«Μακάριοι οι νεκροί, οι εν Κυρίω
αποθνήσκοντες» (Αποκ. ιδ, 13)
Με απέραντο σεβασμό
και βαθιά συγκίνηση οι θεολόγοι καθηγητές στα σχολεία της Χίου αποχαιρετούμε
τον εκδημήσαντα προς Κύριον εκλεκτό
συνάδελφό μας στο μετερίζι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και κορυφαίο
θεράποντα της ιερής θεολογικής επιστήμης τον αγαπητό σε όλους μας πατέρα
Γεώργιο Λιαδή, Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου και Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς
Μητροπόλεως Χίου.
Ξεκινώντας από την εύανδρο κωμόπολη
των Καρδαμύλων, βάδισε με επιμονή και
υπομονή στο δρόμο της αρετής και της καλλιέργειας των θεολογικών γραμμάτων που
είχαν χαράξει οι συμπολίτες του Άγιοι Νικηφόρος ο Χίος και Άνθιμος Βαγιάνος, ο
δυναμικός Μητροπολίτης Κωνσταντίνος Δεληγιάννης και ο καθηγητής της Θεολογικής
Σχολής και Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Εμμανουήλ Ζολώτας.
Η δίψα του για τα θεολογικά γράμματα
οδηγεί τα βήματά του στην παλαίφατο Θεολογική Σχολή της Χάλκης όπου είχε
συμμαθητή τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Δεν περιορίζεται, όμως, στο
πτυχίο της Χάλκης. Η θεολογική του παιδεία ολοκληρώνεται αργότερα με την
απόκτηση διδακτορικού τίτλου από την Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Για τον μακαριστό παπα Γιώργη, όμως,
η μόρφωση ήταν η πυξίδα της ακάματης και συνεχούς δραστηριότητας του στον
αμπελώνα του Κυρίου και της τοπικής κοινωνίας γενικότερα. Γι’ αυτό και το κενό
που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο για την Εκκλησία, την εκπαίδευση και τον τόπο
μας.
Η τοπική μας Εκκλησία χάνει έναν
πραγματικό στύλο της. Ως ευλαβής λειτουργός του Υψίστου, φλογερός κήρυκας του
Ευαγγελίου, στοργικός πατέρας του ποιμνίου του, πολύτιμος σύμβουλος και
συμπαραστάτης εκείνων που ζητούσαν τη
βοήθειά του, κερδίζει την εκτίμηση των ανθρώπων που βλέπουν στο πρόσωπό του το
αυθεντικό πρόσωπο της Εκκλησίας. Οι πράξεις του υπήρξαν πάντοτε υπέρτερες των
λόγων του. Χωρίς καμία διάθεση εγωιστικής προβολής ή επαίνου από τους ανθρώπους
γίνεται ο αφανής εργάτης κάθε προσπάθειας. Ο Ποιμενάρχης μας κ. Μάρκος,
αναγνωρίζοντας τα χαρίσματα του και επιθυμώντας να τα αξιοποιήσει για το καλό
του συνόλου της τοπικής Εκκλησίας, τον αναδεικνύει πρώτο μεταξύ των
συμπρεσβυτέρων του και δεύτερο στην ιεραρχία της χιακής Εκκλησίας.
Οι σχολικές αίθουσες ήταν για τον παπα
Γιώργη μια ακόμη ευκαιρία θυσιαστικής προσφοράς. Με εφόδια την άριστη θεολογική
του κατάρτιση, την ικανότητα του να επικοινωνεί με τους μαθητές, την αγάπη του
για τα παιδιά και τις αρετές της ευγένειας, της πραότητας και της υπομονής
αφήνει εποχή σ’ όλα τα σχολεία που υπηρετεί και κατακτά τις παιδικές ψυχές.
Είναι πραγματικά αδύνατον να αναφερθεί
κανείς σ όλες τις πτυχές του πολυσχιδούς έργου του. Θα ήταν παράλειψή μας, όμως,
αν δεν κάναμε ξεχωριστή μνεία στην ακατάπαυστη ερευνητική του δραστηριότητα,
χάρη στην οποία ήρθαν στο φως πολλά άγνωστα στοιχεία της τοπικής εκκλησιαστικής
ιστορίας.
Πολυσέβαστε πατέρα Γεώργιε, καθώς
πορεύεσαι την οδό από τα επίγεια προς τα επουράνια, από τα φθαρτά προς τα
άφθαρτα, από τα πρόσκαιρα προς τα αιώνια όλοι εμείς οι «περιλειπόμενοι» ζητούμε την ευχή σου και σε παρακαλούμε
εκεί στο επουράνιο Θυσιαστήριο όπου θα
συναντήσεις τον Αναστάντα Κύριο μας, να δέεσαι για όλους εμάς, όπως το έκανες
στις επίγειες προσευχές σου.
