του Αριστείδη Ζαννίκου
Τα παρακάτω γράφονται από πολίτη που, αν και ενεργός, δεν δέχτηκε ποτέ να ενταχθεί σε οποιονδήποτε Κομματικό σχηματισμό, πιστεύει όμως ότι, χωρίς κόμματα, δε νοείται ύπαρξη και λειτουργία του Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος.
Κατά γενική παραδοχή, όσο καλύτερη δημοκρατική οργάνωση και λειτουργία διακρίνει τα κόμματα, τόσο πιο ποιοτική και αποτελεσματική αποδεικνύεται και η λειτουργία του Δημοκρατικού Κοινοβουλευτικού Πολιτεύματος. Δυστυχώς, τα Ελληνικά κόμματα, στον τομέα της εσωτερικής δημοκρατίας, λαμβάνουν χαμηλό βαθμό.
Τα δύο κόμματα που ξεχώρισαν και κυβέρνησαν τη Χώρα μας μετά τη πτώση της στρατιωτικής Δικτατορίας το 1974, δηλαδή η Ν.Δ. και το Π.Α.Σ.Ο.Κ., παρά τις ολοφάνερες και καταγεγραμμένες αδυναμίες τους, μεταξύ άλλων, συνέβαλαν καθοριστικά:
α) στην αποκατάσταση και διεύρυνση της Δημοκρατίας και των πολιτικών ελευθεριών
β) στην πλήρη ένταξη της Ελλάδας (στη συνέχεια και της Κύπρου) στη μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια και στη ζώνη του ευρώ εισπράτοντας επί τριάντα χρόνια τεράστια κοινοτικά κονδύλια
γ) στην αποτροπή ενός καταστροφικού πολέμου με τη γείτονα Τουρκία.
Τα παραπάνω είναι πολύ μεγάλες επιτυχίες και διόλου εύκολες ή αυτονόητες όπως ίσως πολλοί φαντάζονται.
Στα αρνητικά των δύο κομμάτων εξουσίας, καταγράφονται η αδυναμία τους να δομήσουν σύγχρονη Δημόσια Διοίκηση και αποτελεσματικές Κρατικές δομές, ο συνεχής καταστροφικός πειραματισμός στο χώρο της Παιδείας, η γενίκευση της ανομίας, της φοροδιαφυγής, της συναλλαγής, της διαπλοκής, του ρουσφετιού, της αναξιοκρατίας και βεβαίως η διάλυση του παραγωγικού ιστού της Χώρας μέσω της σπατάλης και κλοπής τεράστιων οικονομικών πόρων.
Σήμερα όλοι παραδέχονται ότι, τα παραπάνω, συνέβαλαν καθοριστικά στην πρωτοφανή μεγένθυνση της οικονομικής κρίσης και των καταστροφικών συνεπειών της.
Το περίεργο και αντιφατικό είναι ότι, πολλοί (ίσως οι περισσότεροι) που επί χρόνια στήριζαν και χειροκροτούσαν τα δύο κόμματα εξουσίας ως μέλη ή φανατικοί ψηφοφόροι τους, σήμερα τα αποκηρύσσουν, τα βλαστημούν και τα εγκαταλείπουν.
Αν βέβαια θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι κριτές, η τιμωρία των δύο κομμάτων εξουσίας έπρεπε να είχε επιβληθεί τότε που, συνειδητά ή όχι, διέπραταν τα μεγάλα και καταστροφικά λάθη και όχι μόλις τώρα που, αντί των γνώριμων παροχών και διορισμών, αναγκάζονται, λόγω ουσιαστικής χρεοκοπίας της Χώρας, να κόβουν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και να απολύουν μισθωτούς. Επειδή όμως “τα στερνά τιμούν τα πρώτα” και επειδή τα, όχι πάντα δίκαια, ανθρώπινα μέτρα και σταθμά δεν τα καθορίζουν νόμοι, η τιμωρία θα επιβληθεί τώρα.
'Ηδη και τα δύο (πρώην) μεγάλα κόμματα, συμπιέζονται, πολυδιασπώνται και -κατά τις δημοσκοπήσεις-απειλούνται με εκλογικό καταποντισμό. Αξιοσημείωτο βέβαια είναι ότι η πολυδιάσπαση έχει αγγίξει και το χώρο της Αριστεράς ενώ, προς το παρόν, δεν έχουν αναφανεί νέες, άφθαρτες,συμπαγείς και οργανωμένες νέες πολιτικές δυνάμεις ικανές να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη στον Ελληνικό Λαό. Πιθανά αυτό να συμβεί αργότερα.
Το αναπάντητο ερώτημα είναι ποιοί και με ποιά κίνητρα επιδιώκουν και επιτυγχάνουν την διάσπαση των ήδη λειτουργούντων κομμάτων στηριγμένοι στην οργή του Λαού;
-Αρκούν μόνο οι διαφωνίες-λόγω Μνημονίου-κάποιων επώνυμων στελεχών με τις ηγεσίες και τις ηγετικές ομάδες των κομμάτων τους; Κρύβονται δηλαδή απωθημένα “μικρών αρχηγίσκων”;
-Μήπως υποκινητές της πολυδιάσπασης είναι ντόπια ή και ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα που γίνονται και αφανείς “χορηγοί”;
-Μπορεί να τεθεί υποψία για “ξένο δάκτυλο” που, μέσω της πολυδιάσπασης και για “ίδιον όφελος” επιδιώκουν πλήρη έλεγχο ενός κατακερματισμένου πολιτικού συστήματος;
-Μήπως κάποια νέα κόμματα ιδρύονται βιαστικά και χωρίς εμφανή κοινωνική αντιστοίχηση απλά και μόνο για να ανακόψουν-εν είδει αναχωμάτων-μαζική στροφή αγανακτισμένων ψηφοφόρων προς τα άκρα (δεξιά και αριστερά);
Κάποια απάντηση ή και περισσότερες πιθανά αντιστοιχούν στα παραπάνω ερωτήματα.
Σε κάθε περίπτωση, αν όντως οδηγηθούμε σε εκλογές εντός των προσεχών μηνών, η λογική πρέπει να επικρατήσει του συναισθήματος. Η Χώρα μας, στο μέσον μιας πρωτοφανούς κρίσης, δεν έχει την πολυτέλεια της ακυβερνησίας. Θα είναι σκέτη καταστροφή.
'Οσο είναι ανθρώπινο να οργιζόμεθα και να αγανακτούμε, αλλά τόσο είναι αναγκαίο να αποτρέψουμε τα χειρότερα με οδηγό τη λογική και το πραγματικό συμφέρον μας.
Ας πούμε ΟΧΙ στους πλέον κακούς συμβούλους, το θυμό, την οργή αλλά και το φόβο.
Νηφάλια και “καλοζυγισμένα” μπορούμε να κάνουμε την επιλογή μας (όχι βέβαια αποχή) ελπίζοντας ότι ίσως η πολυδιάσπαση υποχρεώσει τα κόμματα να επιτύχουν την εσωτερική δημοκρατική λειτουργία και επίσης να προσαρμοστούν στην ανάγκη προγραμματικών συνεργασιών εγκαταλείποντας οριστικά τις ακραίες, ανούσιες και ενίοτε ζημιογόνες για την Πατρίδα μας συγκρούσεις τους. Είθε να συμβεί αυτό.
Χίος 1-3-2012
