Πράγματι
η πολιτική της συγκυβέρνησης (Ν.Δ- ΠΑ.ΣΟ.Κ- ΔΗΜ.ΑΡ), θέλει ανατροπή ,
προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ο λαός να γίνει νοικοκύρης στον
τόπο του.
Και
όχι φυσικά να αλλάξει ο Μανολιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς.
Γιατί
κάτι τέτοιο προετοιμάζουν οι περισσές μεγαλοστομίες και υπερφίαλες
επαναστατικές κορώνες που ακούγονται ή γράφονται τελευταία μέσα απ’ τις ανακοινώσεις της Νέας Ανεξάρτητης Ριζοσπαστικής Κίνησης
και διερωτάται κάθε νηφάλιος εργαζόμενος :
Ρήξη
και ανατροπή μπορεί να γίνει ως συνοδοιπόρος με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό
συνδικαλισμό;
Με
το να ψηφίζεις μαζί με ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ να καλούνται οι συνάδελφοι σε μια
συγκέντρωση που είναι «όλοι μαζί» και θύτες και θύματα;
Σε
μια συγκέντρωση που δε θέλει το μνημόνιο αλλά θέλει την Ευρώπη, το Ευρώ και
«αριστερούς» διαχειριστές;
Μπορεί
να γίνει όταν μια παράταξη γίνεται
βαστάζος της πολιτικής που οδήγησε το λαό στην εξαθλίωση;
Μπορεί
να γίνει δίνοντας φιλί ζωής στη μετάλλαξη σ΄ ένα νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό
της «κυβερνώσας αριστεράς» και μέσα στην Ε.Ε;
Μπορεί
να γίνει διαλέγοντας το δυνάστη μας
ανάμεσα στον Ομπάμα , Ολάντ κ.λ.π συνεταιράκια της Ε.Ε;
Ή
μήπως η Νέα Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική κίνηση νομίζει ότι επειδή κινείται μεταξύ
ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι και ακομμάτιστη; Ή μήπως είναι μομφή να ανήκεις σε
κόμμα;
Το
ζήτημα είναι σε ποιο κόμμα και ποια τάξη υπηρετείς και όχι τα διάφορα ψαρέματα
στα θολά νερά και στα τυφλά πολιτικά ένστικτα.
Το
συμπεράσματα που βγαίνει είναι προς τους συναδέλφους, να μη συναινέσουν στη “νέα προσπάθεια”
εγκλωβισμού τους με βαριές ηλεκτρονικές κουβέντες που στην πράξη υποκρύπτουν τους νέους εταίρους
του «αριστερού» κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Άλλωστε έχουμε
μεγάλη πείρα και μάλιστα πικρή.
Να
μπουν στην πάλη και να συμπορευτούν με τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που
κανείς δεν μπορεί να τις βάλει στο χέρι, να βαδίσουν το δρόμο της πάλης ενάντια
και όχι δίπλα-δίπλα με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό για την
ικανοποίηση των αναγκών μας.
