του ΓΙΑΝΝΗ ΞΕΝΑΚΗ
Στην πολιτική ορολογία ή σωστότερα στην πολιτικάντικη, όταν η κοινωνία φτάνει στα όρια της « χαμοζωής» αναφέρεται ως « θυσίες του λαού».
Η διαδρομή ως εκεί είναι γνωστή, αλλά η επιλογή γίνεται μονόδρομος όταν στο εννοούμενο σωστό, που μπορεί να μην είναι, αντιτάσσεις το λάθος που είναι η έλλειψη πειστικής εναλλακτικής πρότασης.
Όχι δεν ζω στον κόσμο μου, ούτε στηρίζω απαραίτητα την τρικομματική κυβέρνηση, αλλά μη έχοντας σε τι άλλο να στηριχτώ έχω έναν φωτεινό ανοιχτό ορίζοντα ζωγραφισμένο στο μυαλό μου. Το ξέρω, το ξέρουμε όλοι πως ήδη ξεκίνησε η πορεία μας στο σκοτάδι των προβλημάτων της καθημερινότητας μας.
Γι αυτό πρέπει επιτέλους όλοι να σοβαρευτούμε, πολίτες και πολιτικοί. Ας σταματήσουμε να βλέπουμε στο σήμερα και τον εαυτό μας κι ας ατενίσουμε στο αύριο και τα παιδιά μας, στηρίζοντας μια νέα εποχή εκσυγχρονισμού του Κράτους που όλοι μας χρόνια επικαλούμαστε αλλά κανείς δεν διεκδίκησε ποτέ σοβαρά, ελπίζοντας πως ίσως τα παιδιά αλλά σίγουρα τα εγγόνια μας θα ζήσουν σε μια σύγχρονη, καλά ρονταρισμένη Ελλάδα, σε μια Ευρώπη Ανθρωπιάς και Πολιτισμού.
Αυτός είναι ο ρόλος μας, αυτή η αποστολή μας ως πολίτες, ως κοινωνία, ως γονείς αλλά και ως γενιά που δεν πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι για το ΕΔΩ που φτάσαμε.
Υποχρέωση και καθήκον της συγκυβέρνησης είναι να χαράξει και να ακολουθήσει απαρέγκλιτα την πορεία προς τον εκσυγχρονισμό, λαμβάνοντας όμως σοβαρά υπόψη την θεμελιακή έννοια της κοινωνικής συνοχής.
Ας καταλάβουν οι συγκυβερνώντες πως έχουμε ήδη αγανακτήσει να υποτάσσουμε τα συμφέροντα μας ως « αποικία» στην διεθνή χρηματοπιστωτική μητρόπολη των Βρυξελλών, όπου προφανώς επιδιώκεται ο κοινωνικός και οικονομικός μετασχηματισμός μας σε « παρίες» της Ευρώπης. Κάποιοι πρέπει να τους ξαναθυμίσουν πως είμαστε πολίτες με αναφαίρετο δικαίωμα στα « μέσα συντήρησης» μας, στην επιβίωση μας. « Ευπειθείς» μπορούμε να είμαστε μέχρι του σημείου των μεταρρυθμίσεων για να γίνουμε Κράτος όχι μέχρι την εξαθλίωση μας.
Πολυφορεμένες το τελευταίο διάστημα ρήσεις όπως « η οικονομία είναι θέμα ψυχολογίας», είναι μια απλή εξίσωση που θέλει εφαρμογή στο αν η οικονομία είναι πράγματι ψυχολογία και η πορεία εξαρτάται από την οικονομία τότε πρέπει η συγκυβέρνηση να «αντιμετωπίσει» την ψυχολογία της.
Όσο ενδεχομένως κι αν ακούγεται αστείο, είναι μια κρίσιμη αποστολή για τον Πρωθυπουργό να πείσει όλους όσους συμμετέχουν στην κυβέρνηση (ομοϊδεάτες και μή) να αποβάλλουν τα « ψυχολογικά» τους προβλήματα και να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του Έθνους και των πολιτών. ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. Η διάσωση της Χώρας και η προστασία των πολιτών είναι υπέρτατο καθήκον. Συμπτώματα « Μεσσία» και σύνδρομα « Σωτήρα» με το βλέμμα στην επόμενη ημέρα δεν χωρούν πλέον. Όσοι αλλιώς τα υπολόγιζαν ή αλλιώς τα βρήκαν στην πορεία, ίσως πρέπει να εγκαταλείψουν το πλοίο. Άλλωστε, στην τρικυμία πολλοί ζαλίζονται και δεν αντέχουν, όπως εξ άλλου και στην ευθύνη.
Μαζί με τα υπόλοιπα ας λάβουν σοβαρά υπόψη ένα φαινόμενο άκρως ανησυχητικό, που για πρώτη φορά παρατηρείται στην μεταπολεμική Ελλάδα. Την εξαφάνιση της « μεσαίας τάξης» από τον κοινωνικό κορμό. Οι μέχρι προχθές φιλήσυχοι μικροαστοί, οι βαθύτατα νομοταγείς νοικοκυραίοι, οι σταθεροί φύλακες αρχών και παραδόσεων αλλά και πιστοί ψηφοφόροι των αστικών κομμάτων και σίγουροι εγγυητές του συστήματος, μεταπίπτουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στον αφύλαχτο χώρο της φτωχολογιάς. Προλεταριοποιούνται όπως θα έλεγαν οι μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις συνέπειες που μπορεί να έχουν όχι μόνο τα κόμματα εξουσίας αλλά κυρίως ο κοινωνικός ιστός. Αυτή η « μεσαία τάξη» θα σταθεροποιηθεί μόνο αν αισθανθεί ότι τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα, μόνο αν πεισθεί πως η συγκυβέρνηση είναι «μαζί της και όχι εναντίον της». Ο κλονισμός των κομμάτων εξουσίας που παρατηρείται, οφείλεται στο ότι αυτή η ευρύτατη ομάδα είναι κουμπωμένη στην συγκυβέρνηση λόγω αμφιβολίας χωρίς αυτό να σημαίνει πως πιστεύει ότι ο κ. Τσίπρας είναι έτοιμος και ικανός να πετύχει την ποθητή έξοδο από την κρίση. Οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης μπορεί να τον θαυμάζουν αλλά και τον φοβούνται.
Θέλω κλείνοντας να τονίσω ένα σημείο που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Το θέμα της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ που τώρα περισσότερο από ποτέ είναι αδήριτη ανάγκη. Είναι δεδομένο πως θα ζήσουμε με λιγότερα αγαθά και περισσότερες αγωνίες, πως θα αγγίξουμε τα όρια μας και πολλές φορές ίσως τα ξεπεράσουμε. Η συγκυβέρνηση αν θέλει να διατείνεται ότι κατήγαγε μια νίκη στην Ευρώπη με την καταβολή της δόσης, οφείλει να ρίξει το βάρος της στην προστασία του « φτωχού» πλέον Έλληνα.
Χίος την 16-12-2012 Γιάννης Ξενάκης
