του ΓΙΑΝΝΗ ΞΕΝΑΚΗ
Θα μπορούσε κανείς να γράψει αρκετές σελίδες από τον προβληματισμό που αυτονόητα γεννά ο τίτλος του άρθρου. Θα μπορούσε επίσης να δώσει πολλές και τεκμηριωμένες απαντήσεις για τα εύλογα «γιατί» που προκύπτουν, αφού λίγο πολύ όλοι έχουμε βιωματικές εμπειρίες.
Για οικονομία χώρου θα επικαλεστώ την κοινή διαπίστωση, ότι η κρίση στην χώρα μας δεν είναι μόνο οικονομική αλλά είναι πρωτίστως ηθική και αξιακή, είναι κοινωνική. Θα χρησιμοποιήσω δυο παραδείγματα από πρόσφατη επικοινωνία μου με δυο συμπολίτες μας, που επιβεβαιώνουν το αληθές της διαπίστωσης.
- Στην πρώτη περίπτωση επιχειρείται η μονοπωλιακή διαχείριση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της κοινωνικής ευαισθησίας. Όπως στο παρελθόν οι ιδεολόγοι αυτής της προέλευσης, χρησιμοποιώντας Οργουελικές θεωρίες προσπάθησαν να καπηλευτούν την έννοια της δημοκρατικότητας και της προόδου, με τον ίδιο ακριβώς ανατρεπτικό τρόπο ποντάροντας στην οικονομική συγκυρία, επιδιώκουν την πατρότητα της προστασίας και της αντίστασης του στριμωγμένου συνανθρώπου μας.
Αλήθεια κύριοι αυτής της ιδεοληψίας, από που απορρέει το δικαίωμα να πιστεύετε πως επειδή εμείς οι υπόλοιποι δεν χρησιμοποιούμε τις ημέρες και τους χώρους εορτασμού των Εθνικών μας επετείων με αναρχική και τραμπούκικη συμπεριφορά όπως εσείς, για να βγάλουμε στο φως τις κοινωνικές και πανανθρώπινες ευαισθησίες μας, αρνούμαστε την ισότητα;
Να είστε βέβαιοι πως δεν αρνούμαστε την ισότητα στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά αρνούμαστε την επιβολή της με αφηρημένες έννοιες όπως εσείς τις παρουσιάζετε. Αυτό γιατί στη χώρα μας φτάσαμε στο σημείο να ορίζουμε αυτή την έννοια με την εξίσωση προς τα κάτω, ενώ η κοινωνική δικαιοσύνη προσδοκά στην πραγματική της διάσταση και την επιβράβευση των Αρίστων. Ο Αριστοτέλης έλεγε « πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση των άνισων». Αυτό δεν είναι μονοδιάστατο όπως εσείς μεθοδευμένα το ερμηνεύετε, είναι αμφίπλευρο. Γιατί πρέπει κατά την άποψη σας ο άριστος να γίνει μέτριος και ο μέτριος να μην θέλει ν ανέβει ένα σκαλοπάτι πιο πάνω.
- Στην δεύτερη περίπτωση, αφορά την αντίληψη πως το περιβάλλον και η οικολογική συνείδηση και προστασία είναι προνόμιο μιας ομάδας, που αρνείται πεισματικά την συνύπαρξη και την συνάφεια με την ανάπτυξη και την ευημερία του τόπου.
Όταν το αεροδρόμιο κατασκευάστηκε, έστω λαθεμένα στη θέση που βρίσκεται, όταν εδώ και τρεις δεκαετίες οι ιδιοκτήτες είχαν μια περιουσία που δεν μπορούσαν να διαχειριστούν, όταν πρόσφατα επιτέλους δόθηκε λύση με τιμές που σήμερα δεν ανταποκρίνονται σε τέτοια αξία, όταν έστω προφασιζόμενοι οι τουριστικοί πράκτορες του εξωτερικού, επικαλούνται το μήκος του αεροδιαδρόμου ως αιτία της τουριστικής καθίζησης του Νησιού, κάποιοι, αυτοί οι προστάτες αρνούνται πως πρέπει να εξαλειφθεί αυτή η πιθανή δικαιολογία. Με άναρχες κραυγές προσπαθούν να πείσουν, πως αυτοί που πληρώθηκαν αδρά για την απαλλοτρίωση των περιουσιών τους, πρέπει να παραμένουν κάτοχοι και να τις χρησιμοποιούν για όποιο σκοπό και όσο θέλουν.
Και στις δυο περιπτώσεις εμφανίζεται με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο η εμμονή στην παραλογία και τον ετσιθελισμό, υποστηρίζοντας το παρακμιαίο ιδεολόγημα που καλλιεργείται συστηματικά, πως η βία και η άρνηση εμπεριέχουν την κρυμμένη δύναμη της αλήθειας των αγανακτισμένων πολιτών. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως « ο καπιταλισμός δεν κινδυνεύει από τις οικονομικές κρίσεις που ο ίδιος δημιουργεί, τρέφεται απ αυτές» όπως σοφά διατύπωσε ο Μπρέχτ.
Δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την αυτοαγόρευση τους σε προστάτες, σε υπερευαισθητοποιημένους, σε επαναστάτες, ιδιαίτερα σήμερα που ακούγεται ήδη εκκωφαντικά το ουρλιαχτό της απόγνωσης που ξεπηδά από το κοινωνικό έρεβος, δεν κατανοούν πως επιτέλους πρέπει να αναζητήσουμε εκ νέου το ανέσπερο φως της ελπίδας, δεν κρίνουν πως είναι απαραίτητο πια να ακούσουμε την αλήθεια και να αναζητήσουμε την αυτογνωσία με μια έστω φευγαλέα ματιά στον καθρέπτη μας. Ας αντιληφθούν πως μια αποτελεσματική απάντηση στην εξαθλίωση και τον παραλογισμό που περιείλθαμε, δεν μπορεί παρά να περιέχει ΠΑΙΔΙΑ ανοιχτών οριζόντων, την κοινωνική αλληλεγγύη, την επίγνωση των ταυτόσημων συμφερόντων, την πρόταξη του ορθού λόγου και την επιλογή του ΕΜΕΙΣ αντί του ΕΓΩ.
Επειδή όλα τα βλέπουν μέσα από το τούνελ της ιδεολογικής επιρροής, επειδή δεν είμαστε όλοι ίδιοι αλλά ίσοι στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις απέναντι στην Πατρίδα, στους Νόμους του Κράτους και τον Τόπο μας, ας είναι βέβαιοι πως κι εμείς αγωνιούμε, προβληματιζόμαστε, αντιστεκόμαστε, διαμαρτυρόμαστε και αντιδρούμε.
Πως κι εμείς θέλουμε να βελτιωθεί η κατάσταση, να καλυτερέψουν οι συνθήκες, να μην υποφέρουν συνάνθρωποι και ζητούμε λύσεις, προτείνουμε διεξόδους μέσα από το ρεαλιστικό και εφικτό γίγνεσθαι. Αν σ αυτά τα πλαίσια πιστεύουν πως υπάρχει μαγικό ραβδάκι που λύνει τα πάντα, ας το χτυπήσουν κι εμείς μαζί τους. Μέχρι όμως να το βρουν ας έχουν κατά νου την συμβουλή του Ταλεΐράνδου, « δεν έμαθαν τίποτα από την καταιγίδα της επανάστασης ( εδώ εξαθλιωσης) που ξερίζωσε τον παλιό κόσμο και δεν ξέχασαν τίποτα από τις παλιές πρακτικές που έφεραν την καταιγίδα».
Γιάννης Ξενάκης
