ΠΑΓΚOΣΜΙΑ ΗΜEΡΑ ΑΤOΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ
Μπορείς να φτάσεις ψηλά.....
Μπορούμε να φτάσουμε μαζί πιο ψηλά.....
Κάθε άνθρωπος είναι φτιαγμένος να κοιτά ψηλά, να οραματίζεται και να
προσπαθεί να αγγίξει το όνειρο του. Για να το πετύχει αυτό χρειάζεται φτερά που
θα τον βοηθήσουν να το φτάσει. Τα άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες έχουν τα δικά
τους μοναδικά φτερά. Το πέταγμα τους γίνεται δυνατότερο και ομορφότερο όταν το
περιβάλλον τα χαϊδεύει απαλά και τα βοηθά να πετούν μαζί του…
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων Με Αναπηρία είναι σημαντικό να
αναφερθούν δυο λόγια για το σπουδαίο αλλά και επώδυνο ρόλο που έχει η
οικογένεια αυτών των ξεχωριστών ανθρώπων.
Το 7% έως 10% του
παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από κάποιου είδους αναπηρία. Η οικογένεια αποτελεί
το σημαντικότερο φορέα ανάπτυξης και κοινωνικοποίησης αυτών των ατόμων. Οι
δυσκολίες είναι πολλές. Έχει να αντιμετωπίσει ποικίλες εσωτερικές και
εξωτερικές πιέσεις βιώνοντας συχνά την απόρριψη.
Περνά μια σειρά συναισθηματικών σταδίων μέχρι να αποδεχθεί τη διάγνωση της αναπηρίας.
Η σειρά αυτή δεν διαφέρει από αυτή που ακολουθεί την απώλεια ενός αγαπημένου
προσώπου. Οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις και η ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ των
συζύγων οδηγούν στην αντιμετώπιση σχεδόν κάθε προβλήματος καθώς η συνοχή της οικογένειας απειλείται
συνεχώς. Βασικά στοιχεία για τη σταθεροποίηση
αυτής της συνοχής είναι η αποδοχή και η προσπάθεια δημιουργίας υποστηρικτικού
πλαισίου μέσα στην ίδια την οικογένεια. Η στήριξη δηλαδή του ενός προς και από
τον άλλο.
Η
βασική προϋπόθεση όπως αναφέραμε, για την ομαλή ψυχική ανάπτυξη των αναπήρων
είναι η καλή σχέση της οικογένειας, και αυτό «επιβάλλεται». Βέβαια η οικογένεια
έχει ζητήματα που απορρέουν από μια σειρά γεγονότων στην έως τώρα ζωή τους.
Πόσο εύκολο είναι να παραμεριστούν αυτά κυρίως όταν εμφανίζεται στη ζωής τους
ένα παιδί με ιδιαίτερες ικανότητες - δυσκολίες; Πόσο οι αντιδράσεις τους
μπορούν να ελεγχθούν και πόσο η αντιμετώπιση μπορεί να είναι σωστή αν ο
σύντροφος αποκτήσει μια χρόνια ψυχική αναπηρία;
Οι οικογένειες ακριβώς όπως και οι άνθρωποι
ποικίλλουν και συνεπώς αντιδρούν διαφορετικά προς την αναπηρία. Όταν γίνει η
διάγνωση για μια μόνιμη αναπηρία ενός ατόμου, οι γονεϊκές αντιδράσεις από τη
φύση τους είναι υπερβολικά ατομιστικές. Εφόσον οι γονείς βλέπουν το παιδί σαν
προέκταση του εαυτού τους, ο τραυματισμός που υφίστανται έχει τη σφραγίδα της και
έτσι συχνά οδηγούνται στην κοινωνική απομόνωση. Οι
οικογένειες που λειτούργησαν ενωμένες σε δύσκολες καταστάσεις πριν την εμφάνιση
της αναπηρίας, θα καταφέρουν και τώρα να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που
εμφανίζονται και να έλθουν πάλι σε μια ισορροπία με διαφορετικούς ρόλους βέβαια
και πιο επιβαρυμένες σχέσεις, όμως περισσότερο δεμένες και δυνατές.
Τα
στάδια που περνά ένας άνθρωπος με αναπηρία είναι αρκετά, η οικογένεια λοιπόν
για να αντιμετωπίσει όλες αυτές τις συνθήκες χρειάζεται καθοδήγηση και
υποστήριξη συνεχώς.
Έτσι
βαδίζοντας μέσα στις δυσκολίες και τα προβλήματα η διαφορά θα είναι ότι θα ξέρουν πώς να τον βοηθήσουν
να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει πιο ψηλά...
Ρημική Μαρία
Νοσηλεύτρια
Κινητής Μονάδας Ψυχικής Υγείας Χίου
του
Κέντρου Παιδιού και Εφήβου
