του ΓΙΑΝΝΗ ΞΕΝΑΚΗ
Πριν λίγες ημέρες εορτάσαμε την επέτειο εκείνου του πηγαίου ΟΧΙ των Ελλήνων. Αυθόρμητο, αβίαστο, σθεναρό και αγνά πατριωτικό. Το ΟΧΙ που πρωτοείπε τα ξημερώματα ο δικτάτορας Μεταξάς και το επανέλαβε τρεις ημέρες αργότερα από τις φυλακές της Κέρκυρας που ήταν έγκλειστος ο αρχηγός του Κ.Κ.Ε Ν. Ζαχαριάδης καλώντας όλους τους Έλληνες ν αγωνιστούν για την πατρίδα, κάτω από την ηγεσία του Μεταξά. Αυτό το ΟΧΙ των ενωμένων, συμφιλιωμένων και αδελφωμένων Ελλήνων, άλλαξε την πορεία του πολέμου υπέρ των συμμάχων.
Σήμερα που η πατρίδα βρίσκεται κάτω από νέα κατοχή που είναι αυτοί οι «Έλληνες του ΟΧΙ» ; Την ώρα που η κατεχόμενη Ελλάδα είναι βυθισμένη στην κατάθλιψη, που εφτά στους δέκα πολίτες είναι υπερχρεωμένοι, που κάθε μέρα κάποιος πέφτει από το μπαλκόνι, που χιλιάδες νέοι παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς, την ώρα που στο ενάμιση εκατομμύριο των Ελλήνων άνεργων αντιστοιχούν άλλοι τόσοι λαθρομετανάστες κατά ομολογία του ίδιου του Πρωθυπουργού, αυτή την ώρα θα περίμενε κανείς από τους εδώ και από τους αποκεί ένα βροντερό ΟΧΙ στα κατάπτυστα μνημόνια με τα λανθασμένα μέτρα τους. Θα περίμενε μια από κοινού εκστρατεία για την αποκατάσταση της πληγωμένης και καταρρακωμένης μας περηφάνιας, θα περίμενε από τον Σαμαρά μια θαρραλέα στάση υπέρ της εκλογής του Τσίπρα στην Κομισιόν, αλλά και μια εξ ίσου θαρραλέα συμπαράσταση του Τσίπρα στην εξάμηνη προεδρία του Σαμαρά στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αντί αυτών, η συγκυβέρνηση και η αντιπολίτευση δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να δαγκώνουν η μια την άλλη με αβυσσαλέο μίσος ανταλλάσσοντας λόγια φαρμακερά, παθιασμένα, χολερικά που μόνο στους ξένους «προστάτες» μας θα ταίριαζαν.
Εκεί στο Βερολίνο που ταξίδεψα την προηγούμενη εβδομάδα επαγγελματικά, βρέθηκα με παλιούς φίλους και έπαθα κατάθλιψη απ αυτά που άκουσα. Τεσσερισίμιση χιλιάδες Έλληνες νέοι πήγαν εκεί τον προηγούμενο χρόνο αναζητώντας εργασία. Το προβληματικό όμως βρίσκεται και σε άλλο σημείο. Οι μισοί απ αυτούς έφυγαν πίσω γιατί δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το ωράριο και τον ρυθμό εργασίας που ισχύει στα εκεί Ελληνικά εστιατόρια.
Εδώ η συγκυβέρνηση και η αντιπολίτευση αλληλοσπαράζονται για το τι παραπάνω μπορούμε εμείς να δώσουμε στην Τρόικα και τι να μας πάρουν αυτοί, χωρίς κανένας να προτείνει κάτι που θα απαλλάξει έναν ολόκληρο λαό από την απελπισία.
Εμείς αδιάφοροι θαρρείς παρατηρητές, αφού ότι ήταν να χάσουμε το χάσαμε και πάνω απ όλα το χαμόγελο και την αισιοδοξία μας, αφήνουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας κάτι σαν θεατρογράφημα, σαν τραγωδία, κάτι σαν εφιάλτης. Αναίσθητοι θαρρείς από το φαγοπότι και το ραχάτι της επίπλαστης ευμάρειας των δανεικών, ονειρευόμαστε, αναπολούμε και προσδοκούμε να ξαναέρθουν οι ίδιες εποχές, χωρίς ν αλλάξουμε τίποτα από την συμπεριφορά μας, από την νοοτροπία μας, χωρίς να διορθώσουμε κανένα από τα λάθη μας. Θέλουμε να μείνουμε οι ίδιοι εμείς και ν αλλάξουν όλοι οι άλλοι. Να ξεπεράσουν αυτοί τον δικό τους κακό εαυτό όχι κι εμείς τον δικό μας. Εμείς εδώ έχουμε στον τόπο μας μια τεράστια ακίνητη περιουσία από δωρεές και κληροδοτήματα που κάποιοι ευπατρίδες αφήσαν για να καλύπτουμε ανάγκες που δεν καλύπτει η Πολιτεία, στο Νοσοκομείο, στον Δήμο, στην Περιφέρεια. Ερειπώνεται και απαξιώνεται χωρίς κανείς να δίνει σημασία γιατί φοβάται, τρομάζει στο πολιτικό κόστος και στις φωνές των γνωστών ισοπεδωτών που προτιμούν να γίνουν χαλάσματα άχρηστα, παρά να δοθούν για αξιοποίηση σε όσους έχουν την δυνατότητα και την διάθεση. Προτιμούν την ερείπωση τους και τον μηδενισμό της αξίας τους παρά την συντήρηση και την διατήρηση της αξίας τους έστω και με χαμηλή προσωρινά απόδοση. Αυτό αξίζουμε, ότι είμαστε. Γ. Ξενάκης
