«Κανείς δεν μπορεί να σε υποτιμήσει χωρίς τη συγκατάθεσή σου».
Oscar Wilde
Το γκρέμισμα των αξιών, το τσάκισμα της κουλτούρας και του πνεύματος, εδώ και στα έθνη της γηραιάς ηπείρου, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σπρώχνει σε ελεύθερη πτώση το πάλαι ποτέ συνεργατικό και συμπληρωματικό -μεταξύ εθνών- πνεύμα της Ευρώπης.
Καθημερινά μας επιβεβαιώνουν ότι «χρωστάμε», όμως το μόνο που χρωστά η Ελλάδα είναι η επίσημη ανακοίνωση της συμμετοχής της στον προφανή σχεδιασμό κατάρρευσης του ευρωπαϊκού Πνεύματος. Κατάρρευση που ξεκίνησε μεθοδευμένα χρόνια τώρα μέσα από την ύλη του τραγικού παιδαγωγικού συστήματος και από τη σκοροφαγωμένη πολιτιστική και πολιτισμική κακογουστιά. Και αυτό ακριβώς είναι το ουσιαστικό δράμα που ζούμε τούτα τα χρόνια. Την ενεργή και -τάχα μου δήθεν σιωπηλή-, μα άκρως δουλική συγκατάθεση στην υλοποίηση της πλήρους κατάρρευσης του Ευρωπαϊκού πνεύματος των λαών και των αξιών μας, σε έναν ηγεμόνα που στο πλευρό του έχει άλλον έναν φοβισμένο -ιμιτασιόν- προ-ηγεμονικό – ακόλουθο.
Η «ακόλουθος» Γαλλία σε αγαστή συνεργασία με τον παραλογισμό του Γερμανικού ηγεμονισμού, φοβισμένη και αδύναμη, κλωτσά από κοινού με τη δεύτερη τα εναπομείναντα ίχνη αξιοπρέπειας των «φτωχών πολιτών». Και είναι τα ίχνη αξιοπρέπειας που οι ίδιοι ξεπουλάμε, αλλιώς -πόσο αφελές θα ήταν αλήθεια- αν όσοι από εμάς που προβληματίζονται προσεγγίζοντας με σοβαρότητα τα όσα συμβαίνουν, στεκόμασταν μοναχά στην επεκτατική γερμανική εμμονή. Σε έναν δίχως όπλα πόλεμο, που κατάφερε τα περισσότερα θύματα, εκείνα που φαινομενικά φαντάζουν οικονομικά, μα στην πραγματικότητα είναι κυρίως πνευματικά.
Το ξεκίνημα της ελπίδας για καλύτερη μέρα, πριν την διατεινόμενη «ανάπτυξη» και πριν από οποιαδήποτε μορφή επανάστασης, να γίνει από τη διαφώτιση, το πνεύμα και τον πολιτισμό, υιοθετώντας πλήρως την ολοκληρωμένη άποψη του Αδαμάντιου Κοραή, η οποία αναφέρονταν και στην ανάγκη της παράλληλης απόστασης από τυχόν ανεξέλεγκτο πατριωτικό ενθουσιασμό.
Γιατί, εμείς που δώσαμε τη σίκλα στους Ευρωπαίους να αντλήσουν από το πηγάδι των ελληνικών αξιών πράγματα και θάματα για το πότισμα του αναγεννησιακού χωραφιού, εμείς οι ίδιοι, πετάξαμε στο πηγάδι ό,τι απόβλητο ανατολικο-δυτικής «κουλτούρας» και «φιλοσοφίας» συλλέξαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Και το πηγάδι, μεταμορφώθηκε σε βόθρο που βρωμίζει πνεύμα, πολίτευμα και αξίες. Πλέον, ό,τι αντλείται από αυτό, είναι η βρωμιά με την οποία γαλουχηθήκαμε.
Γιατί, εμείς επιτρέψαμε σε όλους τους «πονηρούς», στους εγχώριους πολιτικούς δούλους, στους αδαείς και στους απανταχού αμόρφωτους της τοπικής διοίκησης, να συγκαταθέσουν προκειμένου να κατορθωθεί το βασικό μέρος του σχεδίου που αναγνωρίζει, διαχωρίζει και ταμπελοποιεί την Ελλάδα στην Ευρώπη, ξεφτιλίζοντάς την αβίαστα. Κάποιοι -έστω και αργά-, θα πρέπει να αναλάβουμε το μέρος της ευθύνης που μας αντιστοιχεί, όταν δίνουμε ευκαιρίες σε ανίκανους και απολίτιστους να μας εντάσσουν στα πλαίσια μιας παράδοξης «διαχωριστικής αναγνώρισης» από τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά έθνη, συμβάλλοντας στη δημιουργία «οφειλετών και δανειστών», «πειθαρχημένων και απειθάρχητων», ή «καλών και κακών» ευρωπαϊκών πολιτών. Γιατί, αν δε σοβαρευτούμε, σε αυτά τα «γνωρίσματα» θα παραμείνουμε και σε αυτή την παρακμή, όπου μαραίνεται ο βασιλικός και ο δυόσμος. Και θα μαραίνονται, όσο αποτελούμε το ηθελημένο προτεκτοράτο της Γερμανικής κυριαρχίας και του ηγεμονισμού εκείνου, που ουδέποτε δέχτηκε το διαφωτιστικό πνεύμα.
Ο μεγάλος Άγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ στα «Δοκίμια περί Διακυβερνήσεως» αναφέρει: "Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με Βία. Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η ίδια η Βία".
Και αν ορθά δε συμφωνούμε με καμία μορφή έκφρασης βίας από καμία πλευρά, μπορούμε τουλάχιστον θεωρητικά να αναρωτηθούμε: Ποια βία είναι πραγματική; Εκείνη που μας βιάζει προκαλώντας βία αντίδρασης, ή η αντίδραση;
Γιάννης Ζαφείρης
Καλλιτεχνικός Διευθυντής Δη.Πε.Θε Βορείου Αιγαίου
