Όσο και να θέλουμε, ο Σημίτης… δεν μας αφήνει να τον ξεχάσουμε

Η Ελλάδα της κρίσης είναι φυσικά και κυρίως η Ελλάδα την οποία μας κληρονόμησε το ΠΑΣΟΚ. Μια Ελλάδα… γεμάτη ΠΑΣΟΚ, σε κάθε πτυχή του δημόσιου αυτοπροσδιορισμού της, αλλά και με ένα dna μοιραία μπολιασμένο με αρχές, αξίες και νοοτροπίες που ακολούθησαν ως εθνικές στρεβλώσεις την επέλαση της Αλλαγής στην εξουσία, το μακρινό και σχεδόν ξεχασμένο 1981. Αυτή η Ελλάδα, είχε ένα… μακέτο tipping point, που εκ των υστέρων αποδεικνύεται ως η μοιραία για το έθνος στιγμή. Η περίοδος που άνοιξε την πόρτα στον εκσυγχρονισμό του… λαϊκισμού, και όχι φυσικά στην πάταξη του. Στην “άνοιξη” της διαπλοκής και της διαφθοράς, και όχι στην παράδοσή τους στη Δικαιοσύνη. Η περίοδος αυτή ήταν η οκταετία του Κώστα Σημίτη, ως… σύστημα ΠΑΣΟΚ plus, που εξασφάλισε στο Κίνημα το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, δυο ακόμη τετραετίες παραμονής στην εξουσία. Και επομένως στη νομή της. Kostas-Simitis-Lukas-Papademos Η οκταετία Σημίτη ήταν εκείνη που λειτούργησε ως μεγάλος επιταχυντής για την εθνική κρίση η οποία ξέσπασε στη χώρα σχεδόν έξι χρόνια μετά την απομάκρυνσή του από την εξουσία, και φέροντας την υπογραφή ενός Παπανδρέου, κάτω από το διόλου συμβολαιογραφικό κείμενο με το οποίο η Ελλάδα υποχρεώθηκε σε απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσής της. Και πολλά ακόμη. Ο Κώστας Σημίτης παραδόθηκε έκτοτε στην κρίση της Ιστορίας. Καθώς ωστόσο ακόμη και σήμερα “δικά του παιδιά” παραμένουν σε καίριες θέσεις ευθύνης, ο πολιτικός που διαδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου διεκδικεί το εξωφρενικό: Να παρέμβει στην ετυμηγορία της Ιστορίας για τα δεινά που έφερε στον τόπο η διακυβέρνησή του. Κάποιες φορές μάλιστα, η απόπειρα καθίσταται εξοργιστική. Όπως χθες, με τη νέα παρέμβαση του Κώστα Σημίτη, στην επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο μιας ακόμη απόπειρας να εμφανιστεί ως “πατερούλης”. Όχι μόνο της Κεντροαριστεράς, αλλά συνολικά της χώρας. Η μνήμη φυσικά δεν είναι… μακέτο. Και η Ελλάδα δεν ξεχνάει. Άλλωστε, και ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης δεν μας αφήνει να τον ξεχάσουμε.