του Κώστα
Τριαντάφυλλου, βουλευτή ΠΑ.ΣΟ.Κ. Χίου
Το ΠΑΣΟΚ, βρέθηκε μέσα στη δίνη
μίας τριπλής κρίσης:
Κρίση οικονομική, ευρωπαϊκή και
ελληνική. Το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε απροετοίμαστο μέσα σε μία πρωτοφανή οικονομική κρίση
της οποίας οι αιτίες έφεραν σε μεγάλο βαθμό και τη δική του σφραγίδα. Η
αντιμετώπιση της κρίσης δεν απαιτεί όμως μόνο οικονομική διαχείριση. Απαιτεί,
κυρίως, και πρωτίστως αίσθημα δικαίου
. Τόσο στις αναγκαίες οικονομικές
προσαρμογές όσο κυρίως στην καθημερινή απόδειξη λειτουργίας του Κράτους. Έλειπε
αυτό που θα ενέπνεε εμπιστοσύνη στους πολίτες και θα τους έπειθε για την ανάγκη
προσαρμογής. Αυτή η απουσία αισθήματος δικαίου και λειτουργίας του Κράτους
αποτελεί ίσως την πιο τρανή διαπίστωση του τέλους μίας εποχής. Ο δισταγμός να
πούμε τα πράγματα με το όνομα τους και η αναβολή προοδευτικών διαρθρωτικών
μεταρρυθμίσεων, δημιούργησαν στην κοινωνία, την αίσθηση της μισής αλήθειας και
τελικά επέτρεψε στην συνωμοσιολογία και στον λαϊκισμό να κυριαρχήσουν, χωρίς να
προβληθεί η αναγκαία αντίσταση.
Κρίση ιδεολογίας - ταυτότητας.
Μεταλλάξεις συνεχείς χωρίς, όμως, να γίνονται ποτέ απόλυτα αποδεκτές και να
ενσωματώνονται στο ιδεολογικό DNA της παράταξης, η οποία πείθονταν στις εκάστοτε
αρχηγικές πρωτοβουλίες υπό την πίεση της υπαρξιακής συσπείρωσης και όχι από την
πειθώ του εσωκομματικού διαλόγου.
Κρίση γενιάς και στελεχών. Οι
δημοκρατίες χρειάζονται τα κόμματα και τα κόμματα χρειάζονται την ιδεολογική
και στελεχιακή τους ανανέωση για να συνεχίζουν να υπάρχουν. Το ΠΑΣΟΚ διατηρεί
εδώ και χρόνια την ίδια “ηγετική ομάδα”. Τεχνητές ενέσεις ανανέωσης δεν
καρποφορούν πάντα, καθώς δεν αποτελούν αποτέλεσμα εμπιστοσύνης στους νέους,
αλλά προσωπικές επιλογές του εκάστοτε αρχηγού. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται
μία γενιά στελεχών βαμπίρ και μία άλλη γενιά στελεχών κανίβαλων για να
δανειστούμε τον τίτλο παλαιότερου βιβλίου. Αυτή είναι μία σημαντική κρίση
κυρίως για ένα κόμμα που αναμφισβήτητα από τη Μεταπολίτευση και μετά έχει τη
σημαντικότερη σε ποσότητα και ποιότητα ομάδα στελεχών.
Το ΠΑΣΟΚ μέσα από τη μέγγενη
αυτής της τριπλής κρίσης καλείται να απαντήσει σε τρία σημαντικά ερωτήματα που
θα κρίνουν το μέλλον του: τί ζητάει η Κοινωνία, τί έχει ανάγκη ο χώρος της
Κεντροαριστεράς, τί βοηθάει τη χώρα.
Η Κοινωνία ζητάει το νέο, τη
Λογική, το μπόλιασμα ικανών στελεχών μαζί με νέα πρόσωπα. Την αλλαγή γενιάς με
πολιτικούς όρους.
Η Κεντροαριστερά έχει ανάγκη από
ένα κόμμα που να εκφράζει, απαλλαγμένο από το λαϊκισμό, τον πρωτόγονο
συνδικαλισμό και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, τις απαραίτητες αυτονόητες,
εθνικά επιβεβλημένες και διαγενεακά δίκαιες μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς
της λειτουργίας της χώρας. Μεταρρυθμίσεις που θα αλλάζουν αντιλήψεις και
νοοτροπίες. Που θα έχουν ως προτεραιότητα τον πολίτη και όχι τη συντεχνία. Που
δεν θα επιβάλλουν διλήμματα, αλλά θα εξηγούν και θα εκλογικεύουν τις πολιτικές
επιλογές.
Η Χώρα έχει ανάγκη από ένα κόμμα
που θα εκφράζει τα δυναμικά μεσοστρώματα και τους κοινωνικά αδύναμους, τους
νέους με τα πολλά προσόντα που έχουν όρεξη για παραγωγή, τους ιδιωτικούς
υπαλλήλους που πασχίζουν να κρατήσουν την ελπίδα ακόμα μία μέρα ζωντανή. Ένα
κόμμα που θα είναι πόλος συσπείρωσης, σταθερότητας και αναζήτησης ευρωπαϊκών
συμμαχιών. Ένα κόμμα προοδευτικής κοινωνικής συμμαχίας που θα καταστήσει
πλειοψηφική τη μεταρρυθμιστική πρόταση που έχει ανάγκη η χώρα.
Το ΠΑΣΟΚ πρέπει - αν θέλει να
συνεχίσει να υπάρχει - να “κάνει κάτι”
τώρα. Αυτή η προτροπή ηχεί στα αυτιά όλων. Η ταχύτητα των πολιτικών και
κοινωνικών εξελίξεων απαιτεί γρήγορα αντανακλαστικά και αποφασιστικότητα.
Χρειαζόμαστε έναν καθαρό “οδηγό” άμεσης και συντεταγμένης μετάβασης σε μία νέα
στελεχιακή και ιδεολογική εποχή, μπολιάζοντας τους ικανούς με τους νέους, τις
αρχές με τις σύγχρονες αναγκαιότητες.
