NEA ANEΞΑΡΤΗΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας στη Χίο
-Τόση
δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα…
-Όποιος δε μοιραστεί τον αγώνα θα μοιραστεί την
ήττα.
-Οι
απεργοί καθηγητές δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους.
-Ενωτικό κάλεσμα σε όλο το κίνημα για
να νικήσουν οι αγώνες τώρα!
1. Σπεύδουμε να ξεκαθαρίσουμε από τη μεριά μας-και
με την επιφύλαξη πως ως κίνηση που δραστηριοποιούμαστε στην Πρωτοβάθμια
Εκπαίδευση και για την ώρα δε βρισκόμαστε στην καρδιά του φαινομένου- ότι για
μας οι εξετάσεις από τη μια δεν είναι ένα φετίχ που πρέπει να μαγνητίζει είτε
την κήρυξη είτε την αποτροπή μιας απεργίας, αλλά δεν αποτελούν και από την άλλη
περίοδο μιας «ιερής εκεχειρίας» από την ταξική πάλη στο χώρο της εκπαίδευσης
και ως εκ τούτου η απόφαση της κυβέρνησης να επιστρατεύσει προληπτικά τους
συναδέλφους μας της δευτεροβάθμιας είναι ‘casus belli’
για όλη την εκπαιδευτική κοινότητα και το συνδικαλιστικό κίνημα.
Με δεδομένη την απόφαση του Δ.Σ της ΟΛΜΕ να
εισηγηθεί στις Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ μιας μορφής απεργίας διαρκείας μέσα
στο Μάη κανείς δεν πρέπει να σιωπά ή να κρύβεται όσα κι αν έχει να καταλογίσει
στον κατεστημένο συνδικαλισμό. Κανείς δεν πρέπει να επενδύει στην ήττα, να πατά
σε δυο βάρκες, να πορεύεται στο δρόμο του εκλογικού ωφελιμισμού μπροστά στα εκλογικά
συνέδρια των Ομοσπονδιών. Η Δευτεροβάθμια δεν έχει ανάγκη μόνο την αλληλεγγύη
της Πρωτοβάθμιας, αντίθετα και οι δυο έχουν ανάγκη την απεργιακή συμπόρευση,
όποια ανισομετρία κι αν παρουσιάζεται στις αγωνιστικές διαθέσεις των συναδέλφων
των δυο χώρων-λόγω της εποχής. Η ανελέητη επίθεση αφορά όλη την εκπαίδευση,
κοινές είναι οι ανάγκες κοινά πρέπει να είναι τα αιτήματα. Ασχήμιες ή
κακοφωνίες σε σχέση με το πανεκπαιδευτικό μέτωπο, δεν αφορούν το κίνημα και
τέτοιες διαιρέσεις δεν πρέπει να επιτραπούν. Απερίφραστα, καλούμε τη ΔΟΕ να
κηρύξει απεργία στην Πρωτοβάθμια τις ίδιες μέρες που εισηγείται απεργία η ΟΛΜΕ
προς τις Γ.Σ των ΕΛΜΕ, ενισχύοντας την οριστική λήψη της απόφασης και τη δύναμη
πυρός της απεργίας. Να συνδιοργανώσει την κοινή δράση. Κυρίως
καλούμε όλες τις συλλογικότητες με αγωνιστικές αναφορές και τους συναδέλφους
της μαχόμενης εκπαίδευσης και στους δύο χώρους να συγκροτήσουμε τις μέρες που
απομένουν ένα απεργιακό μέτωπο που θα υπερβεί το στενό και προδιαγεγραμμένο
αγωνιστικό ορίζοντα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που θα επιδιώξει να
πυροδοτήσει τη γενικευμένη κοινωνική αντίσταση, που θα καλέσει σε συμπόρευση κι
άλλους κλάδους που αυτή την ώρα βρίσκονται στην καρδιά της κυβερνητικής
επίθεσης- ΔΗΜΟΣΙΟ, ΟΤΑ, ΥΓΕΙΑ και θα βάλει στην ατζέντα τους στόχους, της ανατροπής της κυβέρνησης, της εκδίωξης της τρόικας, της
ακύρωσης όλων των συνθηκών και των συμβάσεων που υπογράφτηκαν μαζί της, για να
πάρουμε πίσω την κλεμμένη μας ζωή.
2. Η σχολική
χρονιά που εκπνέει ήταν η χρονιά που ο μνημονιακός εφιάλτης βρίσκεται, ως
εισβολέας πια, σε κάθε σχολείο, σε κάθε τάξη σε κάθε σπίτι εκπαιδευτικού,
ξεθεμελιώνοντας όλα τα εργασικά και όλα τα μορφωτικά δικαιώματα στη δημόσια
εκπαίδευση. Εικοσιπέντε χρόνια νεοφιλελελεύθερων σχεδίων, που κατατροπώθηκαν
από το αλεξικέραυνο του κινήματος και από τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες,
έχουν τεθεί στο τραπέζι και θεσμοθετούνται. Αλλάζουν το κλίμα σε κάθε σχολείο,
σε κάθε εκπαιδευτικό σπίτι και φέρνουν τρόμο, φόβο, ομηρία, αξιολόγηση,
επιθεωρητισμό, αύξηση ωραρίου, κλείσιμο σχολείων, μαζικές καταργήσεις οργανικών
θέσεων, υποχρεωτικές μεταθέσεις, υποχρεωτικές μετακινήσεις, κατασκευή επίορκων,
εκτεταμένες απολύσεις στην εκπαίδευση που θα καταστεί έτσι ο κύριος αιμοδότης
στο Μινώταυρο των απολύσεων και των ανθρωποθυσιών που ζητά η Τρόικα!Η με νόμο
πια και επακριβώς προσδιορισμένη, αύξηση του διδακτικού ωραρίου στη
Δευτεροβάθμια, η επερχόμενη θεσμοθέτησή της και στην Πρωτοβάθμια, οι αλλαγές
στους περιορισμούς της οργανικότητας των σχολείων και το Π.Δ για τις
υποχρεωτικές μεταθέσεις- όλα τα μέτρα δηλαδή που μας έπεσαν στο κεφάλι λίγο
πριν τις διακοπές του Πάσχα, ασφαλώς και δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά
μέρος του ίδιου αποκρουστικού παζλ που στήνεται και που κάθε το κομμάτι
βομβαρδίζει το εκπαιδευτικό μας σπίτι. Οι δύο ώρες αύξηση του ωραρίου σε κάθε
συνάδελφο της Δευτεροβάθμιας απολύουν οριστικά 10.000 αναπληρωτές συναδέλφους,
μετακινούν με το ζόρι χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την επικράτεια, απολύουν όσους
δεν μπορέσουν να αποτεθούν όπου δει! Είναι αυτός λόγος για να σκεφτεί το κίνημα
την απεργία διαρκείας; Ασφαλώς ναι!
3. Η απεργία αποτελεί την πιο σημαντική δυνατότητα
του κόσμου της εργασίας να ασκήσει πολιτική πίεση προς τους κρατούντες, ώστε να
βελτιώσει τη μοίρα του στα πλαίσια του συσχετισμού δύναμης και του αδυσώπητου
κοινωνικού ανταγωνισμού. Γι αυτό λοιπόν, η απεργία αποτέλεσε ιστορικά την πιο
προωθημένη μορφή της ταξικής πάλης, καταλύτη εξελίξεων, δημιουργό της χάρτας
των δικαιωμάτων που σήμερα γκρεμίζονται, ό,τι φοβάται πιο πολύ το καθεστώς που
κυβερνά-και τη συκοφαντεί ως εκ τούτου με ένα ανελέητο ιδεολογικό πόλεμο, την
καταστέλλει, τη ματώνει, την απαγορεύει, την εξορίζει από τις προτάσεις των
συνδικαλιστών που άμεσα ή έμμεσα επηρεάζει ή και από άλλους που οδηγούνται στην
άποψη πως είναι παρωχημένη, ανούσια, συμπλεγματική, αναποτελεσματική μορφή
πάλης.Κι ενώ ο κατεστημένος συνδικαλισμός στα πιο κρίσιμα χρόνια για την τύχη
των εργαζομένων και των εκπαιδευτικών, στα χρόνια που κρύφτηκε το φως από τα
βέλη του αντίπαλου, αποδείχτηκε ρίψασπις, παρατάσσοντας αμετανόητα τριάντα
πέντε 24ωρες και μερικές 48ωρες απεργίες κυριολεκτικά στο γάμο του Καραγκιόζη,
στο ερώτημα «τι απεργία και πότε;» απαντάμε απερίφραστα πως κάθε μέρα εδώ και
τρία χρόνια ήταν ώρα για απεργία διαρκείας, το μόνο και το τελευταίο όπλο μας
πριν τον εργασιακό και φυσικό αφανισμό μας. Αυτή η ιδεοληπτική και
διαχειριστική λογική, που αρνήθηκε πεισματικά την απεργία διαρκείας εκφράστηκε
με διάφορα επιχειρήματα και δικαιολογίες: Συκοφάντησε, ως συντεχνιακή και
κλαδική, κάθε απεργιακή σπίθα που εκδηλώθηκε τα τρία αυτά χρόνια, κάθε κλαδική
αιχμή που μπορούσε να ανάψει και να γενικέψει τη φωτιά. «Απαγόρεψε» στην
εκπαίδευση την ιδέα της απεργίας διαρκείας, απομάκρυνε τη σύγκρουση και τη ρήξη
από την ατζέντα της συλλογική συζήτησης. Ενθάρρυνε τον αέναο και δογματικό
κύκλο των 24ωρων ως τάχα τον παρατεταμένο αγώνα που έχουμε ανάγκη, σαν το
«αγιασμένο νερό» που πρέπει να κρατάμε μπροστά στην ξηρασία που μας περιμένει.
4. Η
απεργία, η απεργία διαρκείας, έχει τη συνείδηση και την αποστολή να νικήσει. Σήμερα
δε δυσκολεύεται μόνο από τις λυσσώδεις και εμετικές επιθέσεις του πολιτικού
προσωπικού, των τηλεεισαγγελέων και των πληρωμένων γραφίδων των ΜΜΕ, τη
συκοφαντία που ακολουθεί κάθε εκπαιδευτικό αντίλογο, την επιστράτευση που
επισείεται μονομιάς, τον κοινωνικό αυτοματισμό και τον κανιβαλισμό που
συντονίζουν τα όργανα προπαγάνδας του καθεστώτος. Δυσκολεύεται επιπρόσθετα από
την ανεμπιστοσύνη και την εύλογη καχυποψία του εκπαιδευτικού κόσμου απέναντι
στις πρασινογάλαζες ηγεσίες των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών, αλλά και από τις
κολοσσιαίες αντιφάσεις και δυνάμεων της συνδικαλιστικής-εκπαιδευτικής αριστεράς
και τις ευθύνες τους για την ήττα που ως τώρα έχουμε υποστεί. Και ασφαλώς, τόσο
στο εσωτερικό του κλάδου όσο και στην κοινωνία, αυτές οι αντιφάσεις δυσκολεύουν την υπεράσπιση τόσο μιας απεργίας
διαρκείας όσο και μιας απεργίας που συμπίπτει με τις εξετάσεις. Τρία χρόνια
μνημονίων χωρίς μια γενική απεργιακή σύγκρουση, πάνω από 15 χρόνια από την
τελευταία απεργία στις εξετάσεις, η ιδεολογική υποχώρηση και το στρογγύλεμα
θέσεων δε διαμόρφωσαν κουλτούρα σύγκρουσης στο εσωτερικό του κλάδου, ούτε με
αυτήν απευθύνθηκε στην κοινωνία για να οσμωθούν. Τα παραπάνω δεν είναι στοιχεία
που αμφισβητούν το timing μιας αναγκαίας, από χθες μάλιστα, απεργίας.
Τουναντίον, δείχνουν μια σειρά από σκουριασμένα συνθήματα, κούφια λόγια και
ιδεοληψίες των κομματικών και παραταξιακών μηχανισμών που είναι αναγκασμένο το
κίνημα να αποτινάξει, αν πραγματικά θέλει να βρεθεί στο κέντρο των εξελίξεων,
αν θέλει να εμπνευστεί από την οργή και τις ανάγκες του κόσμου της μαχόμενης
εκπαίδευσης για ζωή και εργασιακή αξιοπρέπεια, αν θέλει να παλέψει για την
κλεμμένη ζωή, να ανατρέψει τη βάρβαρη πολιτική κεφαλαίου-κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και
κυρίως αν θέλει να νικήσει. Γιατί πράγματι, τούτη την ώρα η εκπαίδευση μετά από
τις καίριες επιθέσεις που έχει δεχτεί οφείλει να προτάξει
δυναμικές-αποτελεσματικές μορφές κινητοποιήσεων. Έχοντας ως παρακαταθήκη την
αγωνιστική στάση και δράση από το
πρόσφατο παρελθόν, πολύ περισσότερο τώρα, οφείλει να παίξει πρωταγωνιστικό και
καθοριστικό ρόλο ακόμα και σε μια κατεύθυνση γενικευμένης σύγκρουσης για τη
ρήξη και την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής των μνημονίων. Η
σύγκρουση όμως θα είναι ιστορική και όχι εικονική! Ο κόσμος της
εργασίας δεν πρέπει να μείνει ακάλεστος
στη σύγκρουση κι όπως κι αν συμπορευτεί
δε θα το κάνει
διεκδικήσει 50-100-ευρώ αύξηση. Θα συμπορευτεί, θα απεργήσει για να κερδίσει
την ίδια του τη ζωή σε όλα τα επίπεδα: αξιοπρεπή διαβίωση, υγεία, παιδεία, να
επανακτήσει τον κοινωνικό πλούτο της χώρας και της κοινωνίας! Η Παιδεία ως δημόσιο αγαθό που λεηλατείται είναι μέρος
του κοινωνικού πλούτου που τον θέλουμε πίσω και με τέτοια απεύθυνση οφείλει ένα
απεργιακό ρεύμα στην εκπαίδευση να συναντήσει τώρα γονείς, εργαζόμενους,
ενώσεις, συνδικάτα, ομοσπονδίες εργαζομένων, για να γίνει μέτωπο ρήξης και
ανατροπής. Αλλά και ως εκπαιδευτικοί δεν απεργούμε για να γυρίσουμε μετά
την απεργία αντιμετωπίζοντας μια ζωή ακόμα περισσότερο χρεωμένη με τα μείον της
απεργίας. Ο δρόμος για την νίκη δεν θα έχει επιστροφή! Η μόνη φυγή θα είναι
προς τα μπρος! Αυτός είναι η Γενική Απεργία Διαρκείας και όχι οι τριάντα πέντε
24ωρες απεργιακές τουφεκιές της ήττας. Βάζουμε
λουκέτο τώρα για ένα αύριο χωρίς
εφιάλτες! Αυτό το διακύβευμα είναι πολύ πιο ευγενές από τις εκλογικές σκοπιμότητες,
τις οβιδιακές μεταμορφώσεις, τα πισωπατήματα, τις δεύτερες σκέψεις του
συνδικαλιστικού κατεστημένου, γι αυτό και θα σαρωθούν από τον κόσμο της
εκπαίδευσης, που πρέπει να πάρει και θα πάρει τον αγώνα στα χέρια του!
5. Κάποτε η εκπαίδευση έχει να αναμετρηθεί με το
μπόι της. Αν όχι τώρα πότε; Εικοσιπέντε χρόνια μετά τον νικηφόρο αγώνα των
καθηγητών μέσα στις εξετάσεις και επτά χρόνια από το μεγάλο απεργιακό ξέσπασμα των τριών μηνών των
δασκάλων το 2006, ένα φάντασμα πλανιέται και πάλι πάνω από την εκπαίδευση που
κάνει πολλούς να χάνουν τον ύπνο τους.
-Απεργία διαρκείας σε όλη στην εκπαίδευση!
-Απεργία
διαρκείας παντού.Τώρα! Και μέχρι τη νίκη!
