του ΓΙΑΝΝΗ ΞΕΝΑΚΗ
Μνήμες από μαύρη εποχή, κάπως όπως η σημερινή με άλλο φόντο και πρωτεργάτες πάλι όμως ξένους.
Περήφανος λαός σε Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών, δεμένη χειροπόδαρα. « Η πολεμι-
κή Αρετή των Ελλήνων» απαιτεί Εσατζήδες στο Καλλιμάρμαρο και μαυροκοστουμα-
ρισμένους σωτήρες με μαύρα γυαλιά, που πέταξαν την τιμημένη χακί στολή, να χορεύουν καλαματιανό στα στρατόπεδα. Ο Γ. Σεφέρης μιλά πρώτη φορά δημόσια στο BBC, για « μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά».
Σήμερα δεν εκπλήσσομαι όταν ακούω όλο και πιο συχνά πως εκείνη η περίοδος ήταν καλύτερη από την σημερινή, πως ο κόσμος ειδικά στην περιφέρεια ζούσε καλά, πως ο Έλληνας δεν θέλει πολύ δημοκρατία. Όνειδος, ύβρις, κατάντια θα έλεγα και μόνο ότι ακούγεται. Γιατί όμως φτάσαμε σ αυτό το σημείο; Γιατί να ακούγεται πως τότε έγιναν έργα στην περιφέρεια και βασικές υποδομές, πως χαρίστηκαν χρέη στους αγρότες αντί φόρων σήμερα επειδή η εξουσία δεν έκλεβε, επειδή δεν είχαμε δημοκρατικές ελευθερίες αλλά έλεγχο, λογοκρισία και αστυνόμευση; Γιατί πρέπει να έχουμε διαχρονικά υπό περιορισμό αξιοπρέπεια, περηφάνια, φιλότιμο, δημοκρατικές ελευθερίες και Εθνική ομοψυχία;
Αυτά τα ΓΙΑΤΙ έχουν όμως ερείσματα ερμηνείας.
- Γιατί όλα τα πολιτικά κόμματα και ιδιαίτερα αυτά που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία 40 χρονιά, «επένδυσαν» προεκλογικά σε βαρύγδουπες εξαγγελίες για επαναστατικές μεταρρυθμίσεις, για επανιδρύσεις και αλλαγές στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, για αναπτυξιακές πρακτικές. Μπορεί βέβαια ο βαθμός της ευθύνης τους να παραλλάσσει, αλλά αθώος του «εγκλήματος» δεν υπήρξε κανένας τους. Το Ελληνικό κράτος παραμένει δυστυχώς ακόμα, τόσα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, πλήρως κομματικοποιημένο, βαθειά διεφθαρμένο, εξοργιστικά αναποτελεσματικό, γραφειοκρατικό και αγκυλωμένο στην λειτουργία του. Αποτέλεσε και αποτελεί μόνιμο «θερμοκήπιο» σκανδάλων και διαπλοκής.
- Γιατί στην μεταπολίτευση των 40 χρόνων κυριάρχησαν οι μορφές του Κωνσταντί- νου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου που ήταν ηγετικές, ανεξαρτήτως λαθών και παραλήψεων ακόμα και αντιλήψεων. Είναι κοινά πλέον αποδεκτό ότι ο μεταπολιτευτικός Καραμανλής αποκατάστησε την δημοκρατία, έλυσε με δημοψήφισμα το Πολιτειακό και συνέδεσε την Ελλάδα με την Ευρώπη. Ο αντιστασιακός Παπανδρέου επέβαλλε σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις μεγάλου βάθους, αλλά έφερε τα επάνω – κάτω στην οικονομία. Ενδιάμεσα και ιδιαίτερα μετά απ αυτούς, με μικρή εξαίρεση τον Κ. Μητσοτάκη, διαχειριστική μετριότητα, διοικητι- κή άγνοια, έλλειψη ηγετών και αποκορύφωση της διαπλοκής.
- Γιατί σήμερα δεν υπάρχουν όπως το 1922 τολμητίες στρατηγοί – Εισαγγελείς όπως ο Πλαστήρας, ο Γονατάς, ο Οθωναίος και ο Πάγκαλος που θα έστηναν δικαίως ένα έκτακτο στρατοδικείο – ειδικό δικαστήριο και θα έστελναν στο Γουδί - Κορυδαλλό καμιά δεκαπενταριά από τα πρωτοπαλίκαρα του αμαρτωλού πολιτικού συστήματος.
- Γιατί σήμερα υπάρχουν πολλά και επικίνδυνα κενά της πολιτείας. Όμως η φύση και η ζωή, απεχθάνονται τα κενά. Είναι αυτά που απ την μια φούσκωσαν τα εκλογικά πανιά του ΣΥΡΙΖΑ, απ την άλλη όμως κερδίζει επικίνδυνο έδαφος στην κοινωνία η Χρυσή Αυγή, επειδή καλύπτει με τον δικό της βίαιο και απεχθή ακτιβισμό αυτά τα κενά.
- Γιατί σήμερα δεν υπάρχουν οι φανατισμένοι Νεοδημοκράτες και οι παθιασμένοι Πασόκοι, ούτε οι βολεμένοι Αριστεροί αφού όλοι αυτοί οι λεβέντες του πολιτικού συστήματος δεν έχουν πια να κάνουν με τον ίδιο λαό. Μαθημένος πια σε «βεγγαλικά» του τύπου «λεφτά υπάρχουν» κουμπώνεται, μαζεύεται, αμφιβάλλει και ΣΙΩΠΑ. Αλίμονο όμως στη χώρα που ο λαός της αντί να φωνάζει και να αντιδρά στα πλαίσια της έννομης διαμαρτυρίας και να σηκώνει οριακές γροθιές, ΣΙΩΠΑ. Αυτό σημαίνει πως κάτι σκέπτεται, πως κάτι προσδοκά, πως περιμένει να χαραχτεί ακόμα στην ιστορία του μια σημαδιακή ημερομηνία όπως αυτές του 1909 και του 1922. Για να επαληθεύσει για μια ακόμα φορά πως τούτος ο λαός με τα θανάσιμα ελαττώματα, διαθέτει και σπάνια προτερήματα. Πως δεν δέχεται την τυραννία αλλά θυσιάζεται για τη Λύτρωση. Αλίμονο λοιπόν και σ αυτούς που παίζουν ξανά με τις προσδοκίες του.
Στις 23-04-1967, η θρυλική περσόνα της αμερικανικής τηλεόρασης Μέρβ Γκρίφιν καλεί στο δημοφιλές τηλεοπτικό σόου του την Φλέρυ Νταντωνάκη να τραγουδήσει.
« Να τραγουδήσω;» του λέει. «Ξέρετε τι έγινε στην πατρίδα μου; Της έκλεψαν την ελευθερία και φταίτε εσείς γι αυτό.» Τραγουδά α καπέλα, μόνο το «Σώπα, όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».
Τότε για το « Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» έφταιγαν αυτοί.
Σήμερα για το Ελλάς Ελλήνων Ταπεινωμένων είμαστε όλοι συνυπέυθυνοι.
Αυτό μας αξίζει;
Γιάννης Ξενάκης
