Πριν λίγες ημέρες ταξίδεψα για επαγγελματικούς λόγους στις Βρυξέλλες. Είχα και στο παρελθόν επισκεφθεί αυτή την πόλη πολλές φορές. Λόγω του κλίματος, του τρόπου ζωής, των ανθρώπινων σχέσεων, της «καλουπωμένης» καθημερινότητας κλπ., πάντα σκεφτόμουνα πόσο τυχερός είμαι που ζω στην Ελλάδα. Δεν κρύβω, όμως, ότι την τελευταία φορά ζήλεψα αυτή την «τακτική» καθημερινότητα αναλογιζόμενος την κατάσταση στον τόπο μας και κυρίως το γεγονός ότι εδώ και δυο χρόνια και μάλλον για πολλά ακόμα στο μέλλον, κανένας από μας δεν ξέρει τι ξημερώνει η επόμενη ημέρα, ότι δυστυχώς τα παιδιά μας δεν μπορούν πια να ονειρεύονται για την ζωή τους.
Η χώρα, μάλλον η ελληνική κυβέρνηση, όλο και περισσότερο μοιάζει με τον βαριά τραυματισμένο πολίτη, όποιας κοινωνικής ή οικονομικής τάξης, όπου σοκαρισμένος από το ατύχημα αφήνεται αδιαμαρτύρητα στο έλεος του οποιοδήποτε προστρέξει, άσχετου ή σχετικού, για τη διάσωσή του.
Τη σημερινή τραγική κατάσταση επιβαρύνει το γεγονός του συνδρόμου του λύκου και του προβάτου , όπου κακομαθημένοι για δεκαετίες οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις να μας γεμίζουν ψέματα και υπερβολές, ελπίζουμε και πάλι, δυστυχώς απατηλά, ότι κάτι στο τέλος θα γίνει και θα καθαρίσουμε στα μαλακά. Ο λύκος, όμως, είναι πια στο μαντρί και αποδεικνύεται ότι οι επιλογές μας ήταν και πάλι λάθος, αφού, οι «φύλακες» που επιλέξαμε αντί για τσοπανόσκυλα προέκυψαν τσιουάουα.
Δεν έχω σκοπό να κουράσω με σκέψεις τις οποίες, είμαι βέβαιος, ότι έχουν κάνει όλοι οι αναγνώστες, για το πώς φθάσαμε ως εδώ, για τους υπαίτιους, τους κλέφτες, την ατιμωρησία, την αδράνειά μας, τη συντεχνιακή συμπεριφορά μας, την αίσθηση έλλειψης της μεγαλύτερης αξίας για την δημοκρατία δηλαδή την απονομή δικαιοσύνης, το έλλειμμα κανόνων κοινωνικής συμπεριφοράς κλπ.. Με αγωνία, όμως, και προβληματισμό αναρωτιέμαι πού είναι οι εντεταλμένοι μας, τι έχουν πράξει τα τελευταία δυο χρόνια για να μας κρατήσουν όρθιους, τι έχουν ψηφίσει, τι πρωτοβουλίες άραγε έχουν λάβει για να μας ανακουφίσουν, να μας καθοδηγήσουν, να μας ενημερώνουν, με ποιο άραγε τρόπο νοιάζονται για την καθημερινή πάλη του επαγγελματία, του οικογενειάρχη, πώς έχουν αντιδράσει στις μέχρι σήμερα καταστροφικές αστοχίες στην οικονομία;
Διαβάσαμε προχθές την παρέμβαση τριών σημαντικών πολιτικών του κυβερνητικού χώρου, Διαμαντοπούλου-Λοβέρδου-Ραγκούση με τίτλο «Ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί». Ανάμεσα στα άλλα, αναφέρουν «… εχθρός της κοινωνίας σήμερα (εχθές;;;) είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός και οι καθυστερήσεις…» και ακόμα «…Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια …» και πώς άραγε προσδιορίζουν την κρατική βία και καταστολή των ειρηνικών εκδηλώσεων των αγανακτισμένων του περασμένου Ιουλίου; Τι άραγε απαντούν για το απέραντο πλιάτσικο δεκαετιών του δημόσιου ταμείου από πολιτικούς και ευνοούμενους χωρίς να πληρώσει κανείς; Τι μας λένε λοιπόν; Εμείς (οι σημερινοί διαχειριστές) που σας σπρώξαμε στο γκρεμό, επειδή συναισθανόμενοι τις εγκληματικές ευθύνες μας, προσπαθούμε (την ύστατη στιγμή) να σας ανασύρουμε, ε! θα είστε και υποχρεωμένοι και ξεχασιάρηδες.
Παρά ταύτα, κανένας σώφρων πολίτης δεν μπορεί να διαφωνήσει με το περιεχόμενο και τις διαπιστώσεις του κειμένου, πλην όμως, η τελευταία παράγραφος « …. όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (όχι όλοι οι Έλληνες) πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία και με την ενότητά μας αυτή να εξοπλίσουμε τον Πρωθυπουργό, που θα διαπραγματευτεί την τελική και οριστική λύση για τη χώρα μας, στο πλαίσιο της Ε.Ε. ….» μας επαναφέρει, δυστυχώς, στην σκληρή κομματική πραγματικότητα. Τέτοιες αντιλήψεις χαρακτηρίζουν την πολιτική του κυβερνώντος κόμματος και της κυβέρνησης, δηλαδή «βοηθήστε με να δοξασθώ». Αυτή η μονοσήμαντη παραίνεση «..προς όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ…» δημιουργεί προϋποθέσεις πολιτικής και εθνικής συναίνεσης;
Ο λαός σήμερα απαιτεί με αγωνία συνεννόηση εθνικής σωτηρίας, όπως όμως δείχνουν οι εξελίξεις αυτή δεν είναι ορατή, είναι πάνω από τις δυνάμεις και την πολιτική κουλτούρα της κυβέρνησης, η αγωνία της οποίας, φαίνεται, δεν είναι η σωτηρία της χώρας αλλά της ίδιας και του κόμματος.
Από τις μέχρι σήμερα εμπειρίες μας, οι εκλογές στην Ελλάδα πριν την λήξη του χρόνου που καθορίζει το Σύνταγμα, δεν διεξάγονται για το συμφέρον του λαού, αλλά για το κομματικό συμφέρον και τη διάσωση όσο γίνεται περισσότερων βουλευτικών εδρών της κυβέρνησης που τις προκηρύσσει. Στο σημείο, όμως, που είμαστε σήμερα, της απόλυτης ανικανότητας και ανυπαρξίας ρεαλιστικού σχεδίου εξόδου από το τέλμα, η απόφαση του εκλογικού σώματος επιβάλλεται για την ύπαρξη και την πορεία του έθνους. Έφθασε η ώρα ανάληψης των μεγάλων και ιστορικών ευθυνών και για την δική μας άκαπνη γενιά.
Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης
Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ
