σε κάθε περίπτωση, αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι, αντικειμενικοί
και κυρίως ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και βεβαίως αν ανθρώπινα το
μπορούμε, κάνοντας την αυτοκριτική μας, θα μπορούσαμε να εστιάσουμε σε λάθη και
παραλήψεις μας ως πολιτών και ως ατόμων-μελών μιάς εκ των ως άνω Εξουσιών.
Οι άμεμπτοι και άρα ανεύθυνοι για την κρίση υπάρχουν, όμως
είναι λιγοστοί και συνήθως ανήμποροι να επηρεάζουν τις εξελίξεις.
Αν όντως επιθυμούμε να βγούμε ουσιαστικά αλώβητοι από την
κρίση θα πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε όλους τους άλλους υπεύθυνους για την
κρίση (άρα και ένοχους), όχι όμως και τους εαυτούς μας. Αν ψάξουμε να
εντοπίσουμε και να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και κυρίως αν αποφασίσουμε αυτά να
μην επαναληφθούν, τότε έχουμε κάνει ένα πρώτο βήμα εξόδου από την κρίση.
Αν αποδεχθούμε ότι η κρίση δε είναι μόνο οικονομική αλλά και
ηθική και κρίση αρχών και αξιών, τότε έχουμε κάνει άλλο ένα βήμα.
Ο άνθρωπος-κάθε άνθρωπος- ως έλλογο ον, πρέπει να επιδιώκει
την απόκτηση των αναγκαίων αγαθών που του εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή διαβίωση. 'Ομως,
αυτό από μόνο του δεν του εξασφαλίζει την αναγκαία εσωτερική ικανοποίηση και
ευχαρίστηση μιάς και η απόκτηση μόνο υλικών-οικονομικών αγαθών είναι ακόρεστη.
Αξίες και άρα χαρές που δίνουν νόημα στη ζωή και προσφέρουν
μόνιμη ανθρώπινη ικανοποίηση είναι π.χ. η αγνή φιλία, η κοινωνική συναναστροφή,
η αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια, η άδολη αγάπη στον συνάνθρωπο, η έφεση για
ουσιαστική μόρφωση, η εργατικότητα, η φιλοπατρία, ο σεβασμός στον άλλον και στα
δικαιώματά του, η έφεση για προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, ο σεβασμός
στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο.
Αν τα παραπάνω μας γίνουν βίωμα και σκοπός ζωής έχουμε
κάνει, ως άτομα και ως κοινωνία, ένα ακόμη αποφασιστικό βήμα εξόδου από την
κρίση.
Σε αντίθετη περίπτωση, ναι μεν κάποια στιγμή η οικονομική
κρίση θα έχει παρέλθει- όπως και τόσες άλλες στο παρελθόν-όμως, η πραγματική, η
ουσιαστική κρίση θα συνεχίζεται μέχρι να οδηγήσει νομοτελειακά σε μια
συνταρακτική πιθανά όμως και αναγεννητική καταστροφή.
Ο χρόνος θα δείξει προς τα πού πάμε.
29-10-2012
