Το Δίκαιο, η αίσθηση δικαίου, και, η -κατά κάποιον τρόπο- διδασκαλία μιας αλτρουιστικής φιλοσοφίας, πρέπει να αποτελέσουν ένα από τα πρώτα μελήματα της μεγάλης αλλαγής που πλησιάζει. Οι εργασιακές σχέσεις, το ήθος, η πολιτική συνέπεια, η τσαλακωμένη αξιοπρέπεια και το σύνολο του κοινωνικού ιστού, τέσσερα χρόνια τώρα σπρώχθηκαν με βία στον πάτο. Βασικές δημοκρατικές αρχές και σύνταγμα, αφέθηκαν σε χέρια αρρωστημένων ντοβλετιών με σαδιστικές τακτικές.
Η αλλαγή απαιτεί χρόνο, απαιτεί γερές και ανεπηρέαστες κράσεις, απαιτεί υπομονή, απαιτεί πίστη και, για τον εξαθλιωμένο ειδικά, η πίστη και η υπομονή δε θα φαντάζει ως «πολυτέλεια», εφόσον δημιουργηθεί την πρώτη κιόλας στιγμή το ανάχωμα της αίσθησης του δικαίου.
Γιατί, δίχως πραγματική δικαιοσύνη, εξαλείφεται κάθε πιθανότητα ενεργοποίησης του φιλότιμου, του στοιχείου εκείνου που θα λειτουργούσε απαλυντικά διεκδικώντας παραλλήλως και το χαρακτηρισμό του κύριου παράγοντα, προωθητή και εγγυητή για την ομαλή αποκατάσταση, την ορθή επαναλειτουργία του αποσυνθεμένου κοινωνικού πλαισίου, ακόμη και αν δεν επανέρχονταν πλήρως ο ρυθμός της ζωής που μας αξίζει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εντάξει στους πρώτους στόχους την εξάλειψη του πολιτικού ελιτισμού, την εξάλειψη του πολιτισμικού αναθέματος. Οι πολίτες οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να λειτουργήσουμε ως πραγματικοί πολίτες που επιλέγουν πολιτικούς υπέρ των πολιτών και όχι ραγιάδες αντιπροσώπους ξένων. Τότε μονάχα θα δοθεί η ευκαιρία για τη δημιουργία ενός πραγματικού κράτους δικαίου, με απρόσωπη διοίκηση, που θα έχει μπροστά της κυρίαρχους εμάς και τις ανάγκες μας. Σε άλλη περίπτωση, θα μείνουμε εσαεί αγκυλωμένοι στις «διαπραγματεύσεις», στα συμφέροντα, στην αιωνόβια παράδοση της ντόπιας φαυλοκρατίας και της καταστροφικής αυθαιρεσίας των «κυρίαρχων», των «δυνατών» και των εγχώριων πολιτικών τους δούλων.
Παραμερίζουμε τη γραφική πλέον, αλλά συντονισμένη τρομοκρατία που επιχειρούν ξανά και οργανώνουμε τη σκέψη μας και τη δική μας πολιτική, ενάντια των πολιτικών εγκληματιών του σήμερα. Μια σκέψη ίσως όχι πολύ μακρινή από την «Αίδεση» του Αττικού Δικαίου και του «Οστρακισμού». Οι λαϊκές επιλογές μας ας λειτουργήσουν ως το «Παλλάδιο» της εποχής εκείνης, εξορίζοντας -πολιτικά- τους καταδικασθέντες, «έως να τύχουν της συγχώρεσης των θυμάτων», δηλαδή της δικής μας. Αυτό ας είναι και το τελευταίο πράγμα που θα τους χρωστάμε.
Γιάννης Ζαφείρης
