Παράσταση διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη έξω από το Παράρτημα του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης), με αίτημα να δεχθεί η διοίκηση τη φιλοξενία δύο αδερφών, ένας εκ των οποίων πάσχει από κρίσεις επιληψίας.
Για τους Οικολόγους Πράσινους η ανάγκη φιλοξενίας των δύο νέων ανθρώπων από τον καθ΄ ύλην αρμόδιο φορέα που δεν είναι άλλος από το Παράρτημα του Κέντρου Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (Κ.Ε.Α.Τ.) Θεσσαλονίκης, είναι εξαιρετικά επείγουσα, αφού δεν υφίσταται πλέον η προστασία της οικογένειάς τους. Η επίκληση από πλευράς Κ.Ε.Α.Τ. του –πλέον της τυφλότητας- προβλήματος υγείας του ενός από τα δύο αδέρφια, όχι μόνο δεν ευσταθεί ως επιχείρημα για την άρνηση φιλοξενίας τους, αλλά ενισχύει την επιτακτικότητα του αιτήματος.
Η Πολιτεία οφείλει να παρέχει στα Άτομα με Αναπηρία τις υποστηρικτικές δομές που θα τους εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή διαβίωση με απόλυτο σεβασμό στην ψυχική και σωματική τους υγεία. Το αναφαίρετο δικαίωμα στην κοινωνική προστασία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι ανεπίτρεπτο να μετακυλύεται στις οικογένειες των ΑμεΑ, οι οποίες επωμίζονται ένα τεράστιο κόστος. Πόσο μάλλον όταν δεν υφίσταται μέριμνα για την προστασία των ίδιων των Ατόμων με Αναπηρία, όταν οι οικογένειές τους είτε δεν υπάρχουν πλέον, είτε δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Για το λόγο αυτό η Πολιτεία οφείλει να θέσει ως βασική προτεραιότητα την κοινωνική προστασία, ξεπερνώντας τους γραφειοκρατικούς σκοπέλους, τους περιορισμένους πόρους και την έλλειψη πολιτικής βούλησης για συντονισμένη και ουσιαστική δράση και να δώσει άμεσες και συνολικές λύσεις. Σε διαφορετική περίπτωση οι συνέπειες σε κοινωνικό επίπεδο θα είναι ολέθριες και η νομιμοποίησή της επισφαλής.
Η Πολιτεία οφείλει να παρέχει στα Άτομα με Αναπηρία τις υποστηρικτικές δομές που θα τους εξασφαλίσουν μία αξιοπρεπή διαβίωση με απόλυτο σεβασμό στην ψυχική και σωματική τους υγεία. Το αναφαίρετο δικαίωμα στην κοινωνική προστασία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, είναι ανεπίτρεπτο να μετακυλύεται στις οικογένειες των ΑμεΑ, οι οποίες επωμίζονται ένα τεράστιο κόστος. Πόσο μάλλον όταν δεν υφίσταται μέριμνα για την προστασία των ίδιων των Ατόμων με Αναπηρία, όταν οι οικογένειές τους είτε δεν υπάρχουν πλέον, είτε δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Για το λόγο αυτό η Πολιτεία οφείλει να θέσει ως βασική προτεραιότητα την κοινωνική προστασία, ξεπερνώντας τους γραφειοκρατικούς σκοπέλους, τους περιορισμένους πόρους και την έλλειψη πολιτικής βούλησης για συντονισμένη και ουσιαστική δράση και να δώσει άμεσες και συνολικές λύσεις. Σε διαφορετική περίπτωση οι συνέπειες σε κοινωνικό επίπεδο θα είναι ολέθριες και η νομιμοποίησή της επισφαλής.
