Το ΔΗ.Πε.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου στο πλαίσιο των παραλλήλων δραστηριοτήτων του δημιούργησε ένα μικρό κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ, για τον τόπο με τις πολύ δυνατές εικόνες, που ακόμη και σήμερα κοιτώντας τις θαρρείς ότι ο χρόνος έχει παγώσει. Εικόνες συγκινητικές, κάποιες ίσως ακόμη και μακάβριες, που όμως αποτυπώνουν τη σκληρή πραγματικότητα της ιστορίας του ασύλου όπου ασθενείς απομονωμένοι, έζησαν όλη τους της ζωή. Πολλοί χάθηκαν δίχως ποτέ κανείς να το μάθει, κάποιοι κατάφεραν να επιβιώσουν όμως ως «απόκληροι» και δεκάδες σφαγιάστηκαν το 1822 μέσα στην εκκλησιά του ασύλου. Σε κάθε περίπτωση, όλοι έζησαν στιγματισμένοι. Το «στίγμα» ακολούθησε αυτούς τους ανθρώπους ακόμη και μετά το θάνατό τους, όπου η αναγραφή ενός μόνο αριθμού αντί ονόματος πάνω στους τάφους, ήταν -τότε- «επιβεβλημένη», για την υπόληψη τόσο των ιδίων, όσο και των οικογενειών τους.
Το Λεπροκομείο της Χίου υπήρξε το αρχαιότερο στην Ελλάδα (ίσως και στην Ευρώπη). Ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1378 και επισήμως έκλεισε το 1957. Έκτοτε, το άλλοτε σύγχρονο κτιριακό συγκρότημα αφέθηκε στη μοίρα του και αποσυντίθεται …σαν κάποιος -ή και όλοι μας- να του επιβάλλαμε το μαρτύριο που υπέστησαν και οι τρόφιμοί του.
Παραγωγή: ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου
Σκηνοθεσία/Κινηματογράφηση/Μοντάζ: Γιάννης Ζαφείρης
Μουσική Σύνθεση: Νίκος Καλλίνης
Δ/ση Φωτογραφίας: Γιάννης Οικονόμου
