του Αριστείδη Ζαννίκου
Τα μέχρι στιγμής δεδομένα, δείχνουν ότι σύντομα θα στηθούν
κάλπες για Εθνικές εκλογές. Το εκλογικό Σώμα, θα κληθεί να κρίνει με την ψήφο
του την πορεία της Πατρίδας τα επόμενα
πολλά χρόνια.
Οι πιο κρίσιμες εκλογές μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, εκ
των πραγμάτων προσλαμβάνουν διλημματικό χαρακτήρα με διπλό το ερώτημα:
-Μέσα στην μεγάλη οικογένεια της Ευρώπης (με θυσίες) ή εκτός
αυτής με άγνωστο μέλλον;
-Ναι στο ευρώ (με στερήσεις) ή επιστροφή στη δραχμή με πλήρη
και άτακτη χρεοκοπία;
Διλημματικέ; ήταν και οι πρώτες εκλογές μετά τη πτώση της
Χούντας των Συνταγματαρχών το 1974. Το δίλημμα το έθεσε ωμά και δημόσια προς
τον Ελληνικό Λαό ένα σύμβολο της Αντίστασης και των αριστερών αγώνων, ο Μίκης
Θεοδωράκης:
-“Καραμανλής ή τανκς” είχε πει τότε. Δηλαδή ψηφίστε
Καραμανλή και Νέα Δημοκρατία (άρα σταθερότητα) διαφορετικά κινδυνεύουμε με νέα
δικτατορία.
Τότε ο Μίκης επικρίθηκε σφοδρά από πολλές πλευρές. 'Ομως
είχε δίκιο. Το εκλογικό Σώμα, έδωσε ισχυρή εντολή στον αείμνηστο Κων/νο
Καραμανλή., άρα πολιτική δύναμη επί της οποίας οικοδόμησε τη νέα Ελληνική
Δημοκρατία και τη σταδιακή επάνοδο της Χώρας μας στη μεγάλη Ευρωπαϊκή
Οικογένεια από την οποίαν είχαμε αποκοπεί κατά την επταετή Δικτατορία με
μέγιστο αρνητικό αποτέλεσμα την τραγωδία της Κύπρου.
Κάτι ανάλογο και ίσως πιο σοβαρό συμβαίνει σήμερα.
Η βίαιη συμπίεση μισθών και συντάξεων και οι στρατιές των
ανέργων ως αναγκαστικό τίμημα της οικονομικής κρίσης και της κατάρρευσης του
παρασιτικού παραγωγικού μοντέλου της Χώρας μας, έχει οδηγήσει σε δικαιολογημένη
ενοχοποίηση του πολιτικού συστήματος. Η οργή, ο θυμός, η απελπισία και η
αγανάκτηση, επίσης δικαιολογημένα, στρέφονται κατά των λεγομένων κομμάτων
εξουσίας, δηλαδή κατά του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Περισσότερο φανατικά στρέφονται κατά των δύο αυτών κομμάτων
πρώην μέλη και ψηφοφόροι τους που ίσως νοιώθουν “προδομένοι”, πιθανά όμως
θέλουν να τα “τιμωρήσουν” μόλις τώρα που δεν προσδοκούν πλέον ούτε προσωπικά,
ούτε οικογενειακά ούτε συντεχνιακά οφέλη.
Χιλιάδες λοιπόν πρώην
Πασοκτζήδες και Νεοδημοκράτες, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις,
στρέφονται προς άλλα κόμματα, ακόμη και των άκρων, που τάσσονται φανατικά κατά
της παραμονής μας στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση και κατά του ευρώ.
Επιλέγουν να
ενισχύσουν τα λεγόμενα “μικρά κόμματα” - ακόμη και ακροδεξιά και ακροαριστερά-
πιστεύοντας ότι έτσι τιμωρούν τα δύο πρώην “μεγάλα” (ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.). Προφανώς
αδιαφορούν όλοι αυτοί οι πολίτες από τη διαπιστωμένη αδυναμία των “μικρών”
κομμάτων να τα βρουν μεταξύ τους και να πείσουν όλους εμάς ότι μπορούν να
συγκυβερνήσουν επί τη βάσει ενός ρεαλιστικού αλλά και γνωστού προγράμματος
ανόρθωσης της Χώρας και επιστροφής σε εποχή σχετικής ευημερίας.
'Ομως, στην κατάσταση
που βρίσκεται η Πατρίδα μας, τυχόν ακυβερνησία, ισοδυναμεί με ΠΛΗΡΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
'Οπως καταστροφή θα μπορούσε να προκληθεί αν, ανάμεσα στα ακραία αριστερά και
δεξιά κόμματα, δεν παρεμβληθεί ένα ισχυρό αστικό κομματικό ανάχωμα ικανό να
αποτρέψει μια, δυνητικά, νέα εμφύλια σύγκρουση των δύο άκρων.
Θα ήταν ευχής έργο να
είχε αναφανεί νέος, άφθαρτος και ισχυρός πολιτικός κεντρώος εκσυγχρονιστικός
πόλος τέτοιος που να μπορούσε να τον εμπιστευθεί και να τον στηρίξει το
εκλογικό Σώμα.
Επειδή- προς το
παρόν- αυτό δεν συμβαίνει, είναι πολύ πιθανό, το ένστικτο αυτοσυντήρησης των
συμπατριωτών που δεν επιθυμούν να “παίξουν με μια ζαριά” το ενδεχόμενο
ολοκληρωτικής καταστροφής, είναι λοιπόν πιθανόν να στηρίξουν ξανά ΠΑΣΟΚ και Νέα
Δημοκρατία με τέτοια ποσοστά όμως ώστε να τα υποχρεώσουν σε συνεργασία και
συγκυβέρνηση με Πρωθυπουργό και πάλι τον κ. Παπαδήμο. 'Ιδωμεν.
