Είναι κατάθεση
φόρου τιμής στους 327, συναδέλφους
Χιώτες Ναυτικούς, που απολέσθηκαν, εργαζόμενοι, σε εμπορικά πλοία, από
πολεμικές δραστηριότητες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, 1939-1945, υπερασπιζόμενοι
την ελευθερία δημοκρατικών εθνών, δίνοντας την ζωή τους, κατά του επιτιθέμενου
τρικεφάλου τέρατος, ‘ΝΑΖΙΣΜΟΥ-ΦΑΣΙΣΜΟΥ και ΙΑΠΩΝΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ.
Για το
ταξίδεμα του ναυτικού, από το ‘ΧΘΕΣ’ στο ‘ΣΗΜΕΡΑ’ και στην ‘απομαχία’ θα
αναφερθώ, με κάθε ειλικρίνεια, βάσει προσωπικών εμπειριών, εν συντομία, ως
παιδί ναυτικού, ναυτικός εγώ επί ελληνικών εμπορικών πλοίων και ‘πως εφθάσαμε
στην απομαχία, αγωνιζόμενοι έως σήμερα για ένα καλύτερο αύριο, ακριβοπληρωμένο
με στερήσεις σκληρές.
Αυτό το ταξίδεμα,
εύχομαι να προσφέρει στοιχεία χρήσιμα, ιδιαίτερα στους νεότερους ναυτικούς μας.
Σαν παιδί
ναυτικού, έζησα την στέρηση της ζωής, μεταξύ των γονιών μου, την δική μου
στέρηση, του πατέρα μου, την θλίψη του χωρισμού και την χαρά του γυρισμού.
Μπήκα στην θάλασσα
μεταπολεμικά, το 1955, στην αναστύλωση της Πατρίδας μας, δεν έζησα πολέμους
‘ΠΥΡΟΒΟΛΩΝ’ οπωσδήποτε όμως έζησα, της στέρηση αγαπητών προσώπων, τα δάκρυα στα
μάτια, στον χωρισμό κι άρχιζα αμέσως να …μετρώ χρόνο για τον γυρισμό, με την
βοήθεια της Παναγιάς και του Αϊ Νικόλα, για να ξαναϊδώ αυτούς που αγαπούσα και
μάτια που λάμπουν από χαρά.
Αυτή είναι η
ζωή του ναυτικού, πάντα, μέχρι να φθάσει στην απομαχία. Από πλευράς
επικινδυνότητας όλες οι εργασίες, έχουν τους κινδύνους τους, κάποιες όμως έχουν
τον γιατρό και το νοσοκομείο, στην γειτονιά τους, βοήθεια για την ασφάλεια
τους, σε άπειρες δύσκολες καταστάσεις από κάθε μεριά.
Περνούσαν τα
χρόνια, καταθέταμε τα υψηλά απομαχικά μας, εργαζόμενος και εργοδότης μας, στο
Ν.Α. Ταμείο και όσο πλησίαζε ο καιρός για την απομαχία, κάναμε μύρια σχέδια
‘ΧΑΡΑΣ’ για την ζωή στην απομαχία.
Σύμφωνα με τον
‘εν ισχύ’ νόμο περί ΝΑΤ, το ταμείο εγγυόταν, την αξιοπρεπή διαβίωση και ανάλογη
των κρατήσεων μας και την πλήρη κάλυψη για την υγεία μας από τον Οίκο Ναύτου
και της οικογένειας μας. Υπόψη ότι ο εργαζόμενος ναυτικός, καλύπτεται ‘εν
εργασία και έως 45 ημέρες από απόλυση του’, από τον εργοδότη.
Όπως και να ναι, φθάσαμε επιτέλους,
στο λιμάνι της απομαχίας, της απόλαυσης ζωής. Έτσι υπολογίζαμε. Χαρές στην
οικογένεια, στα 50 μας χρόνια ηλικίας. Δεν είναι χάρισμα αυτή η ηλικία. Ο
Ναυτικός στην εργασία του, στον τόπο αυτής, είναι αποκλειστικά παρών, όλο το
24ωρο, τον μήνα, το έτος. Την οικογένεια, στο ξέμπαρκο. Εκεί θέλει να χαρεί, να
καλύψει ότι εστερείτο, την οικογένεια του.
Σύμφωνα με τον
ισχύοντα νόμο, η σύνταξη του, πρέπει να αντιστοιχεί, συνεχώς με τον εκάστοτε
ΣΥΜΒΑΤΙΚΟ ΜΙΣΘΟ ΣΣΕ, του αντίστοιχου κλάδου και βαθμού, στο 80%. Σ’ αυτόν τον
βασικό μισθό, συμπεριλαμβανομένων και επιδομάτων, γίνονται οι κρατήσεις στον
εργαζόμενο.
Από δεκαετία
1980, μπαίνοντας σε ισχύ το σύστημα ΑΤΑ, χωρίς ορθή μελέτη, αρχίζουν οι
διαμαρτυρίες για το άδικο, των συνταξιούχων ναυτικών και μειώνεται η σύνταξη
στο 45% του κανονικού και νόμιμου ποσού, για το οποίο συνεχίζει να πληρώνει, ο
Εργαζόμενος Ναυτικός για την….απομαχία του. Το 1990 έχει φθάσει στο ΝΑΔΙΡ η
απόδοση συντάξεων και παροχών υγείας.
Οι
συνταξιούχοι ναυτικοί, διαμαρτύρονται στους δρόμους, στα αρμόδια Υπουργεία,
αντιμετωπίζουν ΜΑΤ και ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ, πανελλαδικά, συνεργαζόμενοι και με στεριανούς
συναδέλφους κι ακόμη μέσω τύπου-εφημερίδων, με εβδομαδιαία εκπομπή διαμαρτυρίας
από τον ΡΣ του Πειραιά. Τελικά καταφέραμε, επί Υπουργίας κ. Ανωμερίτη να ψηφισθεί
από την Βουλή Νόμος το 1996, για ένα πρόγραμμα ετήσιων αυξήσεων στις συντάξεις,
με κατάληξη στο 70% του βασικού μισθού ΣΣΕ προσαυξημένου κατά 22% των Κυριακών
επιδομάτων, όπως επλήρωνε ο εργαζόμενος ναυτικός, με κρατήσεις του. Επίσης ο
μισθός του συνταξιούχου, παρακολουθούσε το ποσοστό αύξησης των ΣΣΕ, αντίστοιχου
εργαζομένου, ακτοοπλόων, κλάδων και βαθμών, στο υψηλότερο ποσοστό του 70% και
ποτέ του 80% το οποίο διεκδικούσαμε.
Οι Έλληνες και
Χιώτες Ναυτικοί, είμαστε υπερήφανοι για τα όσα, έχουμε προσφέρει στην Πατρίδα.
Οικονομικά και παγκοσμίου προβολής της Ελλάδας. Ο Χιώτης υποστήριζε και εξακολουθεί,
τον Χιώτη Έμπορο, Επιχειρηματία κι Εργαζόμενο στεριανό.
Τα απομαχικά
από κρατήσεις ναυτικών εστήριξαν, αμέσως μεταπολεμικά το 1946, τον Έλληνα
ζημιωθέντα πλοιοκτήτη, από πολεμικές δραστηριότητες του 1939-1945.
Ναι, ο Έλληνας
Καραβοκύρης, προσφέρει εργασία στον Ναυτικό, όμως αυτός, κινεί το πλοίο και
στέλλει τα εμβάσματα του στην Ελλάδα, φέρει κέρδος στην εκμετάλλευση από το
πλοίο στον Πλοιοκτήτη, κινεί την εντόπια καθημερινότητα .
Η μείωση της οικονομικής
παρουσίας, του Χιώτη Ναυτικού, άρχισε από το 1987, με είσοδο αλλοδαπών Ναυτικών
και την σκυτάλη ενίσχυσης, ανέλαβε ο συνταξιούχος Ναυτικός, που κράτησε έως το
2009, που επαρκούσε ακόμη, η σύνταξη. Το ΝΑΤ
και ο Οίκο Ναύτου έως τότε λειτουργούσαν
λογικά, αντιμετώπιζαν την οικονομική κατάσταση.
Ναι το δημόσιο
εκάλυπτε τα κενά του ΝΑΤ, που ευθύνεται για αυτό η κακοδιαχείριση, τα ανεξόφλητα
οφειλόμενα στο ΝΑΤ προπαρακρατηθέντα απομαχικά Ναυτικών και η μείωση του
αριθμού Ελλήνων Ναυτικών, των υπό Ελληνική Σημαία πλοίων, που ανέτρεπε την υγιή
αναλογία, για το ΝΑΤ, μεταξύ εργαζομένου και συνταξιούχου, ιδιαίτερα των
Ποντοπόρων πλοίων. Από κει και μετά εκτύπησε κόκκινο το ΝΑΤ, γενικά στις
συντάξεις και υγείας από τον Οίκο Ναύτου, ιδιαίτερα για τον γέροντα
συνταξιούχο.
Άρχισαν οι
περικοπές συντάξεων, επιδομάτων, νομίμων, κρατήσεις επί αυτών, διαφοροτρόπως
ονομαζόμενες, μείωση αφορολόγητου, αύξηση κόστους υγείας γενικά, σπρώχνοντας
τον γέροντα ασθενή, στον καιάδα του μοιραίου.
Αυτή είναι,
δυστυχώς, η κατάληξη τώρα της απομαχίας, του θαλασσοδαρμένου υπερήφανου ναυτικού.
Κάποιοι πιστεύουν ότι, του το χρεωστούσαν.
Εμείς, δεν το
βάζουμε κάτω, ΒΑΖΟΥΜΕ ΠΛΩΡΗ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ και υποσχόμεθα σε αυτούς τους 327
ήρωες συναδέλφους ότι: θα κρατήσουμε υψηλά τη σημαία της δίκαιης διαμαρτυρίας
μας. Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι πάντα, ο αδικούμενος κερδίζει κι ο
άδικος τιμωρείται.
Τώρα, την
σημαία του διαμαρτυρόμενου την κρατεί ο Συνταξιούχος Ναυτικός, στην Απομαχία
αυτή που ζει!
ΙΑΚΩΒΟΣ Κ. ΖΑΝΝΙΚΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ Δ.Σ./Π.ΕΣ.-ΝΑΤ
