«Η Ευρωπαϊκή Μέρα της Θάλασσας όντως καθιερώθηκε με απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 2008. Δίκιο έχει ο προλαλήσας συνάδελφος, ο κ. Πλακιωτάκης, πως η πρωτοβουλία και η συμμετοχή της τότε Αντιπροέδρου του Κοινοβουλίου της κυρίας Ρόδη Κράτσα, ήταν σημαντική και καίριας σημασίας.
Πρέπει, όμως, να θυμηθούμε -κύριε Πρόεδρε, εσείς θα το θυμάστε, γιατί και τότε ήσασταν στο Κοινοβούλιο- ότι η ανακήρυξη αυτής της Μέρας τότε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συνοδεύτηκε κατ’ αρχήν από την έκδοση ενός ψηφίσματος για την «ολοκληρωμένη θαλάσσια πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης» που έθεσε το εναρκτήριο λάκτισμα, υποτίθεται -έτσι εξαγγέλθηκε- για το άνοιγμα μιας συστηματικής συζήτησης σε όλη την Ευρώπη για το θέμα αυτό.
Το Ελληνικό Κοινοβούλιο, τη μέρα εκείνη, το Μάιο του 2008 οργάνωσε υπό την προεδρία του κ. Σιούφα, μια ολοκληρωμένη συζήτηση για την Ευρωπαϊκή μέρα της θάλασσας, με πλήρη διαδικασία. Συνεδρίασε η αρμόδια Επιτροπή και συμπεριλήφθη στο πρόγραμμα της συνεδρίασης η ακρόαση όλων των εμπλεκομένων φορέων σχετικά με τη θάλασσα, τη θαλάσσια πολιτική, τη ναυτιλία και όλα τα σχετικά ζητήματα. Φυσικά υπήρχαν απόψεις διαφορετικές αλλά, εν πάση περιπτώσει, ετέθησαν σοβαρά ζητήματα και εν συνεχεία οργανώθηκε η συζήτηση παρουσία των φορέων στα έδρανα αυτά στην Ολομέλεια.
Έκτοτε βήμα-βήμα, χρόνο με το χρόνο, μένει απλώς μία επετειακή ανάγνωση, μία «αναφορά» όπως λέει η σημερινή Ημερήσια Διάταξη, στην Ευρωπαϊκή Ημέρα της Ναυτιλίας. Δεν αντιστοιχεί στο ελληνικό Κοινοβούλιο η τόσο σημαντική σημασία που έχει η θάλασσα, η ναυτιλία και ευρύτερα, όχι μόνο για την παραγωγική δραστηριότητα αλλά και για την πολιτισμική και για την κοινωνική, μια τέτοια αντιμετώπιση. Δεν έχει τόσο νόημα η επετειακή επισήμανση, όσο η ουσιαστική προώθηση της συζήτησης για τις πολιτικές σχετικά με την παραγωγική δραστηριότητα, που αφορά τις θαλασσινές εργασίες.
Έρχομαι στο κρίσιμο ζήτημα που σήμερα ταλανίζει κυριολεκτικά τον κόσμο της θάλασσας: Από τη μια έχουμε τους επιχειρηματίες της θάλασσας και κυρίως τους επιχειρηματίες της εμπορικής ναυτιλίας και της ποντοπόρου ναυτιλίας κυρίως, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι ένα δυναμικό κομμάτι της επιχειρηματικής δραστηριότητας με νέες ναυπηγήσεις, με νέες παρεμβάσεις, με νέα κερδοφορία, με ζωντανή πραγματική δραστηριότητα -οικονομική, επιχειρηματική, παραγωγική- η οποία όμως ελάχιστη σχέση έχει -ή πολύ μειωμένη συγκριτικά- με την κοινωνική ωφέλεια και την προστιθέμενη αξία στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα στο οποίο θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί μιλώντας για την Ημέρα της Θάλασσας.
Επίσης, παρά το γεγονός ότι έχει ήδη στηριχθεί η εφοπλιστική δραστηριότητα πάρα πολύ και με πολλούς και διάφορους τρόπους, εν τούτοις έχουμε μείωση -και φέτος- της ελληνικής σημαίας. Για παράδειγμα, μεταξύ του 2012 και του 2013, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, μειώθηκε 3,7% η ελληνική σημαία και πέρυσι 3,3%. Πού είναι τα προνόμια; Πού είναι η ενίσχυση που δίνει το ελληνικό κράτος; Πού είναι όλες αυτές οι -υπέρ των εφοπλιστών και πλοιοκτητών- παροχές ως στοιχειώδης ανταπόδοση προς αυτή την κατεύθυνση;
Αντίθετα, έχουμε 27% ανεργία στον κλάδο των ναυτικών, κατά τι περισσότερο δηλαδή από τη συνολική ανεργία που υπάρχει στο εργατικό δυναμικό της χώρας. Αυτό έχει δραματικές επιπτώσεις, τραγικές και για το βιοτικό επίπεδο και για την βιωσιμότητα του κύριου ασφαλιστικού τομέα, του ΝΑΤ, αλλά ακόμα-ακόμα και για την κοινωνική σύνδεση της ελληνικής κοινωνίας, την ιστορική και με προεκτάσεις πολιτισμικές της σύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας.
Μου δόθηκε και χθες η ευκαιρία, όταν γιορτάστηκε σε σχετική πρωτοβουλία του Ναυτικού Επιμελητηρίου και της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών η ημέρα αυτή, να πω ότι δεν νοείται ο Πειραιάς χωρίς ναυτικούς, δεν νοείται η Χίος και τα άλλα νησιά χωρίς ναυτικούς. Αυτό σημαίνει και κατάπτωση της πολιτισμικής παράδοσης, πέρα από όλα τα άλλα. Δεν μπορεί η Ελλάδα, να μην είναι χώρα ναυτικών. Όλα αυτά σημαίνουν τεράστιες αλλαγές στη διανομή του πλούτου, στην προσβασιμότητα στα αγαθά, στην επιβίωση των ανθρώπων.
Να μη θέσω λεπτομερώς τα ζητήματα, γιατί δεν έχουμε το χρόνο για να κάνουμε μια πλήρη ανάλυση, τι σημαίνει η σύνδεση των νησιών μεταξύ τους, δηλαδή η ακτοπλοϊκή σύνδεση και η κατάρρευσή της και οι λόγοι γι’ αυτό.
Να μη θέσω δε τέλος, που πρέπει να το θέσουμε, το ζήτημα της κατάρρευσης της ναυπηγικής βιομηχανίας, που είναι χρόνια τώρα ιδιωτικοποιημένη. Πού είναι οι επενδύσεις των ιδιωτών στη ναυπηγική βιομηχανία, στο Σκαραμαγκά, στην Ελευσίνα, στο Νεώριο, στη Χαλκίδα; Πού είναι τα πλοία που ναυπηγούνται ή επισκευάζονται; Πού είναι η στήριξη της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάματος;
Και όλα αυτά είναι τεράστιας σημασίας ζητήματα, που δεν μπορεί μια επετειακή αναφορά τρίλεπτη να τα καλύψει. Χρειάζεται το ξεκίνημα που έγινε το 2008, τουλάχιστον σε ότι αφορά το Ελληνικό Κοινοβούλιο, να αποκτήσει πραγματική συνέχεια, με συστηματική επεξεργασία και αντιμετώπιση, όχι μόνο κοινοβουλευτική αλλά και κοινωνική, του τεράστιου ζητήματος της παραγωγικής ανασυγκρότησης της ναυτιλίας.
Κύριε Πρόεδρε, να επισημάνω δε εν κατακλείδι -και ευχαριστώ που μου δώσατε τη δυνατότητα να υπερβώ το χρόνο μου- ότι υπάρχει και η άλλη παράμετρος, η προστασία του θαλασσινού περιβάλλοντος, που είναι τεράστιο ζήτημα. Δεν έχω το χρόνο να μιλήσω γι’ αυτό, αλλά όταν γιορτάζεται η Ευρωπαϊκή Μέρα της Θάλασσας δεν πρέπει να μιλάμε μόνο για την αξιοποίηση της θάλασσας, αλλά και για το σεβασμό της θάλασσας.
zougla.gr
