Οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο
κεφάλαιο και την αντιλαϊκή στρατηγική του που ματώνει το λαό δεν είναι καινούργιο
πράγμα. Οπως και να το κάνουμε όμως, αλλιώς διατυπώνονται οι δεσμεύσεις αυτές
από ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που παλεύει να αναλάβει το τιμόνι
της αστικής διακυβέρνησης, κερδίζοντας το «χρίσμα» των μονοπωλίων αλλά και την
ψήφο του λαού, αλλιώς διατυπώνονται οι ίδιες δεσμεύσεις από ένα κόμμα που έχει
πάρει πια αυτό το αντιλαϊκό τιμόνι στα χέρια του.
Πίσω από το αποπροσανατολιστικό γαϊτανάκι που στήνουν τα κόμματα της
αστικής διαχείρισης και τα επιτελεία του συστήματος για το αν «κάνει ή δεν κάνει
κωλοτούμπες ο ΣΥΡΙΖΑ», στην πραγματικότητα αυτό που αποτυπώνεται καθημερινά
στις παρεμβάσεις του είναι η επιβεβαίωση αυτών ακριβώς των αντιλαϊκών
δεσμεύσεων, με την αντίστοιχη προσαρμογή του από τις ανάγκες της αντιπολίτευσης
στις ανάγκες της αστικής διακυβέρνησης.
Ετσι, λοιπόν, βλέπουμε τον νέο
υπουργό Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκη, τη μια μέρα να μας εξηγεί ότι η συγκυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με την «τρόικα των θεσμών»,
δηλαδή με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς της ΕΕ, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής
Κεντρικής Τράπεζας, αλλά με τη «σαθρά δομημένη επιτροπή» των εκπροσώπων τους. Δύο
μέρες μετά, από το Παρίσι, ο Γ. Βαρουφάκης, μας εξήγησε ότι η κυβέρνηση δεν
έχει πρόβλημα ούτε με τους εκπροσώπους της «τρόικας των θεσμών», αλλά με το
γεγονός ότι έχουν την εντολή να επιβλέπουν ένα λάθος πρόγραμμα, άρα το θέμα
είναι να συμφωνηθεί ένα νέο πρόγραμμα, «καλό» αυτήν τη φορά και πάντα με την
«τρόικα των θεσμών», το οποίο, κατά πάσα πιθανότητα, όπως διευκρίνισε ο ίδιος,
θα εποπτεύεται από μια αντίστοιχη επιτροπή εκπροσώπων...
Χτες, από το Βερολίνο, ο Γ.
Βαρουφάκης μάς ενημέρωσε ότι τελικά ούτε το ίδιο το υπάρχον πρόγραμμα της
τρόικας είναι και τόσο λάθος, κάθε άλλο μάλιστα, αφού όπως υπογράμμισε χαρακτηριστικά:
«Δεν είναι ότι θα πετάξουμε το τρέχον πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Θα έλεγα ότι το
60% -70% των μέτρων θα τα θέλαμε και εμείς, το πρόβλημα είναι ότι του λείπει
πολύ μεγάλος αριθμός πολύ σημαντικών μεταρρυθμίσεων». Με άλλα λόγια, τα
μνημόνια και οι «μεταρρυθμίσεις» τους που μάτωσαν τόσα χρόνια το λαό,
τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, κρατικές
δαπάνες για τις στοιχειώδεις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, τα
μνημόνια και οι «μεταρρυθμίσεις» τους που άνοιξαν νέα πεδία κερδοφορίας στα
μονοπώλια σε βάρος των λαϊκών αναγκών, προωθώντας την αντεργατική στρατηγική
του κεφαλαίου που είχε συναποφασιστεί σε επίπεδο ΕΕ πολλά χρόνια πριν από την
κρίση, είναι τελικά κατά 60% - 70% καλά προγράμματα που «δε θα τα πετάξουμε»,
την πλειοψηφία τους «θα την ήθελε» και η νέα συγκυβέρνηση, απλά χρειάζονται
μερικές διορθώσεις που «τους λείπουν»...
Κάπου εδώ, στο ζήτημα των
«μεταρρυθμίσεων» (έτσι αποκαλούνται στη γλώσσα των αστικών επιτελείων οι
αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο), έρχονται και κολλάνε
και οι αντίστοιχου περιεχομένου διαβεβαιώσεις του νέου πρωθυπουργού: Ο Αλ.
Τσίπρας, σε καθημερινή βάση πλέον, προχτές από το Παρίσι και χτες από το βήμα
της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του, επαναλαμβάνει ότι
η κυβέρνησή του όχι μόνο θα τηρήσει τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις της ΕΕ για τους
ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τα ματωμένα «πρωτογενή πλεονάσματα», αλλά
θα προχωρήσει και τις «μεταρρυθμίσεις», όπως λέει, όχι γιατί το ζητάνε από την
κυβέρνηση, αλλά γιατί τις θέλει η ίδια, γιατί αυτές είναι αναγκαίες. Φράση -
καρμπόν δηλαδή με αυτά που έλεγε η προηγούμενη κυβέρνηση, ο προηγούμενος
πρωθυπουργός για «ανάγκη συνέχισης των μεταρρυθμίσεων, ακόμη κι αν δε μας το
ζητήσουν».
Ετσι είναι: Οταν το «άστρο» που
οδηγεί και τη νέα κυβέρνηση - όπως η ίδια διαβεβαιώνει δημοσίως με κάθε
ευκαιρία -είναι η «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου, ο στόχος της
καπιταλιστικής ανάκαμψης, όποιες και αν είναι οι υπαρκτές διαφοροποιήσεις της
από τους προκατόχους της γύρω από το μείγμα διαχείρισης που θα εξασφαλίσει την
επίτευξη αυτού του στόχου, ο πυρήνας της αντιλαϊκής πολιτικής- το «60% -70% των
μέτρων» όπως το προσδιόρισε γλαφυρά ο Γ. Βαρουφάκης - θα μένει άθικτος. Οι
αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» θα προωθούνται «ακόμα και αν δε μας το ζητήσουν», ακριβώς
γιατί δεν αποτελούν απλά και μόνο απαιτήσεις των δανειστών, αλλά είναι εδώ και
χρόνια κατευθύνσεις της ΕΕ, στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα και
την Ευρώπη για τη διασφάλιση της κερδοφορίας του και της ανταγωνιστικότητάς
του.
Οι κατευθύνσεις του κεφαλαίου είναι
αυτές που βρίσκονται πίσω από τις «προσαρμογές» του ΣΥΡΙΖΑ στις ανάγκες της
αστικής διακυβέρνησης, οι ανάγκες των μονοπωλίων σε κάθε φάση, ανάλογα με τις
συνολικότερες οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη, είναι αυτές
που θα καθορίζουν αν θα χρειαστεί να κάνει και «κωλοτούμπες».
Αυτό που δεν αλλάζει είναι η
κατεύθυνση που επιβάλλει ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης: Οσο πιο γρήγορα
γίνει αυτό κατανοητό από πλατύτερες εργατικές - λαϊκές μάζες, τόσο πιο γρήγορα
θα ανοίγει δρόμος για να οργανωθεί η αντεπίθεσή τους, η πάλη για την αναπλήρωση
των απωλειών του, για το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, για τη
ριζική ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης.
Ριζοσπάστης 6/2/2015
