Ένα αιχμάλωτο παιδί της σφαγής της Χίου που έγινε βεζίρης της Τυνησίας και ήταν ο άνθρωπος με την μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της μοντέρνας Τυνησίας.
Ο Γεώργιος Στραβελάκης-Χαλκιάς γεννήθηκε το 1817 στα Καρδάμυλα της Χίου από Έλληνες γονείς.
Όταν το 1822, οι Χιώτες εξεγέρθηκαν εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας διεκδικώντας την απελευθέρωσή τους. ο σουλτάνος έστειλε στη Χίο 10.000 στρατιώτες για να καταπνίξει την εξέγερση.
Όμως οι συνέπειες ήταν τραγικές για τους κατοίκους της Χίου καθώς περίπου είκοσι χιλιάδες κάτοικοι σφαγιάσθηκαν και πολλά γυναικόπαιδα μεταφέρθηκαν στα σκλαβοπάζαρα.
Μεταξύ αυτών που παραδόθηκαν ήταν και η μητέρα του Γεωργίου Στραβελάκη, η Ειρήνη η οποία πήρε μαζί της τα δύο μεγαλύτερα της παιδιά, τον Γιώργο 14 ετών και τον Γιάννη 5 ετών κι άφησε πίσω τον μικρό Κωσταντή.
Ο δε πατέρας είχε κρυφτεί στο νεκροταφείο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας στα Καρδάμυλα αλλά όταν είδε τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά να περνούν από μπροστά του ως αιχμάλωτοι βγήκε από την κρυψώνα του και παρακάλεσε τους Τούρκους να πάρουν αυτόν και να αφήσουν την οικογένειά του.
Αλλά αυτός σφαγιάστηκε επί τόπου και η μητέρα τους οδηγήθηκε στη Σμύρνη ενώ τα δύο αδέλφια πουλήθηκαν και οδηγήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη.
Στη συνέχεια πουλήθηκαν ξανά και στάλθηκαν ως δώρο στον μπέη της Τύνιδας Χουσεΐν.
Στην Τυνησία ο Γεώργιος Στραβελάκης μπήκε σε στρατιωτική ομάδα δούλων, πήρε το μουσουλμανικό όνομα Μουσταφά.
Ο πρίγκιπας Ahmad, ανιψιός του μπέη Χουσεΐν, είχε σχεδόν αδελφικές σχέσεις με τον νεαρό Μουσταφά και προσέλαβε δασκάλους οι οποίοι του δίδαξαν αραβικά και τον εισήγαγαν στις βάσεις του ισλαμικού πολιτισμού.
Με τον καιρό ο Γεώργιος Στραβελάκης ξέχασε εντελώς τη μητρική του γλώσσα αν και διατήρησε τις μνήμες της ελληνικής προέλευσής του.
Ο Μουσταφά ήταν ένας ευφυής άντρας και γι’ αυτό το λόγο στα 20 του χρόνια κατάφερε να ανέλθει στην υψηλότερη βαθμίδα του κράτους, όπου παρέμεινε 36 χρόνια.
Υπήρξε διαδοχικά πρωθυπουργός για τρεις μπέηδες, μάλιστα οι ιστορικοί μιλούν για μία σταδιακά αυξανόμενη δύναμη του που έδινε την εντύπωση του πραγματικού κυβερνήτη ακόμα και στους ίδιους τους μπέηδες.
O Mustafa Khaznadar (Γεώργιος Στραβελάκης), αναδείχθηκε σε ιδιωτικό θησαυροφύλακα (Khaznadar = στα αραβικά θησαυροφύλακας ,ταμίας) του πρίγκιπα και διαδόχου Ahmad, πριν ο ίδιος γίνει ο ηγεμόνας της Τύνιδας.
Η υπογραφή του πολλές φορές εμφανίζεται στα διατάγματα που εκδίδονται δίπλα σε αυτή του μπέη Ahmad (ο πρίγκιπας – αδελφικός φίλος του Μουσταφά) σαν να ήταν συγκυβερνήτης, ενώ αργότερα παντρεύτηκε την αδελφή του αυξάνοντας ακόμα περισσότερο την επιρροή του στην συγκυβερνήτη.
Μετά το θάνατο του Ahmad μπέη στην εξουσία ανήλθε ο Muhammad μπέης και σε αυτή την περίοδο ο Mustapha Khaznadar χρειάστηκε να δράσει με διαφορετικούς τρόπους προκειμένου να διατηρήσει τη θέση του ακόμα και να εξαγοράσει με χρυσό τους υποστηρικτές του μπέη για να παραμείνει στην εξουσία.
Ενώ κατά τη διάρκεια της εξουσίας του τρίτου μπέη πλέον δρούσε αλλά κι έδινε την εντύπωση του πραγματικού απόλυτου κυβερνήτη της χώρας ακόμα και στους εκπροσώπους των άλλων χωρών.
Ήταν τόσο ισχυρός που ήταν σε θέση να οργανώσει ακόμα και μια μικρής κλίμακας εξέγερση μέσα στο παλάτι προκειμένου να τοποθετηθούν οι επαναστάτες και στενοί του φίλοι σε θέσεις εξουσίας, όπως ήταν τα Υπουργεία Εσωτερικών, Πολέμου και Ναυτικού.
Αντιστάθηκε στις δολοπλοκίες και τις απειλές της Υψηλής Πύλης, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας και ήξερε πώς να αποτρέψει την κατάληψη της χώρας του από τα ξένα στρατεύματα και να διατηρήσει την κυριαρχική της ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της.
Η μεγάλη όμως καταστροφή και στην πολιτική καριέρα αλλά και στη χώρα του επήλθε εξαιτίας ενός διπλού δανείου που πήρε για να διασωθούν οι πόροι χρηματοδότησης της χώρας.
Η χώρα πτώχευσε και η διεθνής οικονομική επιτροπή (Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και Ιταλία) απάγγειλε σοβαρό κατηγορητήριο εναντίον του Μουσταφά Χασναντάρ.
Σε συνεδρίαση που έγινε ενώπιον του μπέη ο Μουσταφά Χασναντάρ απεδέχθη τις κατηγορίες για λεηλασία των κεφαλαίων του τυνησιακού κράτους και ομολόγησε την ενοχή του.
Στις 21 Οκτωβρίου του 1873 υπέστη πλήρη ατίμωση, καθώς του αφαιρέθηκαν όλα του τα αξιώματα και οι τίτλοι, συνελήφθη και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό στο παλάτι του.
Ο Μουσταφά Χασναντάρ πέθανε απομονωμένος και μισητός από όλους στις 26 Ιουλίου του 1878 αλλά ενταφιάστηκε με τιμές ως μέλος της πριγκιπικής οικογένεια
