Ήταν σαρανταέξι χρόνια πριν, το 1968. Ένα
χρόνο μετά την επιβολή της φασιστικής δικτατορίας του 1967. Στην Αγιάσο της
Λέσβου, έξι νεολαίοι αποφάσισαν να αντιπαλέψουν τον φασισμό, έφτιαξαν
αντιδικτατορική οργάνωση, βγάζαν κι εφημεριδούλα χειρόγραφη. Την ρίχνανε βράδυ
με χίλιες προφυλάξεις σε σπίτια γνωστών κομμουνιστών. Για να αναθαρρήσει ο
δημοκρατικός λαός της Αγιάσου. Να διαλυθεί ο φόβος. Να σπάσει ο τρόμος που
είναι η αρχή του τέλους για το φασισμό.
Τάχανε οργανώσει καλά τα πράγματα οι
νεολαίοι. Τόλεγε η καρδούλα τους. Είχαν όμως αρχηγό που άξιζε. Με αυξημένη
προσωπική ευθύνη, συνωμοτικότητα, με περιφρούρηση της οργάνωσης και συνεχή
φροντίδα για τα μέλη της, με επίγνωση της αξίας της συλλογικότητας. Πραγματικός
αρχηγός. ΄Ηταν ο Παναγιώτης Κουνής.
Κι όταν αργότερα έπεσε η φασιστική χούντα
κι έγινε νόμιμο το ΚΚΕ ο Παναγιώτης ακολούθησε την προδιαγεγραμμένη πορεία.
Μαζί με το ΚΚΕ. Για την ανατροπή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για
την εξουσία της εργατικής τάξης για την αταξική κοινωνία.
Κι έτσι πορεύτηκε ως τα τώρα.
Σταθερός μαχητής στις κομμουνιστικές αξίες. Ανυποχώρητος από
τις επαναστατικές αρχές. Πέρασε τις δυσκολίες που πέρασε και το κόμμα. Κράτησε.
Δεν λύγισε όπως λέει κι ο Χιώτης ποιητής του λαού Φώτης Αγγουλές:
Μην καρτεράτε να
λυγίσουμε
Μήτε για μια στιγμή
Μηδ’ όσο στην
κακοκαιριά
Λυγάει το
κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ,
Πάρα πολύ αγαπήσει
Παρών στους αγώνες, στις εκλογικές
αναμετρήσεις. Μόλις πριν τέσσερις μήνες, στις τελευταίες εκλογές, αν και πολύ
καταβεβλημένος από την παλιαρρώστεια είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε για άλλη
μια φορά τις ψυχικές του δυνάμεις αφού μαζί με τους συντρόφους του γύρισε τις
Οινούσες από σπίτι σε σπίτι με το
ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στο χέρι.
Παράλληλα ο Παναγιώτης υπήρξε ένας
χαρισματικός και ακούραστος επιστήμονας , φιλόλογος καθηγητής που ήξερε να
συνδυάζει, μέσα από τη μετάδοση των γνώσεων, τους νόμους κίνησης της φύσης με
τους νόμους εξέλιξης της κοινωνίας.
Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού αγαπούσε
πολύ τα παιδιά, τη νεολαία.
Άφησε όμως και τη σφραγίδα του στα
πολιτιστικά πράγματα της Αγιάσου, για κάμποσα χρόνια, ιδίως με την ευφυή
σάτιρά του στο καρναβάλι του χωριού. Το
ίδιο και στα πολιτιστικά δρώμενα της Καλαμωτής και των Οινουσών στη Χίο. Στο
πλάϊ του η σύντροφος στη ζωή του, Ελένη.
Χτυπήθηκε όμως από την παλιαρρώστεια. Το
πάλεψε. Μα τούχε φάει τα σωθικά. Και πριν λίγες μέρες «έφυγε» από κοντά μας.
Θάφτηκε στις Οινούσες στο νησί που αγάπησε ,όπως αγάπησε και την Αγιάσο.
Τον έκλαψαν και τον συνόδευσαν στην
τελευταία του κατοικία οι σύντροφοι του, οι φίλοι του, οι δικοί του άνθρωποι οι
μαθητές του ,οι συνάδελφοι του, τ’ αδέρφια του, η σύζυγος του, οι δυο κορούλες του ,το εγγονάκι του και είμαστε βέβαιοι πως θα τιμήσουν την
αγωνιστική του πορεία .
Έφυγε νωρίς. Είχε πολλά ακόμα να δώσει και
στη μεγάλη μας υπόθεση και στον πολιτισμό. Μα ρίχνοντας μια ματιά στη ζωή του
δεν μπορεί παρά να νοιώσουμε περήφανοι που ήταν σύντροφος και φίλος μας.
Εμείς συνεχίζουμε στο δρόμο που περπατήσαμε
μαζί. Δύσκολος, ανηφορικός δρόμος. Γεμάτος κοφτερές πέτρες και επικίνδυνες
λακούβες, βάτους κι αγκάθια κι από πάνω
σύννεφα μολυβιά. Μα θα τον διαβούμε, θα φτάσουμε στην κορυφή στο λαμπερό
ξέφωτο που οδηγεί στη λεωφόρο του μέλλοντος,στο δρόμο που οδηγεί στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών
αναγκών.
Γιατί ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει
σαν άνθρωπος. Φτάνει να το συνειδητοποιήσει. Σήμερα είμαστε λίγοι αύριο θάμαστε οι περισσότεροι.
Μέχρι πότε οι εργαζόμενοι θα παράγουν αυτόν
τον τεράστιο πλούτο και αυτός να πηγαίνει σε λίγα χέρια;
Αυτό καλούνται οι εργαζόμενοι ν’ αλλάξουν. Ο
πλούτος που παράγουν να πηγαίνει σ’ αυτούς που τον παράγουν. Το ΚΚΕ κάνει ότι
μπορεί σ’ αυτή την κατεύθυνση. Κι αυτή την υπόσχεση έδωσαν στην κηδεία του σ.
Παναγιώτη Κουνή οι σύντροφοι που παραβρέθηκαν και τον αποχαιρέτησαν εκ μέρους
της Κομματικής Επιτροπής Αιγαίου, της Τομεακής Οργάνωσης Χίου και της
Κομματικής Οργάνωσης Αγιάσου του ΚΚΕ.
Ηλίας
Βουλβούλης
