Στις 23 Μαρτίου του 2014 (δύο μήνες παρά σχεδόν μία εβδομάδα πριν τις δημοτικές εκλογές) λήγει το οκτάμηνο της διαθεσιμότητας για τους 2.234 σχολικούς φύλακες. Μαζί του, καθώς φαίνεται ότι θα είναι οι πρώτοι «διαθέσιμοι» που θα απολυθούν, φτάνει και η «ώρα της αλήθειας» για τη διαθεσιμότητα και την κυβέρνηση.
Μέχρι τώρα έχουν δοθεί υποσχέσεις επί υποσχέσεων) σχετικά με την αξιοποίησή τους σε άλλες θέσεις του Δημοσίου. Ταυτόχρονα, έχουν γίνει δηλώσεις από αρμόδιους (ΥΠΔΜ) ότι ένα μέρος των 11.500 απολύσεων του 2014 θα προκύψει από τη δεξαμενή της διαθεσιμότητας. Ωστόσο, το μόνο απτό που υπάρχει είναι η προ εβδομάδος έγκριση του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης για την επανατοποθέτηση 331 πρώην σχολικών φυλάκων που θα απασχολούνται στο εξής ως βοηθητικό υγειονομικό προσωπικό. Πέραν τούτου ουδέν. Αυτό σημαίνει ότι με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, σχεδόν 1.800 σχολικοί φύλακες θα οδηγηθούν εκτός Δημοσίου. Η κυβέρνηση λέει πολλά αλλά έως τώρα δεν έχουν προσδιοριστεί ούτε οι αριθμοί ούτε η ειδικότητα αυτών που θα πέσουν στον Καιάδα της ανεργίας. Θα είναι οι 1.800 σχολικοί φύλακες; Θα είναι εργαζόμενοι σε ΝΠΙΔ του Δημοσίου; Θα είναι (μετά τις εκλογές) δημοτικοί υπάλληλοι και εργαζόμενοι στα Νομικά Πρόσωπα των ΟΤΑ; Κανείς δεν γνωρίζει.
Ωστόσο, καθώς το Μάρτιο λήγει ο χρόνος της διαθεσιμότητας των σχολικών φυλάκων, την άνοιξη θα έρθει η ώρα της αλήθειας για την κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι ελπίζουν ότι η κυβέρνηση θα τηρήσει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει απέναντί τους και θα βρουν μια θέση απασχόλησης σε άλλο τομέα του Δημοσίου. Η Τρόικα, όμως, αντιμετωπίζει τη διαθεσιμότητα ως προθάλαμο απολύσεων και περιμένει να μετρήσει “πτώματα” μετά τη λήξη του οκταμήνου στη διάρκεια του οποίου παίρνουν το 75% του μισθού τους.
Το δίλημμα της κυβέρνησης
Το δίλημμα για την κυβέρνηση είναι σκληρό και το πολιτικό άγχος δικαιολογημένο: Είτε θα ικανοποιήσει τους πιστωτές, βάζοντας κρέας στην κρεατομηχανή της ανεργίας, είτε θα επιλέξει να αποφύγει μια ακόμη αντιλαϊκή επιλογή για να μην βυθιστούν στην ανέχεια και άλλα νοικοκυριά -αυτή τη φορά από το δημόσιο και όχι αποκλειστικά τον ιδιωτικό τομέα.
Επιχειρήματα υπάρχουν και για τις δύο προσεγγίσεις. Οι υποστηρικτές της πρώτης άποψης λένε ότι η Τρόικα δίνει τόση σημασία στις απολύσεις, ώστε αν επιδειχθεί σ αυτόν τον τομέα κυβερνητική αποφασιστικότητα θα αποτραπούν πιέσεις για άλλα θέματα. Οι υποστηρικτές της δεύτερης άποψης λένε ότι δεν λειτουργεί πια ο κοινωνικός αυτοματισμός, επομένως δεν θα ικανοποιηθούν οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, από τις απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων και για το λόγο αυτό η κυβέρνηση θα έχει μεγάλο πολιτικό κόστος και καθόλου κέρδη.
aftodioikisi.gr
