“Θα πάρω το βαρκάκι
μου/ ότι καιρό κι αν έχει/ και θ' ανοιχτώ απέναντι/ προς το Καραμπουρνού”… Αυτοί, οι γεμάτοι συναίσθημα και
πάθος για φυγή από την καθημερινότητα, στίχοι του Νίκου Παπάζογλου μού έρχονται πάντα στο νου, όταν τα προβλήματα
–κοινωνικά, οικονομικά, προσωπικά- με κατακλύζουν και με βουλιάζουν. Τρόπος
φυγής απ΄ όλα τούτα ένας και μοναδικός:
το βαρκάκι μου. Προορισμός το αιγαιοπελαγίτικο μπουγάζι, ατενίζοντας το άλλο
Καραμπουρνού, που βρίσκεται στο
“μπράτσο” του κόλπου της Σμύρνης, στην
απέναντι μικρασιάτικη πλευρά.
Τώρα, οι δεσμοφύλακες της χαράς μας, αποφάσισαν να μας
στερήσουν και το βαρκάκι, την απόδραση του νου και του ψυχής μας από τα φονικά τους πλοκάμια, που σφίγγουν όλο
και πιο πολύ.
Τρόπος, οι ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις τους από εμάς, “τους πλοιοκτήτες” των “σκαφών αναψυχής“ μήκους
τριάμισι μέτρων(!!) με ένα πανάκι ή μια
μηχανούλα τριών τεσσάρων ίππων για πρόωση.
Θεώρησαν καλό να
ευχαριστήσουν τους πορφυρογέννητους του χρήματος, που τόσο εκτιμούν, με ένα
ακόμη δωράκι παρμένο από την τσέπη μας, όπως πάντα, μια και όσο πιο πολλά μαζέψουν, τόσο πιο καλά για
κείνους. Έτσι, μαζί με τους πλοιοκτήτες των θαλαμηγών, μαζί με τους
υπερεφτάμετρους, πολυτελείς, ταχύπλοους κολοσσούς, μπήκαμε στην ουρά του
ταμείου των ιδιωτικών ασφαλειών κι εμείς με τα
“καρυδότσουφλά” μας.
Το γεγονός ότι ένα
βαρκάκι, μια πετονιά ή ένα παραγάδι (το δίχτυ το απαγόρευσαν στους ερασιτέχνες προ πολλού, για
να μην τους καταστρέψουμε τη Μεσόγειο από την “υπεραλίευση”- τρομάρα τους!!), μπορεί
να γίνει τρόπος απόκτησης ενός πιάτου φαγητού στο σπιτικό πολλών μας, ούτε που το έλαβαν υπόψη. Εμείς ζούμε στον
πάτο της κόλασης που μας πέταξαν να ζήσουμε κι όχι εκείνοι. Εκείνοι δεν πεινούν∙ εκείνοι δεν παίρνουν
συντάξεις πείνας∙ εκείνοι δεν αυτοκτονούν από απόγνωση∙ εκείνοι και τα παιδιά
τους δεν είναι άνεργοι∙ εκείνοι δε χρειάζεται να πληρώσουν φόρους∙ εκείνοι
εσοδεύουν, ώστε να πληρώσουν εκατό
ασφάλειες και όχι μία.
Το βαρκάκι για ένα νησιώτη δεν είναι μέσο αναψυχής ή άθλημα.
Είναι τρόπος ζωής. Κι
αυτόν τον τρόπο ζωής κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον στερήσει εφαρμόζοντας
απάνθρωπες πολιτικές που μόνο σκοπό έχουν να φουσκώσουν τις τσέπες των
μακελάρηδων της ζωής μας. Οι ανοιχτοί ορίζοντες της θάλασσας
δεν περιορίζονται με συρματοπλέγματα, όσο κι αν επιθυμούν να το κάμουν
και αυτό.
Θέλουν να μη μείνει
τίποτε ανεξέλεγκτο οικονομικά. Δε θα το πετύχουν. Κανείς δεν πρόκειται να με
αναγκάσει να εγκαταλείψω τη θάλασσα, όσα εμπόδια κι αν βάλουν στη ζωή μου.
Η φωνή της μ΄ ακολουθεί όπου κι αν βρεθώ, θυμίζοντάς μου:
«Ταξιδιώτη, δεν
υπάρχει δρόμος
Ταξιδιώτη, τα ίχνη σου είν΄ ο δρόμος
Και τίποτ΄ άλλο
……………………………………
Ταξιδιώτη, δεν
υπάρχει δρόμος
Μόνο τα ίχνη του
πλεούμενου στη θάλασσα»
Ο έρωτας για τη γαλάζια αγαπημένη δεν
προδίνεται, δεν παραδίνεται ερήμην σε αχόρταγους χρηματολάγνους καρχαρίες.
Όσο πλέει το
βαρκάκι μου, θα πλέω κι εγώ μαζί του και
με περισσό πείσμα θα απαιτώ τη ζωή
που μου στέρησαν, τη χαρά που μου πέταξαν στο βούρκο οι σταυρωτήδες μου∙
τη χαρά και τη ζωή που αξίζει πολύ περισσότερο από τα ασφαλιστικά συμβόλαια των
ιδιωτών, για να ταξιδεύω δήθεν “σύννομος” μα ηθικά τσαλαπατημένος.-
Φραγκούλης Π.
Κυλαδίτης
