Του Γιώργη Αμπαζή
«Δεν υπάρχουν άλλα προαπαιτούμενα», δηλώνουν σ' όλους τους τόνους τα κυβερνητικά στελέχη, στρέφοντας την προσοχή στα διαδικαστικά, την ώρα που στο σύνολό του ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει ενώσει τις δυνάμεις του στο κύριο που είναι η με κάθε τρόπο ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών, η οποία βεβαίως έχει ένα κεντρικό προαπαιτούμενο: Το τσάκισμα του λαού, την εκμηδένιση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Αλλά και στο διαδικαστικό δε λέει αλήθεια η κυβέρνηση. Η ίδια έχει ορίσει ως προαπαιτούμενα για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου μια σειρά μέτρα που είτε περιέχονται στη δική της πρόταση προς την τρόικα, είτε αναφέρονται στο κείμενο που υπέγραψε μαζί τους και είναι ήδη νόμος του κράτους. Μέτρα όπως η μείωση των συντάξεων των νέων συνταξιούχων με τη θέση ότι πρέπει να υπάρχει «στενότερη σύνδεση μεταξύ εισφορών και παροχών», ή ο νέος τρόπος υπολογισμού των συντάξεων με το διαχωρισμό σε βασική και αναλογική. Μέτρα όπως η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, ή οι ριζικές ανατροπές στην ασφάλιση των αγροτών κ.ά. Μα, το σημαντικότερο που η ίδια η κυβέρνηση αποδέχτηκε ως προαπαιτούμενο είναι οι νέες ανατροπές τόσο στο θέμα των Συλλογικών Συμβάσεων, όσο και στο κυρίαρχο ζήτημα της συνδικαλιστικής δράσης, βάζοντας στον πάγο απεργίες, κινητοποιήσεις κ.λπ.
Στρέφοντας την προσοχή στη φράση «δεν θα πάρουμε νέα μέτρα» πριν την υπογραφή της συμφωνίας (το 3ο μνημόνιο) η κυβέρνηση επιχειρεί να παρακάμψει το γεγονός ότι ήδη έχει συμφωνήσει: Σε αύξηση ορίων συνταξιοδότησης και για τους παλιούς ασφαλισμένους (από 1 έως και 12 χρόνια). Οτι έχει ήδη συμφωνήσει να πάνε όλες οι συντάξεις μετά τα 67 χρόνια. Οτι έχει ήδη συμφωνήσει για τις λεγόμενες πρόωρες συντάξεις να μειωθεί το ποσό της σύνταξης από 16% το χρόνο έως και το 80% στην πενταετία. Κι αν αυτά μοιάζουν μακρινά για όσους ακόμα είναι στη δουλειά ή τώρα μπαίνουν στον εργασιακό βίο, αυτά που έχει συμφωνήσει ακριβώς για όσους είναι ή μπαίνουν στην παραγωγή είναι ακόμα χειρότερα. Εχει αποδεχτεί τον όρο να εφαρμόσει τις λεγόμενες «βέλτιστες πρακτικές» στις εργασιακές σχέσεις. Αυτές περιλαμβάνουν συστήματα εργασίας από «αναμονή στο τηλέφωνο» για το πότε υπάρχει μεροκάματο, έως τη δουλειά του «1 ευρώ» και τα «μίνι τζομπς», δηλαδή δουλειές του ποδαριού, όπου το μεροκάματο είναι μικρότερο κι από το επίδομα ανεργίας. Και κοντά σ' αυτά ή και για να περάσουν αυτά, έχει αποδεχτεί να εφαρμόσει τις επίσης «βέλτιστες πρακτικές» στο θέμα της συνδικαλιστικής δράσης κι αυτό σημαίνει προσανατολισμό σε μια κατάσταση, όπου το Συνδικάτο θα κινητοποιείται όταν και όποτε το συμφέρον του καπιταλιστή το επιτάσσει (έχουμε ήδη παραδείγματα όπου καλούνται οι εργάτες να κινητοποιηθούν για να πάρει δάνειο ο εργοδότης κ.ά.).
Ας το επαναλάβουμε: Το κρίσιμο δεν είναι αν τα νέα μέτρα θα γίνουν ξεχωριστός νόμος από σήμερα έως τις 18 του Αυγούστου, ή θα περιέχονται μια και καλή στο 3ο μνημόνιο, το κρίσιμο είναι ότι η κυβέρνηση έχει αποδεχτεί ως προαπαιτούμενο για την καπιταλιστική ανάκαμψη το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, τη χρεοκοπία του λαού, όπως σημείωσε και στη χτεσινή ανακοίνωσή του το ΚΚΕ.
Απ' αυτή τη σκοπιά είναι κρίσιμο ζήτημα για το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μην επικρατήσει ο εφησυχασμός, το γλυκό νανούρισμα της κυβερνητικής προπαγάνδας ότι όλα είναι ανοιχτά σε σχέση με το τι θα βγάλει ο νέος γύρος αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης.
