H Ελλάδα παράγει περισσότερη πολιτική απ’ όση
μπορούμε να καταναλώσουμε —είναι πασίγνωστο αυτό—, μα όχι και της καλύτερης
ποιότητας — όχι πάντα, τέλος πάντων. Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι ζούμε, και έτσι θα
συνεχίσει να συμβαίνει σε τούτο τον τόπο. Είναι αναπόφευκτο, είναι ίδιόν μας,
και είναι και κάτι με το οποίο οφείλει να συνδιαλέγεται κανείς καθημερινά…
Ωστόσο,
και κρίνοντας εκ του έως τώρα αποτελέσματος, αποδεικνύεται πως είναι ταυτόχρονα
και πολύ σκληρή για να πεθάνει: αυτή τουλάχιστον είναι μια ερμηνεία του
εκλογικού αποτελέσματος που πολύ-πολύ εύκολα μπορεί να σταθεί στα πόδια της.
Γιατί πράγματι μας δόθηκε μία ευκαιρία ακόμη. Την τελευταία στιγμή. Μια
ευκαιρία ζωής — ή θανάτου.
Δεν
ισχυρίζομαι πως μία υποθετική πρωτιά τού ΣΥΡΙΖΑ θα σήμαινε το τέλος για τη
χώρα. Όχι. Γιατί, απλούστατα, οι συντηρητικές δυνάμεις που τον απαρτίζουν δε θα
δέχονταν επ’ ουδενί να κυβερνήσουν — δε θα δέχονταν καν την Εντολή: το συμφέρον
μιας λαϊκίστικης αντιπολίτευσης ανθεί στους λειμώνες τής δήθεν διεκδικητικής
άρνησης και του —καθαρά αντεθνικού και αντιλαϊκού— ριζοσπαστισμού, όχι στο
πεδίο των έργων. Ακόμη όμως και στην κατά 100% υποθετική περίπτωση να
αναλάμβανε ο Αλέξης Τσίπρας να κυβερνήσει (επαναλαμβάνω: 100% υποθετική
περίπτωση), η πολιτική που θα επιθυμούσε διακαώς να ακολουθήσει θα ήταν
διαμετρικά αντίθετη με την επικίνδυνα τριτοκοσμική ρητορική τού ιδίου και των
στελεχών του. Απλούστατα, δε θα είχε τη δυνατότητα, την πολιτική παιδεία και
τους «συμμάχους» (τον Πάνο Καμμένο δηλαδή…) για να κάνει οτιδήποτε — και έτσι,
με μια δράκα μαθητευόμενους μάγους στο πιλοτήριο, σε λίγες μέρες μέσα θα
οδηγούμασταν γραμμή στα βράχια. Και στο τέλος.
Τα
διαθέτει όλα αυτά η υπό τον Αντώνη Σαμαρά Νέα Δημοκρατία, στη συγκυβέρνηση που
επιχειρεί (και που άργησε κατά μία εκλογική αναμέτρηση…) με το ΠΑΣΟΚ και τη
ΔΗΜΑΡ;
Ναι,
ασφαλώς. Ασφαλώς και τα διαθέτει. Και ας βοά το παρελθόν της, όπως και το
παρελθόν τού ΠΑΣΟΚ άλλωστε, περί τού αντιθέτου. Τα διαθέτει, και ας μην τα έχει
χρησιμοποιήσει ποτέ κατά το πρόσφατο παρελθόν. Για την ακρίβεια, και τα δύο
κόμματα έχουν επιδείξει αθεράπευτη λατρεία στον κρατισμό, στη μικροπολιτική,
στον παραγοντισμό, στην τακτοποίηση ημετέρων, στη νωθρότητα, στην ατολμία, στην
πολιτική τυφλότητα, στην κενότητα λόγου, στο χτίσιμο του παραδοσιακά ελληνικού
κομματικού κράτους που πνέει χρόνια τώρα τα λοίσθια και που μας παρασέρνει
όλους στο χαμό του.
Παρά
ταύτα, δεν μπορώ παρά να ελπίζω πως αυτή
η κυβέρνηση, με τις όποιες αλλαγές θα χρειαστεί πιθανώς να κάνει στην επάνδρωσή
της, θα επιτύχει. Δεν μπορώ παρά να ελπίζω πως θα οδηγήσει την Ελλάδα στον μόνο
δρόμο που μπορεί να μας φέρει σε πορεία αξιοπρεπούς σωτηρίας: αυτόν των
μεταρρυθμίσεων της οικονομίας μας, της μείωσης του πελώριου κράτους που παράγει
για ένα αλλά τρώει και ξοδεύει για δέκα, των εκ των ων ουκ άνευ
ιδιωτικοποιήσεων, της σοβαρής και απλής φορολόγησης, της πάταξης της
γραφειοκρατίας που αποδιοργανώνει και τσακίζει την εγχώρια και διεθνή
επιχειρηματικότητα, χωρίς περαιτέρω φόρους και εκ νέου μειώσεις μισθών και
συντάξεων — όλου αυτού του πλέγματος βαθύτατων αλλαγών που συνιστούν, εντέλει,
το Μνημόνιο Συνεργασίας της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Του Μνημονίου,
επαναλαμβάνω, και όλων των βασικών
επιταγών του, που θα κάνουν την Ελλάδα υγιή και δυνατή, και όχι υποτελή τής πιο
φρικτής μοίρας.
Για
να το επιτύχουν αυτό, δύο πράγματα χρειάζονται κυρίως: ξεκάθαρη βούληση, από τη
μία, και επικοινωνιακή δεξιότητα από την άλλη. Ελπίζω πως θα βρεθεί αρκετή από
την πρώτη, και ακόμη περισσότερη από τη δεύτερη — και λέω ακόμη περισσότερη επικοινωνιακή
δεξιότητα, γιατί έχουν ειπωθεί τόσα αλλόκοτα και τερατώδη ψέματα περί
υπερηφάνων… αναδιαπραγματεύσεων, που ο λαός έχει μπερδευτεί σε βαθμό γόρδιο. Κι
αυτό, φευ, η παρούσα κυβέρνηση πρέπει να το αντιμετωπίσει με παρρησία, τόλμη
και ταπεινότητα. Καλά ήταν τα ψέματα που είπαν ώς εδώ… μα η αλήθεια είναι μία.
* * *
Όσον
αφορά τη Δράση κι εμένα: το κόμμα μου, παρά την αναπόφευκτη αλλαγή στην ηγεσία
του, που κατέστη απαραίτητη λόγω και μόνον τού πρωτοφανούς και σπανιότατου
πολιτικού μεγέθους του Στέφανου Μάνου, θα παραμείνει πιστό στην ιδεολογία του
και στην άσκηση της πολιτικής του. Πιστό στον οικονομικό, πολιτικό και
κοινωνικό Φιλελευθερισμό. Θα είμαι μαζί του, θα είμαστε μαζί, στηρίζοντας την
Κυβέρνηση σε ό,τι σωστό πράξει και ελέγχοντάς της εάν και εφόσον παρεκτραπεί.
