Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ: ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΘΑΡΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

Του ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΛΟΥ*

Τις τελευταίες ημέρες ένα μπαράζ δημοσιευμάτων του εγχώριου και διεθνούς Τύπου ζητά «εκκαθαρίσεις» στον ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας τη διαγραφή ριζοσπαστικών στελεχών του ως προϋπόθεση για να μπορέσει η κυβέρνηση να υπογράψει τη συμφωνία με τους δανειστές.

Το αί­τη­μα αυτό –που πα­ρε­μπι­πτό­ντως, θα έπρε­πε να είχε ήδη λάβει την αρ­μό­ζου­σα απά­ντη­ση από τα «επι­τε­λεία» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ– προει­δο­ποιεί για το χα­ρα­κτή­ρα της συμ­φω­νί­ας, όπως οι δα­νει­στές, του­λά­χι­στον, την προ­βλέ­πουν και την εκτι­μούν.

Όμως ανά­λο­γη προει­δο­ποί­η­ση προ­κύ­πτει και από την πο­ρεία των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων και από τη (δη­μό­σια) ενη­μέ­ρω­ση γι’ αυτές.

Οι «θε­σμοί», μετά τη συμ­φω­νία- πα­γί­δα της 20ής Φλε­βά­ρη, έχουν οδη­γή­σει την κυ­βέρ­νη­ση σε ασφυ­ξία ρευ­στό­τη­τας. Σε αυτό το ση­μείο, έχο­ντας την πρω­το­βου­λία των κι­νή­σε­ων, εμ­φα­νί­ζο­νται να μπο­ρούν να επι­λέ­ξουν είτε την επι­βο­λή μιας μνη­μο­νια­κής συμ­φω­νί­ας, είτε την πυ­ρο­δό­τη­ση μιας «προ­σω­ρι­νής» κρί­σης με στόχο την αμ­φι­σβή­τη­ση ή και την ανα­τρο­πή των πο­λι­τι­κών δε­δο­μέ­νων που δη­μιούρ­γη­σαν οι εκλο­γές της 25ης Γε­νά­ρη.

Απ’ ό,τι φαί­νε­ται, το κα­λύ­τε­ρο σε­νά­ριο μιας συμ­φω­νί­ας που θα απο­δέ­χο­νταν οι δα­νει­στές έχει το εξής ελά­χι­στο όριο «πα­ρα­χω­ρή­σε­ων» προς την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση:

α) Σχε­τι­κά μικρά πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα για τα επό­με­να χρό­νια

β) Όχι νέες πε­ρι­κο­πές στους μι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις.

Μια τέ­τοια συμ­φω­νία θα πε­ριό­ρι­ζε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη δια­χεί­ρι­ση της ση­με­ρι­νής υπάρ­χου­σας κα­τά­στα­σης, δεν θα ζη­τού­σε δη­λα­δή την επι­δεί­νω­σή της. Όμως η υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση σή­με­ρα είναι η βάρ­βα­ρη υπερ­λι­τό­τη­τα, που δια­μόρ­φω­σαν τα μνη­μό­νια 1 και 2. Καθώς ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι κόμμα υπο­ταγ­μέ­νο στη λι­τό­τη­τα, θα αντι­με­τώ­πι­ζε ανυ­πέρ­βλη­τες πο­λι­τι­κές δυ­σκο­λί­ες αν υπο­χρε­ω­νό­ταν να απο­δε­χτεί τη δια­χεί­ρι­σή της, έστω με­σο­πρό­θε­σμα.

Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που η προ­τει­νό­με­νη συμ­φω­νία δεν δια­σφα­λί­ζει ούτε καν τη ση­με­ρι­νή υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση. Με τρό­πους υπό­γειους οδη­γεί σε επι­δεί­νω­σή της, επι­δεί­νω­ση που θα γίνει κα­τα­νοη­τή από τις λαϊ­κές μάζες μέσα από τις σκλη­ρές κα­θη­με­ρι­νές εμπει­ρί­ες. Για πα­ρά­δειγ­μα, μπο­ρεί να μη μειω­θούν πε­ραι­τέ­ρω οι μι­σθοί, αλλά αν αυ­ξη­θεί το προσ­δο­κώ­με­νο έσοδο από τον ΦΠΑ κατά 800 εκατ. ευρώ, αυτό θα προ­κα­λέ­σει μεί­ω­ση του πραγ­μα­τι­κά δια­θέ­σι­μου ει­σο­δή­μα­τος κυ­ρί­ως των ερ­γα­τι­κών νοι­κο­κυ­ριών. Η κατ’ ουσία δια­τή­ρη­ση του αντι­δρα­στι­κού φόρου ΕΝΦΙΑ μπο­ρεί να μην απο­τε­λεί «νέο μέτρο», όμως επι­φέ­ρει νέες απώ­λειες στα ει­σο­δή­μα­τα των λαϊ­κών τά­ξε­ων και των με­σο­στρω­μά­των. Η ενο­ποί­η­ση των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων μπο­ρεί να μην επι­φέ­ρει άμεσα μεί­ω­ση συ­ντά­ξε­ων (που έχουν ήδη μειω­θεί) στα λε­γό­με­να «ευ­γε­νή» τα­μεία, όμως οδη­γεί στη συ­ντρι­βή όποιων κα­τα­κτή­σε­ων έχουν απο­μεί­νει στην πε­ρί­θαλ­ψη. Και πάνω απ’ όλα είναι, ασφα­λώς, οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις (των λι­μα­νιών, των αε­ρο­δρο­μί­ων, της δη­μό­σιας γης κ.ο.κ.) που απο­τε­λούν μια «κόκ­κι­νη γραμ­μή» που η Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να απο­σύ­ρει με κα­νέ­να πρό­σχη­μα.

Η συμ­φω­νία που συ­ζη­τούν, λοι­πόν, οι δα­νει­στές είναι μια μνη­μο­νια­κή συμ­φω­νία. Πολ­λοί σύ­ντρο­φοι ζη­τούν να συ­νε­χί­σου­με τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Τυ­πι­κά μπο­ρού­με, για ελά­χι­στες ακόμα ημέ­ρες. Ου­σια­στι­κά, η γνώμη μου είναι ότι ήρθε η ώρα να αντι­με­τω­πί­σου­με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: Να πούμε ένα κα­θα­ρό «όχι» σε αυτήν τη συμ­φω­νία και να αφιε­ρώ­σου­με τις δυ­νά­μεις μας στην πο­λι­τι­κή οι­κο­δό­μη­ση της εναλ­λα­κτι­κής λύσης.

Αν, αντί­θε­τα, δε­χτού­με μιαν ανά­λο­γη συμ­φω­νία, θα πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με ότι θα είναι ανα­πό­φευ­κτα συν­δε­δε­μέ­νη με πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. Η εξα­σθέ­νη­ση των σχέ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με την ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή βάση που αυτός εκ­προ­σω­πεί (πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο αν αυτή συν­δυα­στεί με το σε­νά­ριο «εκ­κα­θά­ρι­σης»-διά­σπα­σης που τα μί­ντια ασύ­στο­λα υπο­στη­ρί­ζουν...) θα φέρει πολύ κοντά την ανά­γκη «διεύ­ρυν­σης» της κυ­βέρ­νη­σης προς το «σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο» στρα­τό­πε­δο (Πο­τά­μι;). Και αυτό θα είναι ένα πρώτο βήμα προς την κα­τεύ­θυν­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης Εθνι­κής Ενό­τη­τας που τόσο επι­θυ­μούν οι «θε­σμοί» ως απά­ντη­ση στην ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή ψήφο της 25 Γε­νά­ρη. Οι αντί­στοι­χες δη­λώ­σεις της Ντό­ρας Μπα­κο­γιάν­νη, αυτής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης γκου­ρού της Κε­ντρο­δε­ξιάς, την επό­με­νη ημέρα της ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν αφή­νουν κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο αμ­φι­βο­λί­ας για το σχε­δια­σμό.

Το σε­νά­ριο της «αρι­στε­ρής πα­ρέν­θε­σης» παίρ­νει σή­με­ρα διπλή μορφή:

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως Αλιέντε, δη­λα­δή η προ­ο­πτι­κή της άμε­σης ανα­τρο­πής της κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, με εκ­βια­στι­κές και πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κές μορ­φές λι­γό­τε­ρο ή πε­ρισ­σό­τε­ρο «βε­λού­δι­νες».

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως Πρό­ντι, δη­λα­δή η προ­ο­πτι­κή της με­τα­τό­πι­σης της κυ­βέρ­νη­σης σε σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή, μέσω της απο­δο­χής μιας μνη­μο­νια­κής συμ­φω­νί­ας, που πάλι οδη­γεί στην ανα­τρο­πή της, αλλά σε αυτήν την πε­ρί­πτω­ση και σε μια δια­λυ­τι­κή κρίση του «κοι­νω­νι­κού» και «κομ­μα­τι­κού» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Από αυτόν τον φαύλο κύκλο πρέ­πει να βγού­με επει­γό­ντως.

Οι συ­ντε­ταγ­μέ­νες της εξό­δου είναι γνω­στές σε όλους μας:

Απόρ­ρι­ψη της μνη­μο­νια­κής συμ­φω­νί­ας.

Στάση πλη­ρω­μής το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων στους διε­θνείς και ντό­πιους το­κο­γλύ­φους, ως πρώτο βήμα μιας πο­λι­τι­κής για τη δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους.

Βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του.

Εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών, κα­τάρ­γη­ση των ελευ­θε­ριών των κε­φα­λαί­ων να δρα­πε­τεύ­ουν.

Συ­γκέ­ντρω­ση όλων των πόρων και δυ­νά­με­ων στην κά­λυ­ψη των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών ανα­γκών, στη σω­τη­ρία των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων και σχο­λεί­ων.

Υπο­στή­ρι­ξη αυτών των επι­λο­γών με κάθε ανα­γκαίο κυ­βερ­νη­τι­κό, δι­πλω­μα­τι­κό, νο­μι­σμα­τι­κό μέτρο, συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας σε αυτά τη σύ­γκρου­ση-ρή­ξη με την ευ­ρω­ζώ­νη.

Μια στρο­φή σε αυτήν την κα­τεύ­θυν­ση, μια έξο­δος από τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και προ­σα­να­το­λι­σμός σε μια στρα­τη­γι­κή ρή­ξε­ων, είναι πι­θα­νό να χρειά­ζε­ται ανα­βά­πτι­ση στη λαϊκή εντο­λή, δη­λα­δή εκλο­γές. Όχι για να δρα­πε­τεύ­σου­με από τα δι­λήμ­μα­τα της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας, αλλά για να ζη­τή­σου­με από τον κόσμο τη δύ­να­μη και τη σαφή εντο­λή να τα αντι­με­τω­πί­σου­με με βάση τη ρι­ζο­σπα­στι­κή-αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή.

* Κεί­με­νο στη­ριγ­μέ­νο στην ομι­λία του Αντώνη Νταβανέλλου στην ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Πηγή: rproject.gr