Στη δίνη του κοινωνικού αυτοματισμού –της σύγχρονης εκδοχής του «διαίρει και βασίλευε» των διαχειριστών της κρίσης-, έχουν μπει σχεδόν όλες οι κοινωνικές ομάδες της πατρίδας μας. Η επιδίωξη του κοινωνικού αυτοματισμού είναι να προκαλέσει την οργή όλων των αδικημένων, των εξουθενωμένων και φτωχοποιημένων, όχι ενάντια σε εκείνους που προκάλεσαν την καταστροφή τους, αλλά ενάντια στους συνανθρώπους τους. Με αυτόν τον τρόπο, δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να μην έχει μπει στο στόχαστρο του κοινωνικού συνόλου, να μην έχει διαπομπευθεί, να μην έχει σπιλωθεί, να μην έχει μισηθεί, προκειμένου η ελίτ της χώρας να εξασφαλίσει τη διάλυση της κοινωνίας και την αντικατάστασή της με ένα τσουβαλιασμένο, υποτελές, κακοπληρωμένο, άνευρο, αδύναμο για κάθε αντίδραση, φοβισμένο μπουλούκι που θα αλληλοσπαράσσεται, απλά για να επιβιώσει.
Μέσα σε τούτη τη δαντική κόλαση που μας επέβαλαν να ζούμε και επειδή ήρθε η ώρα να φτάσουν οι δανειστές το μαχαίρι ως το μεδούλι μας -το κόκαλο το διαπέρασαν προ πολλού-, έπεσαν στο τραπέζι της “διαπραγμάτευσης(sic)” κυβερνώντων και τρόικας, μέτρα για την ολική απελευθέρωση των απολύσεων, τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, την επέκταση της ενοικίασης εργαζομένων (διάβαζε σύγχρονο δουλεμπόριο), την ακόμη μεγαλύτερη περικοπή των κατώτερων μισθών, την ουσιαστική απαγόρευση της απεργίας, αλλά και κατοχύρωση του δικαιώματος της ανταπεργίας (lock-out) από τους εργοδότες.
Ήταν, λοιπόν, η κατάλληλη στιγμή να επαναλειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός, που απαιτούσε να μπει στο στόχαστρο ο συνδικαλισμός και οι συνδικαλιστές. Δεν είναι η πρώτη φορά που η εξουσία χρησιμοποιεί, όχι το συνδικαλισμό, αλλά τα πρόσωπα που τον στελεχώνουν, για να περάσει τα πλείστα όσα στην κοινωνία, θυσία στην ελίτ του τόπου, στα “φρόνιμα παιδιά”, στην αφρόκρεμα των σαλονιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μνημονιακών επιλογών της.
Οι κορώνες των τηλεϋποστηρικτών της κρίσης, περί “κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού” υπηρέτησαν για τα καλά το σκοπό τους. Έτσι, ξαφνικά, ο λίθος του αναθέματος έπεσε στα κεφάλια όλων των συνδικαλιστών και όλου του συνδικαλιστικού κινήματος, ως θεσμού. Αλλά ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, αποδίδοντας “τα του Καίσαρος τω Καίσαρι”.
Υπάρχουν οι συνδικαλιστές που είναι αφοσιωμένοι στις συνδικαλιστικές τους αρχές και τα συνδικαλιστικά τους καθήκοντα, που αγωνίζονται και τολμούν ρήξεις με τους ευρωσυντήρητους καταστροφείς μας, συνδικαλιστές που είναι μπροστάρηδες στους αγώνες για την προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του κλάδου τους, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος και μάλιστα πολλές φορές εις βάρος της προσωπικής και οικογενειακής τους ζωής και καριέρας.
Υπάρχουν και οι συνδικαλιστές που αντάλλαξαν “αντί πινακίου φακής” τα οράματα και τις επιδιώξεις του κλάδου τους, την εμπιστοσύνη και την εντολή που έλαβαν απ΄ αυτόν, υπογείως συνδιαλλασσόμενοι με την εξουσία. Συνδικαλιστές που μετατράπηκαν σε κράχτες ψηφοφόρων, για να γεμίσουν τις κομματικές δεξαμενές ψήφων. Είναι αυτοί που αποτέλεσαν τα υποτελή κομματικά φερέφωνα, με αντάλλαγμα μια “καλή θέση” στα ασφαλή παλατάκια της εξουσίας, γιατί όχι και για μια υπουργοποίησή τους.
Όσο όμως υπάρχει ο θεσμός του συνδικαλισμού, που θέλει να αλλάξει την ταξική ανισότητα, ο δυναμικός, ο αδιάσπαστος, ο συγκρουσιακός και πολιτικοποιημένος, ο ανυπότακτος και αποστασιοποιημένος από τα συμφέροντα και τις επιλογές της εξουσίας, τόσο θα τρέμουν και θα φοβούνται οι ντόπιοι “εκσυγχρονιστές” μήπως και τα δεσμά που επέβαλαν στη πατρίδα, δέσουν τους ίδιους.
Θέλουν να περάσουν αθόρυβα, χωρίς κινητοποιήσεις κλάδων, χωρίς τη δυναμική αντίδραση του συνδικαλισμού, τα δολοφονικά μέτρα της ολοκληρωτικής υποδούλωσης των εργαζομένων. Φοβούνται όμως την ανισότητα, τη φτώχεια, την εξαθλίωση που επέφεραν σ΄ αυτούς. Φοβούνται “την οργή των νεκρών”… Φοβούνται το γνήσιο συνδικαλισμό και τους συνδικαλιστές του που δε χαρίζονται σε εξουσιαστικά οφίτσια.
Θα πάρουν την εκδίκηση που επιβάλλεται για τη μετατροπή του συνδικαλισμού σε ένα αποστεωμένο και αδύναμο όργανο. Όλοι τούτοι οι αλαλάζοντες διαχειριστές της κρίσης, ας καταλάβουν ότι ο λαός είναι σοφός, ότι μπορεί να ξεχωρίζει το ψέμα από την αλήθεια, τους ενόχους της καταστροφής του από εκείνους που παλεύουν για τη ζωή του. Προπάντων όμως, ας καταλάβουν ότι τον “κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό” τον εξέθρεψαν οι ίδιοι με σκοπό την ιδιοποίησή του και τη χρησιμοποίησή του ως εργαλείο ενάντια στον εργαζόμενο, το συνταξιούχο, τον άνεργο νέο.
Στην πορεία μας για την ανατροπή των σχεδίων πλήρους υποδούλωσης του λαού μας, ας αντισταθούμε στην κατάτμηση και τη σύγχυση των συνειδήσεών μας, που η εξουσία επιδιώκει για την επιτυχία των σκοπών της. Αντί λοιπόν να βάζουμε απέναντί μας το συνδικαλισμό ή οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα, ας κινητοποιηθούμε μέσα από τα συνδικαλιστικά μας όργανα, ας σεβαστούμε την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος, που στάθηκε στο πλευρό των εργαζομένων κι ας συμπορευτούμε μέχρι να κερδίσουμε τη ζωή που μας αξίζει σε τούτο τον τόπο.-
Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης
