«Εκατόν πενήντα χρόνια από τη γέννηση του Έλληνα, που, όπως έγραψε η Πηνελόπη Δέλτα, «ούτε οι φίλοι του τον κατάλαβαν, τον πήραν για κομματάρχη και αυτός ήταν εθνάρχης».
Αναφερόμαστε σήμερα στον άνθρωπο που διπλασίασε την Ελλάδα και τον πληθυσμό αυτής.
Αναφέρεται η Βουλή των Ελλήνων, όμως, και:
Στον άνθρωπο που δυο φορές προσπάθησαν να τον σκοτώσουν Έλληνες.
Στον άνθρωπο, που τον αναθεμάτισε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και χιλιάδες Έλληνες μαζί του.
Στον άνθρωπο που αποκάλεσαν πολλοί Έλληνες «Εφιάλτη», «προδότη», «ξενόδουλο πολιτικό».
Στον άνθρωπο που υποχρεώθηκε δυο φορές να αυτοεξορισθεί και του οποίου το ομοίωμα κρέμασαν Έλληνες σε μια πλατεία.
Στον άνθρωπο που φυλάκισαν Έλληνες εν ζωή.
Στον άνθρωπο που πέθανε καταδικασμένος ερήμην εις θάνατον και τότε οι διχασμένοι Έλληνες δεν επέτρεψαν στη σωρό του να επιστρέψει στην πρωτεύουσα ενός κράτους, που ο ίδιος δημιούργησε.
Αναφερόμαστε σήμερα:
Στον άνθρωπο που δεν διαπραγματευόταν λαϊκίζοντας προς το λαό, αλλά ήταν αριστοτέχνης στην πραγματοποίηση του εφικτού.
Στον άνθρωπο, που όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στη σκέψη και στην πολιτική του δράση υπήρξε και Ευρωπαίος και εκσυγχρονιστής.
Στον άνθρωπο, που έκανε πραγματικά την Ελλάδα αγνώριστη με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911, με τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση και τις σπουδαίες αλλαγές στο στράτευμα, με τις μεταρρυθμίσεις στη δικαιοσύνη, με το Συμβούλιο της Επικρατείας, το Εκλογοδικείο, με τις εγγυήσεις στην ανεξαρτησία των δικαστών, με τις εγγυήσεις που αφορούσαν τους τόκους, την τοκογλυφία, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, τους συνεταιρισμούς, τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, την ίδια την αυτοδιοίκηση, με τη μεγάλη αγροτική μεταρρύθμιση, με τη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση και τη μοναδική αναπτυξιακή πορεία της χώρας.
Αυτός ο ρεαλιστής-ιδεαλιστής, όπως είπε κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου, που ξεκίνησε από το Θέρισο και τα Χανιά, για να αλλάξει τη χώρα και να ιδρύσει ο ίδιος ένα έθνος και έφερε τη χώρα σε μοναδικά, πρωτόγνωρα ύψη, ήταν ο ίδιος, που ενώπιον των εκλογών του 1920, αντιμετωπίζοντας την κόπωση του πληθυσμού της παλιάς Ελλάδας -η οποία, δυστυχώς, έκρινε και την πορεία της νέας Ελλάδας- είχε να αντιμετωπίσει και τον επικίνδυνο λαϊκισμό μιας Ηνωμένης, στο όνομα ενός αντιβενιζελικού μπλοκ, αντιπολίτευσης. Μιας Ηνωμένης αντιβενιζελικής αντιπολίτευσης, η οποία, δυστυχώς, κέρδισε τις εκλογές αλλά δεν είχε ούτε την αποφασιστικότητα ούτε τη γενναιότητα να προχωρήσει την Ελλάδα πιο μπροστά από εκεί που την παρέλαβε.
Αναφερόμαστε στον Έλληνα που, όταν ήρθε αντιμέτωπος με τις αξεπέραστες συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής, δεν γύρισε λαϊκίζοντας. Διαπραγματεύτηκε στο εξωτερικό τη Συνθήκη της Λωζάννης και περιέσωσε ό,τι μπορούσε να περισώσει.
Αναφερόμαστε στον άνθρωπο που ανακούφισε έναν ολόκληρο πληθυσμό, τον μικρασιατικό πληθυσμό, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ολοκληρώνοντας την αποκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα.
Αναφερόμαστε στον άνθρωπο που μπροστά στην παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία έπληξε τον πλανήτη στις αρχές του 1930, απάντησε μια πρωτόγνωρη για την Ελλάδα, τότε, συνεπή και συνεκτική αναπτυξιακή πολιτική.
Αναφερόμαστε στον άνθρωπο, που προσπάθησε να ξεπεράσει τις αξεπέραστες δυσκολίες της διεθνούς οικονομίας, τις ανυπέρβλητες δυσκολίες της εσωτερικής πολιτικής πόλωσης και της πολιτικής του λαϊκισμού, τις δυσχέρειες της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης, που βίωνε ο κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα.
Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε.
Αναφερόμαστε σήμερα στον Έλληνα πολιτικό, ο οποίος έθεσε στην υπηρεσία της πατρίδας του όλη τη φλόγα της ψυχής του, κάθε φυσικό, πνευματικό και ψυχικό απόθεμά του.
Αναφερόμαστε στον Εθνάρχη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Σας ευχαριστώ πολύ».
