Οι Εκλογές που προκηρύχτηκαν για
τις 17 Ιουνίου θυμίζουν κάθε μέρα που περνάει τις πιο απειλητικές Συμπληγάδες
που μπορούμε να θυμηθούμε στην Ιστορία μας, τουλάχιστον σε ειρηνική περίοδο
.
Έχουν ήδη χαρακτηριστεί —εσφαλμένα— σαν «δημοψήφισμα», με μέγα δίλημμα το
Μνημόνιο vs Αντιμνημόνιο, ή το Ευρώ vs Δραχμή, ή το Παραμονή στην Ευρώπη vs Έξοδος από την Ευρώπη.
Όχι: οι Εκλογές της 17ης Ιουνίου
δεν είναι Δημοψήφισμα. Είναι όμως σημαντικές, κρίσιμες και οριακές. Είναι αυτές
που θα δείξουν ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε για να αποφύγουμε, όχι το τέλμα
—στο τέλμα ήδη βρισκόμαστε, και μάλιστα μέχρι το λαιμό—, αλλά την απόλυτη
εθνική συρρίκνωση, την καταβαράθρωσή μας σε όλα τα επίπεδα: στο οικονομικό, στο
κοινωνικό, στο εκπαιδευτικό, στο πολιτιστικό, στο γεωπολιτικό, στο επίπεδο των
ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι Εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν
είναι Δημοψήφισμα, μα παρ’ όλ’ αυτά οι Συμπληγάδες Πέτρες στις οποίες
αναφέρθηκα στην αρχή υπάρχουν. Υπάρχουν, και έχουν ονόματα: λέγονται ΝΔ η μία
—το κόμμα, δηλαδή, που έσυρε πρώτο-πρώτο το χορό του παράφορου αντιμνημονιακού
αγώνα και παρέσυρε τη χώρα σε έναν κατήφορο χωρίς προηγούμενο, μέχρι να
συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο της μικροπολιτικής του και να κάνει στροφή 180
μοιρών— και ΣΥΡΙΖΑ η άλλη: ένα πάτσγουορκ «συνιστωσών» που αντιμετωπίζουν τα
μείζονα εθνικά θέματα, αλλά ακόμη και την ίδια την αυριανή ύπαρξη της Ελλάδας,
με ανεμελιά εφήβων που κάνουν κατάληψη στο σχολείο τους επειδή δεν πήγαν
εκδρομή — καταντά δε «αστείο» που η πολιτική τους αλλάζει ανάλογα με τον
εκάστοτε εκπρόσωπο που μιλάει, ανάλογα με την ώρα της ημέρας, την εκπομπή όπου
τούς καλούν, τους άλλους καλεσμένους, το πώς ξύπνησαν κλπ. κλπ.
Νέα Δημοκρατία και Συνασπισμός
Ριζοσπαστικής Αριστεράς: δύο ακραία συντηρητικοί χώροι που μάχονται και θα
μάχονται με όποιες δυνάμεις τούς απέμειναν ή μπορούν να αντλήσουν γι’ αυτό που
αφότου υπάρχει πολιτική ονομάζεται «νομή εξουσίας», ή αλλιώς: το μοίρασμα της
πίτας. Μας είναι γνωστοί και οι δύο. Η ΝΔ απλώς αλλάζει πρόσωπα αλλά όχι όνομα,
ο δε ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί (ανεπιτυχώς και αδιέξοδα) να υποδυθεί το ΠΑΣΟΚ τής
δεκαετίας του ’80.
Τι λένε σήμερα και οι δύο, και
μάλιστα σχεδόν με την ίδια απατηλή φρασεολογία; Με δυο λόγια το εξής:
«Αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, και όλα θα πάνε καλά». Επιπροσθέτως, ο μεν κ.
Τσίπρας κάνει, όποτε το θυμηθεί, και λόγο για… ακύρωση της συμφωνίας (υπόψιν: η
συμφωνία δεν είναι δυνατόν, και σε καμία περίπτωση, να ακυρωθεί χωρίς
ταυτόχρονη είσοδο της Ελλάδας στη Ζώνη του Λυκόφωτος διά παντός) και για
προσλήψεις (!) στο Δημόσιο (το οποίο Δημόσιο καταρρέει μέρα με την ημέρα), ο δε
κ. Σαμαράς μιλά και για «ανάπτυξη» και για ρίξιμο «χρημάτων» στην αγορά, δυο
λέξεις που εκτός Μνημονίου έχουν τόση βαρύτητα όσο και ένα κερδισμένο λαχείο
στον ύπνο μας.
Ξεχνούν και οι δύο το ΜΟΝΟ
ζητούμενο: η Ελλάδα δεν πάσχει από κανένα Μνημόνιο (το οποίο, έστω και σε ΕΝΑ
άρθρο του, δεν εφαρμόστηκε ποτέ, ούτε ΜΙΑ μέρα). Η Ελλάδα τσακίστηκε από την
ολοσχερή απουσία μεταρρυθμίσεων: είναι τριτοκοσμική, γι’ αυτό και καταστράφηκε.
Και ο μόνος δρόμος για να αποφύγει τον οριστικό θάνατο είναι ακριβώς αυτός: η
σταδιακή εφαρμογή των απαραίτητων οικονομικών μεταρρυθμίσεων, δηλαδή η απαλλαγή
της από στρεβλώσεις και εμπόδια τύπου Λατινικής Αμερικής και Μέσης Ανατολής —
από ό,τι μάς οδήγησε στην οικονομική ασφυξία…
* * *
Είμαστε, σαν λαός, εθισμένοι στα
Μεγάλα Διλήμματα. Τα έλκουμε σχεδόν συνειδητά. Και πολλοί θα υποκύψουν και πάλι
στο γοητευτικό ψευτοδίλημμα της 17ης. Δεν το επισείουν για άλλο λόγο αυτοί που
το κουνάνε σαν σπαθί, άλλωστε: συμφέρει και τους δύο πόλους λαϊκισμού.
Γι’ αυτό και ΣΗΜΕΡΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ
είναι απαραίτητος ένας τρίτος πόλος: οι άνθρωποι της δράσης, της δημιουργίας
και των μεταρρυθμίσεων.
Υπόσχομαι να κάνω κι εγώ, μαζί με
όποιους άλλους έρθουν, ό,τι μπορώ για να ενωθεί, να μεγαλώσει και να βοηθήσει
την Ελλάδα να ορθοποδήσει.
