Οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε μαζικότατες
γενικές συνελεύσεις, έχοντας γνώση της ανακοινωμένης πολιτικής επιστράτευσης
της κυβερνητικής χούντας, προέταξαν τη θέση για παρατεταμένο διαρκή αγώνα
ανατροπής του κυβερνητικού αυταρχισμού και της πολιτικής των απολύσεων, της
συγχώνευσης των σχολείων, των αυθαίρετων μετακινήσεων, της εξαθλίωσης των
εκπαιδευτικών, της ιδιωτικοποίησης και υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης.
Στη χθεσινή συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, η απεργία
διαρκείας και μέσα στις εξετάσεις, που είχαν υπερψηφίσει σε μαζικότατες
συνελεύσεις χιλιάδες εκπαιδευτικοί την Τρίτη, ενταφιάστηκε «μετά πολλών
επαίνων».
Σε πείσμα των
πυροσβεστών των αγώνων
το πνεύμα της συλλογικής αντίστασης και της ανατροπής εκφράστηκε.
Είχε μια πρώτη συγκρότηση στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, παρότι είχε μπροστά του τα
πανίσχυρα «τανκς» της πολιτικής επιστράτευσης, που διέταξε η συγκυβέρνηση ΝΔ –
ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, υπό τις επευφημίες της Χρυσής Αυγής. Θα έχει και συνέχεια, με τη
συγκρότησή του σε ανώτερο επίπεδο.
Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα:
Πρώτο: Πριν ακόμα από τις γενικές
συνελεύσεις και ακριβώς για να τις επηρεάσει σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, ο
πρόεδρος της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ), έχει δηλώσει ανοιχτά πως αν γίνει επιστράτευση, δεν
θα γίνει απεργία (‘’για να μην δώσουμε την ευκαιρία στην κυβέρνηση να κάνει
απολύσεις’’).
Δεύτερο: Η ΑΔΕΔΥ σε διατεταγμένη υπηρεσία
υπονομεύει την απεργία! Η ΓΣΕΕ, αλλά και το ΠΑΜΕ, αρνούνται να γενικεύσουν τη
μάχη και να στηρίξουν τον αγώνα των καθηγητών, με γενική πολιτική απεργία κατά
της επιστράτευσης τη μέρα έναρξης της απεργίας των καθηγητών. Αντίθετα, με
απόφαση των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ αποφασίζεται απεργία-ανέκδοτο την Τρίτη, πριν την
απεργία των καθηγητών και ακριβώς τη μέρα που οι καθηγητές είχαν τις
συνελεύσεις τους.
Τρίτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο και της
στρατηγικής του ‘’ώριμου φρούτου’’ και σε μια προσπάθεια να αποσείσει την βαριά
κατηγορία της υποκίνησης δυναμικών αντιδράσεων, διαμόρφωσε ΠΡΙΝ τις συνελεύσεις
τα όρια του αγώνα! Χωρίς διάθεση για μια νικηφόρα αναμέτρηση επέλεξε την
τακτική ‘’Ψηφίζουμε υπέρ της πρότασης της απεργίας ως την καταδίκη της
κυβερνητικής πολιτικής αλλά το αν θα γίνει η απεργία θα εξαρτηθεί από την
ύπαρξη προϋποθέσεων’’.
Τέταρτο: Το ΠΑΜΕ, στο όνομα του υπαρκτού
προβλήματος δημιουργίας κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών με το οποίο όφειλαν
να αναμετρηθούν μέσα στο καμίνι του αγώνα, έδωσε λυσσώδη μάχη κατά της
απεργιακής πρότασης, συμμαχώντας με ότι συντηρητικό στοιχείο μπορούσε και με
τον αρνητικό πόλο της εύλογης ταλάντευσης του κόσμου.
Πέμπτο: Μία μόλις μέρα μετά τις
συνελεύσεις και τη συντριπτική επικράτηση της απεργιακής πρότασης, η συνέλευση
των Προέδρων της ΟΛΜΕ, με εισήγηση και από το ΔΣ της, με μόνη πολιτική
διαφωνία από το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αποφασίζει
την μη πραγματοποίηση της απεργίας. Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτό της λευκής
ψήφου των περισσότερων προέδρων, μιας και δεν τολμούσαν να πάνε ανοιχτά ενάντια
στην εντολή των συνελεύσεων για απεργία. (18 υπέρ της απεργίας, 9 κατά, 54
λευκά)
Η αντικαπιταλιστική
Αριστερά θεωρεί πως: Η απεργία έπρεπε να προχωρήσει και η διαχείριση της να
βρίσκεται στις γενικές συνελεύσεις και στις απεργιακές επιτροπές, στα χέρια του
αγωνιζόμενου κλάδου που αυτός και μόνο αυτός είναι ο αρμόδιος να αποφασίσει! Η
απεργία έπρεπε να περιφρουρηθεί! Εκεί στον αγώνα, ενάντια στην επιστράτευση
όφειλαν να μπουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, της Αυτόνομης Παρέμβασης, και κάθε
αγωνιστής! Μέτωπο προστασίας μπορούσε να δημιουργηθεί στην πράξη! Σε κάθε
περίπτωση ο αγώνας όφειλε να είχε συνέχεια με πυρήνα τη δημιουργία ενός μετώπου
Παιδείας Εργασίας Δημοκρατίας την κατάλληλη περίοδο!
Αυτό προς το παρόν
αναβλήθηκε! Ωστόσο οι εικόνες που ζήσαμε μιας μεγάλης αναμέτρησης που αναπτύχθηκε χωρίς να κορυφωθεί
σε απεργιακό αγώνα, έρχονται από το μέλλον του κινήματος! Πρόκειται
για πολιτικές εικόνες που πολύ σύντομα θα αποδειχτεί ότι υπερβαίνουν τα όρια
των καθηγητών. Αντίθετα, αναδεικνύουν ζητήματα, που θα βάλουν σε μεγάλη
δοκιμασία το εργατικό κίνημα και θα προκαλέσουν κρίση πολιτικής στρατηγικής και
φυσιογνωμίας στις κυρίαρχες δυνάμεις της Αριστεράς.
Το εργατικό κίνημα χρωστάει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κλάδο
των καθηγητών για το θαρραλέο «ναι» στον απεργιακό αγώνα, σε αυτές τις συνθήκες
και κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», απειλές, κινδυνολογίες, προβοκάτσιες και
υπονομεύσεις. Στην παρατεταμένη πολιτική μάχη, που θα συνεχιστεί και θα
κορυφωθεί, ανάμεσα στην υπεραντιδραστική πολιτική ενός σύγχρονου μεσαίωνα που
προωθεί η τρικομματική κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ και στον κόσμο της εργασίας,
οι χιλιάδες μαχόμενοι εκπαιδευτικοί, με μια βεντάλια προσεγγίσεων και
προβληματισμών, πήραν θέση. Η εργατική τάξη έχει αστείρευτες δυνατότητες και
αυτό το φάντασμα θα πλανάται για καιρό πάνω στα κεφάλια των λιπόψυχων και των
τακτικιστών.
Το βήμα αυτό, θα μπορούσε να στερεωθεί από την ίδια την
πραγματοποίηση της απεργίας, ανεξάρτητα από το αν αυτή θα μπορούσε να είναι
νικηφόρα αυτή ακριβώς τη στιγμή.
Το δεύτερο αυτό βήμα δεν
έγινε, για δύο αλληλένδετους λόγους:
Ο πρώτος είναι
«εξωτερικός»: ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ,
μεγάλες ομοσπονδίες, αλλά και το ΠΑΜΕ άδειασαν και υπονόμευσαν
τους καθηγητές. Κατά τα άλλα μεγάλα λόγια…
Ο δεύτερος είναι
«εσωτερικός», αφορά το ίδιο το εκπαιδευτικό κίνημα: Η ηγεσία της ΟΛΜΕ αποδείχτηκε
ότι δεν μπορούσε να δώσει αυτό τον μεγάλο αγώνα. Με καθοριστική
–στα αριστερά- την ευθύνη δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, ακύρωσαν
μια απεργία χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα, κρυπτόμενοι ταπεινωτικά
πίσω από τη λευκή ψήφο. Η αγωνιστική αντικαπιταλιστική πτέρυγα μέσω των
Παρεμβάσεων και ευρύτερα, αντιστάθηκε, χωρίς να μπορεί να ανατρέψει αυτή την
επιλογή.
Δεν έχει κλείσει τίποτα. Η αναμέτρηση είναι μπροστά. Και οι
απαντήσεις αναζητούνται. Είμαστε στην εποχή προσωρινής «ισορροπίας των
αδυνάτων». Η κυβέρνηση αδυνατεί να συντρίψει τον κόσμο της εργασίας πολιτικά.
Αλλά και το εργατικό κίνημα, αδυνατεί να αντεπιτεθεί και να ανατρέψει την
αντεργατική πολιτική. Κινείται ακόμη με τα πολιτικά, κινηματικά και ιδεολογικά
όρια του παρελθόντος. Όρος για την ανατροπή του κοινωνικού
κανιβαλισμού, η ανατροπή αυτής της κατάστασης στο εργατικό κίνημα προς την
κατεύθυνση του αποφασιστικού μαζικού ανατρεπτικού αγώνα, σε κοινωνικό και
πολιτικό επίπεδο, χωρίς σιγουράτζες, κοινοβουλευτικές αυταπάτες και
ανοιχτές προδοσίες. Όρος, ένα νέο εργατικό κίνημα και μια άλλη Αριστερά.
Ή θα χαράξει κόκκινα και γλυκά ή θα έλθει μια σκανδιναβική μακρά ολόμαυρη
νύχτα.
το Γραφείο Τύπου του Νέου Αριστερού Ρεύματος
