| του Γεωργίου Ιακ. Μπριλή Ηλεκτρολόγου-Μηχανικού ΕΜΠ. Χθες του Αγ. Λαζάρου, επισκέφτηκα το Λεπροκομείο της Χίου, το δικό μας άγνωστο νησί "ΝΗΣΙ" με πολύ μεγαλύτερη ιστορία από τη Σπιναλόγκα.. Ανήκει στη Μητρόπολη Χίου πλην όμως έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα του επί δεκαετίες .Όπως όλη η δημόσια περιουσία που νομίζουμε ότι ανήκει σε κάποιον ξένο , σ' έναν απρόσωπο ιδιοκτήτη που λέγεται κράτος[ή εν προκειμένω Εκκλησία ] ,δεν έχουμε καταλάβει όμως ότι κράτος είμαστε εμείς , και η περιουσία του μας ανήκει και όπως θα φερόμαστε στο σπίτι μας θα έπρεπε να φερόμαστε και σ' αυτή , γιατί είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ .Αντ' αυτού ότι είναι δημόσιο , ξεχνούμε ότι είναι φτιαγμένο με μόχθους και χρήματα των προγόνων και των γονιών μας και δικά μας. Από τα πιο απλά ,τα θρανία που καταστρέφαμε στις βαρετές ώρες του μαθήματος και τα μάρμαρα που σπάμε (ναι ΜΑΖΙ ΤΑ ΣΠΑΣΑΜΕ με το να μη σταματάμε αυτούς που τα σπάνε ) στις πορείες, έως οποιουδήποτε είδους και μεγέθους ζημιά .Τι μας νοιάζει; Δικά μας είναι; Εμείς πρέπει να κάνουμε την πλάκα μας, είμαστε η γενιά της πλάκας [κάθε γενιά έχει και ένα τίτλο , του 21, του 40 , του Πολυτεχνείου.. ας είμαστε κι εμείς η λαμπρή γενιά της πλάκας. Εξοργίστηκα βλέποντας αντικείμενα των οικοδομημάτων μέσα στο Λεπροκομείο ακόμα πιο κατεστραμμένα απ' ότι στο παρελθόν , ως και τις πόρτες κάποιοι ξήλωσαν για πλάκα ,έμαθα ότι ως τώρα ξήλωσαν δυο φορές το ρολόι της ΔΕΗ του Ιερού Ναού -του μοναδικού συντηρημένου οικοδομήματος-του Αγίου Λαζάρου για πλάκα και το καταπληκτικότερο ότι έκλεψαν και τη θαυματουργή εικόνα του (μπορεί να μην πιστεύετε στα θαύματα , να βρίσκετε τη θρησκεία μπανάλ και τους πιστούς οπισθοδρομικούς, όμως πρέπει να σεβαστείτε ότι πάνω σ' αυτή την παλιά εικόνα οι ασθενείς κατέθεταν τις προσευχές και τις ελπίδες τους και τα παράπονα τους ), δείλιασα να πάω στο πηγάδι με τα οστά των ανώνυμων ανθρώπων που έζησαν μια μαρτυρική ζωή , δεν δείλιασα να δω τα οστά, δείλιασα στη σκέψη ότι κάποιοι μπορεί να σκέφτηκαν να κάνουν και μ αυτά καμιά πλάκα. Το ίδρυμα είναι χτισμένο στην κοιλάδα της Αγίας Υπομονής . Πολύ σοφή η επιλογή του ονόματος του μέρους. Οι ασθενείς κάποτε έπρεπε να κάνουν υπομονή , να μη γκρινιάζουν γι αυτό που τους βρήκε . Σήμερα δεν ξέρω πια αν ζούμε όλοι μας σ αυτή την κοιλάδα αφού ζούμε τόσα και κανείς δεν αντιδρά σοβαρά ή αν ζούμε στην κοιλάδα της ανόσιας, αναλγησίας ,βόλεψης και ωχαδερφισμού!! Ζούμε σε μια τεράστια πλάκα, για την ακρίβεια ζούμε κάτω από μια τεράστια φθηνή πλάκα , μια πλάκα κατάλευκη φτιαγμένη από σιωπή. Ναι , η πλάκα που καλύπτει τις ζωές μας δε γράφει τίποτα πάνω της ,δεν έχουμε να πούμε τίποτα στους αυριανούς που θα περνάνε να καταθέτουν στεφάνι στην κενότητα των βίων μας, γι αυτό είναι άδεια και η πλάκα μας. Μια πλάκα που όπως κάθε ταφόπλακα καλύπτει μια κοινωνία-ένα σώμα σε αποσύνθεση (ανατριχιαστικό ε; αν κάνατε τον κόπο να διαβάσετε ως εδώ ,μην ανησυχήσετε για τη μακάβρια σκέψη μου , να ανησυχήσετε που σε 5 το πολύ λεπτά θα έχει διαλυθεί όποιος προβληματισμός σας δημιουργήθηκε ). Μια κοινωνία που δε μιλά για την απώλεια των ιδανικών , των αξιών, των δικαιωμάτων της , μια κοινωνία που ζει με ένα και μοναδικό συλλογικό στόχο ,το ατομικό συμφέρον. Μια κοινωνία που είναι διατεθειμένη να θυσιάσει τα πάντα για να μη θιχτεί [οικονομικά , δεν έχουμε άλλωστε άλλη διάσταση πλέον .. ο καθένας ξεχωριστά για τον εαυτό του , γι' αυτό ξεπουλά ,εεε με συγχωρείτε αξιοποιεί ήθελα να πω τη δημόσια-αυτή την τόσο ξένη αλλά δική - περιουσία του όσο -όσο, γι αυτό την καταστρέφει ή και αδιαφορεί (δυστυχώς! έχουμε πολλά παραδείγματα και σε τοπικό επίπεδο ). Και ωραία να ξεπουλάμε , αλλά για πόσο θά ‘χουμε να ξεπουλάμε ;; «Το φυλάξαι τα αγαθά χαλεπώτερον του κτήσασθαι» ή κατά τη φράση που συνάντησα πρόσφατα "Πάντα πουλάς αυτά για τα οποία δεν πολέμησες ,δεν ίδρωσες και κυρίως δε σου ανήκουν". Ο Λάζαρος αναστήθηκε τετραήμερος , εμείς έχουμε μείνει τόσες μέρες «νεκροί» που ακόμα και οι ελπίδες έχουν αρχίσει να μην ελπίζουν σε μας. Το κακό δεν είναι να πέσεις, το κακό είναι να πέσεις αλλά να πιστέψεις ότι είναι πιο ξεκούραστο από το να μην σηκωθείς . Καλή Ανάσταση! |
