του ΓΙΑΝΝΗ ΞΕΝΑΚΗ
Δεν ξέρω αν το «έχει ο Θεός» της γιαγιάς κάθε φορά που φτάναμε στο σημείο «και τώρα τι κάνουμε», έχει εφαρμογή στην σημερινή συγκυρία που βρίσκεται η χώρα.
Δεν ξέρω αν σαν άλλοι «Χάνσελ και Γκρέτελ» χαμένοι σε ανερμήνευτο κόσμο και στοιχειωμένο δάσος, μπορεί να ακολουθούμε πάντα παράξενους ΞΕΝΟΥΣ που μας υπόσχονται να μας γυρίσουν σπίτι.
Δεν ξέρω τέλος αν μια κατάρα λες και μας «σκηνοθετεί» στα βήματα της «Άλικης» του Μπάρτον και της «κοκκινοσκουφίτσας» της Χάρντγουικ σε σκοτεινά μονοπάτια και γκρεμούς.
Εκείνο που σίγουρα όμως ξέρω με απλή ορθολογική και πατριωτική σκέψη, είναι πως το πρωί της Τετάρτης που πέρασε, σύμπασα η Ευρωπαϊκή ηγεσία αποφάσισε πως ο Θεός της Ελλάδας δεν μπορεί να κάνει τίποτε για τη χώρα που έχει υπό την προστασία Του, ίσως γιατί όσα χρωστάει η Ελλάδα είναι πολύ περισσότερα από όσα διαθέτει ακόμα κι ο Θεός, γιατί άλλο τα θρησκευτικά κι αλλά τα οικονομικά.
Εκείνο που σίγουρα καταλαβαίνω είναι πως σήμερα, «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί» κρατάμε κεράκια για να δούμε φως στο τούνελ.
Εκείνο που αντιλαμβάνομαι με πόνο ψυχής, είναι πως οι κραυγές για δήθεν εκχώρηση της εθνικής ανεξαρτησίας ( οντότητα και κυριαρχία έχουν ήδη εκχωρηθεί) είναι κενές περιεχομένου, αφού μια χώρα που η ύπαρξη της εξαρτάται από τα δανεικά των Ευρωπαίων δεν είναι ανεξάρτητη. Αν αυτό δεν το αντιλαμβανόμαστε, τότε είναι βέβαιο πως χρειαζόμαστε ψυχαναλυτές και ψυχιάτρους.
Αυτό που μας δόθηκε κι εμείς το δεχτήκαμε το πρωί της Τετάρτης από τους Ευρωπαίους και το Δ.Ν.Τ δεν ήταν λύση του προβλήματος επί της ουσίας, ήταν παράταση στην αγωνία, το μαρτύριο και την πίεση, ήταν μια ανάσα στην ζωή μας πριν τον χειρότερο θάνατο ίσως.
Αυτός ο αγώνας που χάθηκε είναι ο αγώνας που δεν δόθηκε, γιατί είναι ήττα αφού πέρασες τόσο σκληρά μέτρα, να αρκείσαι στα ημίμετρα και τον συμβιβασμό.
Από την περασμένη Τετάρτη είναι σαφές ότι εισήλθαμε σε μια διαφορετική «πολιτική εποχή». Το διαχειριστικό σύστημα της μεταπολίτευσης ξεγυμνώθηκε σε όλα του τα αντίτυπα. Διότι αυτό το σύστημα, όπως το δηλητήριο, έχει «μολύνει» όλο το πολιτικό φάσμα, από την Δεξιά μέχρι την Αριστερά.
Από την μικροψυχία της κυβέρνησης που παρά την κρούση του «κώδωνα κινδύνου» αρνείται να καλέσει στο τραπέζι όλες τις πολιτικές δυνάμεις για κοινό μέτωπο σωτηρίας, μέχρι την χαιρεκακία της αντιπολίτευσης για το ότι κάναμε μια τρύπα στο νερό, καταδεικνύεται περίτρανα πως είμαστε υπόδουλοι Έλληνες σε μια μυριοκέφαλη κοινοβουλευτική δικτατορία πότε εκ των άνω με τις εκτός βουλής πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και πότε εκ των κάτω με τις καθημερινές καταλήψεις, απεργίες, πορείες και κάθε μορφής παρανομίες των εργατοπατέρων που μας οδηγούν στην ανυπαρξία και τον αφανισμό.
Διαπραγμάτευση δεν σημαίνει σου επιβάλλονται όροι και σου καθορίζονται αποτελέσματα, όσο κι αν έχεις την ευθύνη για το σημείο που έφθασες, αλλά να περνάς και τις δικές σου θέσεις και απαιτήσεις και να αντιστέκεσαι με τα όπλα που διαθέτεις. Δεν θα χάναμε τίποτε, αντίθετα θα κερδίζαμε αν η κυβέρνηση κι ο κ. Στουρνάρας σήκωναν το κεφάλι και έτριζαν τα δόντια για το κατοχικό δάνειο των 162 δις χωρίς τους τόκους. Δεν το έκαναν ενώ κρατούσαν στα χέρια τους ένα τρομερό διαπραγματευτικό όπλο, τις ομολογίες, ακόμα και του σκληρού Σόιμπλε, πως η πτώχευση της Ελλάδας θα σήμαινε υψηλό δικό τους κόστος και ίσως και κατάρρευση. Αυτό επικαλέστηκε και στην ψηφοφορία της Πέμπτης στην Γερμανική βουλή για να πείσει στην έκβαση της συντριπτικής θετικής ψήφου στην έγκριση της εκταμίευσης, «αν αφήναμε την Ελλάδα να πτωχεύσει θα κατέρρεε η Ευρωπαϊκή συνοχή».
Οι ευκαιρίες για να διορθώσεις τα λάθη σου, αυτά που σε οδήγησαν εδώ και που μπορεί να ήταν μεθοδευμένα από τους ιδίους τους δανειστές, δεν παρουσιάζονται πάντα. Οι δυνατότητες να λύσεις μόνιμα το πρόβλημα βγάζοντας την θηλιά από τον λαιμό σου για να μην μπορούν να σου την ξανασφίξουν και να σε στραγγαλίσουν, δεν δίνονται απεριόριστα.
Οι «εταίροι μας» δεν ήθελαν να δώσουν ξεκάθαρη και βιώσιμη λύση και δεν έδωσαν. Ήθελαν η χώρα να «ξοδεύει» την όποια δύναμη και επιρροή της απέμεινε για να διασφαλίζει στοιχειωδώς τα προς το ζην. Η καθημερινή μάχη της πολιτικής και διπλωματικής ηγεσίας δίνεται για την ρύθμιση των χρεών μας και για την επόμενη δόση των δανεικών, με άμεσο πρακτικό αποτέλεσμα να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα η προώθηση και η διεκδίκηση των εθνικών μας δικαίων και μάλιστα σε μια σειρά από κρίσιμες διαφορές μας με γειτονικά κράτη.
Η βαρυσήμαντη συνέντευξη του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, είναι μια πραγματική κραυγή αγωνίας για το μελλοντικό αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας και συνεπώς αποτελεί ισχυρό «σήμα κινδύνου» για την μορφή και την κατεύθυνση των εξελίξεων που θα ακολουθήσουν στα ανοικτά μέτωπα των εθνικών μας θεμάτων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Σκοπιανό. Επιστρέφει στο τραπέζι, με Γερμανική υποστήριξη, το θέμα της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων, χωρίς να έχει λυθεί το ζήτημα της ονομασίας για το οποίο πάγωσε.
Η Αλβανία δια στόματος Μπερίσσα μίλησε απροκάλυπτα προχθές για το όραμα της «μεγάλης Αλβανίας», με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η προγραμματισμένη επίσκεψη του Έλληνα υπουργού εξωτερικών.
Σε όσους επισημαίνουν για Ελληνική αντίδραση, η απάντηση είναι πως η «Ελλάδα χρωστάει στην Ευρώπη» και η αδυναμία της αυτή τη στιγμή προσφέρει «ιδανική ευκαιρία». Εγγυάται κανείς πως στο μέλλον δεν θα χρησιμοποιήσουν το ίδιο επιχείρημα σε ότι αφορά τις Ελληνοτουρκικές διαφορές και τα οικονομικά και πολιτικά σχέδια τους για τη Θράκη?
Την προηγούμενη εβδομάδα ο υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης του Βερολίνου, φιλοξένησε εκεί τους ομολόγους του από Ουγγαρία, Αλβανία, Σερβία, Μαυροβούνιο, Κόσσοβο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Κροατία, FYROM και Σλοβενία. Παρόν και ο Χασάν Γκιογούς, υψηλόβαθμο στέλεχος του Τουρκικούυπουργείου εξωτερικών. Το θέμα Ευρωπαϊκή προοπτική τών Βαλκανίων. Απούσα μονο η Ελλάδα και η εξήγηση – πρόκληση, ήρθε από χείλι κορυφαίου Γερμανού διπλωμάτ稨 «Δεν φταίμε εμείς αν η Ελλάδα από ατμομηχανή της Ευρωπαϊκής προοπτικής των Βαλκανίων, επέλεξε να γίνει απαθής παρατηρητής, παραχωρώντας την θέση της στην Άγκυρα».
Είναι προφανές ότι απαιτείται ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ, αφού δεν δόθηκε εσκεμμένα μόνιμη λύση για να μπορεί να πιέζεται έντονα η χώρα από τους δανειστές της, προκειμένου να προβεί σε εθνικές υποχωρήσεις. Επιδίωξη τους είναι να ξαναμοιράσουν την τράπουλα για να αποκτήσουν οριστικά και σε απόλυτο βαθμό τον στρατηγικό, οικονομικό και πολιτικό έλεγχο στα Βαλκάνια και ιδιαίτερα στο Αιγαίο, που τελευταία «μυρίζει» χρυσό όλων των αποχρώσεων. Για να το πετύχουν θα επιδιώξουν να μας «κοντύνουν», θα επιδιώξουν να μας αποδυναμώσουν ακόμη περισσότερο.
Οι Ταγοί μας κι εμείς τι κάνουμε?
Μένουμε ακόμα στα θανατηφόρα ελαττώματα της πολιτικής ηγεσίας και της φυλής μας, την διχόνοια, την κακεντρέχεια, τον φθόνο, την εξουσιολαγνεία, την ζήλεια και τον «νενεκισμό» που δυστυχώς μεταλαμπαδέυονται και προς τον λαό. Επάνω σ αυτά τα ελαττώματα χορεύουν οι ξένοι «προστάτες». Ας γνωρίζουν όμως κι αυτοί πως απέναντι τους είναι οι ατίθασοι Έλληνες που δεν το βάζουν κάτω και ξέρουν να χορεύουν τον χορό του Ζορμπά. Αλίμονο αν κάποιος τέτοιος χορός εξελιχθεί «εν μια νυκτί» σε λαϊκή εξέγερση. Αλίμονο για όλους.
Χίος την 02-12-2012 Γιάννης Ξενάκης
