του βουλευτή ΚΩΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Με αφορμή τον πρόσφατο
κοινοβουλευτικό έλεγχο που άσκησα προς το αρμόδιο Υπουργείο, για την πορεία
υλοποίησης της μαρίνας στη Χίο και ζητώντας ενημέρωση για την εξέλιξη του
διαγωνισμού που προκηρύχθηκε για το παραπάνω έργο, θα ήθελα να αποτυπώσω μια
σειρά από σκέψεις που αφορούν την αναγκαιότητα η χώρα μας να επενδύσει στον
θαλάσσιο τουρισμό και να εκμεταλλευτεί τα γεωφυσικά της συγκριτικά
πλεονεκτήματα.
Ο
τουρισμός και η ναυτιλία αποτελούν για την ελληνική οικονομία τους
σημαντικότερους πυλώνες
ανάπτυξης
και εισροής εσόδων. Μπορεί, κανείς, να φανταστεί τα θετικά αποτελέσματα που
μπορούν να προκύψουν από το στοχευμένο συνδυασμό και τη συνέργεια στις δύο
οικονομικές δραστηριότητες.
Ενδεικτικά,
αναφέρεται ότι, η συνεισφορά του τουρισμού στο Α.Ε.Π. εκτιμήθηκε για το έτος
2009 στα €35δις, περίπου, με τη μέση κατά κεφαλή δαπάνη για το 2008 να
ανέρχεται σε €734 και να αυξάνει συνεχώς και με το 1/5 του εργατικού δυναμικού
της χώρας να απασχολείται έμμεσα ή άμεσα στον κλάδο.
Σε κάθε
περίπτωση και παρά την οικονομική κρίση που διανύουμε, η συνεισφορά του
τουρισμού στην βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας και μέσω των δορυφόρων
λογαριασμών (πληροφοριακό
σύστημα, που χρησιμεύει στη μέτρηση της τουριστικής ζήτησης και τη συσχέτιση
της ζήτησης αυτής με την τουριστική προσφορά), αποκτά ουσιαστικά μεγαλύτερη
σημασία, όχι μόνο σε ποσοτικό αλλά και σε ποιοτικό επίπεδο.
Το
υφιστάμενο πρότυπο τουριστικής ανάπτυξης βασίστηκε στον μαζικό οργανωμένο
τουρισμό. Όμως, το παραδοσιακό πρότυπο ανάπτυξης, δεν μπορεί να ικανοποιήσει,
πλέον, τις νέες απαιτήσεις της τουριστικής αγοράς.
Στην
περίπτωση μίας δομικού τύπου κρίσης, η οποία είναι απόρροια οικονομικών κυρίως,
συγκυριών, προτείνεται η αναζήτηση ενός νέου μακροχρόνιου και βιώσιμου προτύπου
τουριστικής
ανάπτυξης,
όπου κυριαρχεί η ανάδειξη της ποιότητας έναντι της ποσότητας και η διαφοροποίηση
έναντι της ομογενοποίησης.
Έτσι, πρέπει να αναζητηθεί μια νέα «τουριστική
ταυτότητα» για τη χώρα μας, να καλλιεργηθεί ένα νέο διαφοροποιημένο μοντέλο, με
την τουριστική προσφορά να έχει νέα χαρακτηριστικά, βασισμένα στις
ειδικές και εναλλακτικές μορφές τουρισμού, σε συνδυασμό με συμπληρωματικά
τουριστικά προϊόντα.
Η ειδική
μορφή τουρισμού, που αφορά την ομάδα προϊόντων με κυρίαρχο κίνητρο τη θάλασσα,
ο θαλάσσιος τουρισμός, για να αναπτυχθεί στη χώρα μας, έχει ανάγκη από
υποδομές, όπως οι μαρίνες, σκάλες, καταφύγια, δίκτυα παροχής υπηρεσιών.
Ο κλάδος
που ασχολείται με τον θαλάσσιο τουρισμό αποτελεί έναν από τους ταχύτερα
αναπτυσσόμενους κλάδους της χώρας, λόγω της θάλασσας και της πολυνησίας. Στην
περίοδο 1978-1992 τα επαγγελματικά σκάφη αυξήθηκαν από 800 σε 3.000 και το 2003
έφτασαν τα 4.500 σκάφη, ενώ τα ναυλοσύμφωνα σχεδόν τριπλασιάσθηκαν την ίδια
περίοδο.
Με αφορμή τον κοινοβουλευτικό
έλεγχο που ασκήθηκε για την ημιτελή εδώ και χρόνια μαρίνα της Χίου, ήρθε και
πάλι στην επιφάνεια η αγωνία για την ανάληψη στοχευμένων πρωτοβουλιών και
ενίσχυση των λειτουργικών διασυνδέσεων, ανάμεσα σε διαφορετικούς κλάδους της
οικονομίας για τουριστική ανάπτυξη στο νησί.
Οι γείτονες ανταγωνιστές μας, αν
και προσφέρουν υποκατάστατο τουριστικό προϊόν του προσφερόμενου δικού μας, έχουν, ήδη, κάνει βήματα μπροστά και
αναφέρομαι συγκεκριμένα στην Ιταλία, τις Δαλματικές ακτές και την Τουρκία,
περιοχές στις οποίες λειτουργούν μαρίνες που προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες σε
συμφέρουσες τιμές, καλύπτοντας το δικό μας κενό στην υποδομή για θαλάσσιο
τουρισμό και βέβαια, αποκομίζοντας σημαντικά οικονομικά και αναπτυξιακά οφέλη.
Παρόλο, που η Ελλάδα έχει μία
τεράστια ακτογραμμή διπλάσια της ακτογραμμής
Ιταλίας και της Τουρκίας, με 1.400, περίπου, νησιά, παρόλο που είναι ιδανικός
και βασικός προορισμός για δραστηριότητες στον θαλάσσιο τουρισμό, διαθέτει,
συγκριτικά με τις παραπάνω περιοχές, τον μικρότερο αριθμό μαρίνων. Για
παράδειγμα, η Κροατία διαθέτει 58 μαρίνες, η Ιταλία 68 και η Τουρκία 36, με
τους αριθμούς χρόνο με το χρόνο να αυξάνουν, με αντίστροφο πρόσημο για τη χώρα
μας.
Η γεωφυσική μοναδικότητα μαζί με
τη ναυτική παράδοση της χώρας μας, θα μπορούσαν να θέσουν την Ελλάδα στην
προμετωπίδα του θαλάσσιου τουρισμού και να συντελέσουν στην περιφερειακή
ανάπτυξη.
Θα μπορούσε να εκπονηθεί ένα
δεκαετές σχέδιο ανάπτυξης των υποδομών για τα σκάφη αναψυχής που θα έχει ως στόχο
την αύξηση των μαρίνων, μαζί με ένα αντίστοιχο σχέδιο ανάπτυξης του θαλάσσιου
τουρισμού μέσα από τη βελτίωση του θεσμικού πλαισίου, εξειδικευμένες τακτικές σχεδιασμού
και προώθησης, σε συγκεκριμένες ομάδες – στόχους. Αυτή είναι μία προτεραιότητα
που πρέπει να την εξεταστεί σοβαρά γιατί η ευκαιρία είναι εδώ και περιμένει.
Σε ό,τι αφορά τον τουριστικό
λιμένα της Χίου, πρέπει να αποτελέσει επιτακτική προτεραιότητα στρατηγικού
σχεδιασμού για την ανάπτυξη του πυρόπληκτου νησιού μας και να συνοδευτεί από
ολιγοδάπανες βελτιωτικές παρεμβάσεις σε, ήδη, υπάρχουσες υποδομές και σε άλλα
σημεία του νησιού.
Μπορούμε. Θέλουμε;
