.
«Να συνεργαστούμε, όχι γιατί έχουμε ένα κοινό παρελθόν, αλλά, κυρίως, γιατί έχουμε ένα κοινό αύριο»
«Να σας καλωσορίσω και να κάνω μια επίκληση στην κοινή λογική, που ακόμα υπάρχει, ελπίζω, και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Ξεκινάω με μια ερώτηση: Είναι η Ευρώπη μια γερασμένη ήπειρος ή είναι η Ε.Ε. ένας γερασμένος διεθνής οργανισμός;
Θα πω, από την αρχή, ότι, κατά την άποψή μου, ενδεχομένως να φέρει σημάδια γήρατος.
Όμως, ο ρόλος ο δικός μας πρέπει να είναι τέτοιος, ούτως ώστε να μπορούμε να κοιτάξουμε στο αύριο και όχι στο χθες. Και για να κοιτάξει κανείς στο αύριο και όχι στο χθες, πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που είναι μπροστά του σήμερα.
Μεταξύ αυτών των προβλημάτων, όπως γνωρίζετε, είναι το ζήτημα της πολυζωνικότητας, δηλαδή, των διαφορετικών καταστάσεων που αντιμετωπίζουν διαφορετικές χώρες στην Ε.Ε.. Άλλοι είναι εντός, άλλοι είναι εκτός ευρώ, άλλοι είναι στον Βορρά, άλλοι είναι στο Νότο, άλλοι είναι σε κρίση, άλλοι είναι σε ανάπτυξη. Επομένως, υπάρχει μια πολυζωνικότητα, μια διαφορετικότητα στις χώρες.
Υπάρχουν, επίσης, στερεότυπα, παλιά και νέα, σχετικά με τον Βορρά, το Νότο, την Ανατολή, την Δύση. Υπάρχουν νέοι και παλιοί εθνικοί εγωισμοί, που διχάζουν ξανά την Ευρώπη και δημιουργούν νέα, προφανή αδιέξοδα για τους πολίτες. Απέναντι σε τέτοιου είδους στερεότυπα και εγωισμούς υπάρχει σήμερα μια Ε.Ε., η οποία φέρει τα σημάδια του γήρατος και, ταυτόχρονα, φέρει τα σημάδια της έλλειψης ανακλαστικών, που μπορούν να δώσουν απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζουν σε όλη την Ευρώπη - όχι μόνο στο Νότο ή στο Βορρά- οι πολίτες της.
Βεβαίως, σε αυτά τα πολλά και δύσκολα ερωτήματα, η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονολιθικά «θα τηρήσουμε τα στοιχεία, θα τηρήσουμε τους στόχους». Είναι απαραίτητο αυτό που ζητούν πάρα πολλοί, πλέον, σε επίπεδο Ε.Ε. Ένας ορισμός της «ευελιξίας». Ευελιξία που θα συνδυάζεται με την υπευθυνότητα και θα κοιτάζει στο αύριο με σιγουριά.
Για να γίνει, όμως, αυτό, χρειάζεται να ξαναδουλέψουν οι μηχανές: Να ξαναπάρει, δηλαδή, μπροστά η μηχανή της Ευρώπης -όλης της Ευρώπης, όχι μόνο λίγων χωρών- και να ξαναπάμε σε αναπτυξιακούς ρυθμούς.
Πρέπει να πάμε σε μια τραπεζική ένωση, δηλαδή, να πιστοποιηθούν οι τράπεζες μας, ούτως ώστε να υπάρχει ροή χρήματος και να δανείζονται με ίσους όρους οι επιχειρήσεις όλων των χωρών. Το κόστος του χρήματος, δηλαδή, να μη διαφέρει μεταξύ των χωρών και έτσι να δημιουργούνται αναπτυξιακά προβλήματα.
Να υπάρχει η δυνατότητα να συζητήσουμε με καθαρούς όρους το ευρωπαϊκό ζήτημα του χρέους. Πλέον, δεν είναι μόνο η Ελλάδα. Δεν είναι μόνο η Πορτογαλία ή η Κύπρος. Είναι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. που αντιμετωπίζουν ζητήματα σε σχέση με το χρέος τους.
Να συζητήσουμε, λοιπόν, σοβαρά, πραγματικά, με ρεαλισμό, πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το χρέος σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. και να βγάλουμε ένα μεγάλο εμπόδιο που έχουμε μπροστά μας, που είναι το ζήτημα του χρέους σε επίπεδο κρατών.
Να πάρουμε περισσότερες πρωτοβουλίες για να αντιμετωπίσουμε τη φοροαποφυγή, που είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε καν σε επίπεδο Ε.Ε., πολύ περισσότερο, σε επίπεδο κρατών-μελών -και σας το λέει αυτό ένας Έλληνας Βουλευτής, εδώ, στη Βουλή των Ελλήνων.
Φοροαποφυγή που αφορά τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις του διαδικτύου - για τις οποίες ξέρετε ότι πήραμε τις πρώτες πρωτοβουλίες μας ως Ε.Ε.. Πρέπει να γίνουν γρήγορα και μεγάλα βήματα, ούτως ώστε να μην περιοριστεί η απόδοση των φόρων μόνο στην πραγματική οικονομία και στα φυσικά πρόσωπα και πέσει ακόμα μεγαλύτερο το βάρος της φορολόγησης των επιχειρήσεων της πραγματικής οικονομίας και των φυσικών προσώπων.
Και, βεβαίως, να ξαναβάλουμε στην ατζέντα μας την έννοια της δημιουργικότητας. Να μπορεί, δηλαδή, ο κάθε Ευρωπαίος να έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει το ταλέντο του και ταυτόχρονα η κάθε χώρα και η Ε.Ε. να κερδίζει από το ταλέντο του καθενός.
Γίνεται, όμως, όλα αυτά να ενταχθούν σε προτεραιότητες στο νέο ΕΣΠΑ; Εγώ πιστεύω ότι γίνεται.
Πιστεύω ότι γίνεται να αντιμετωπίσουμε τις ανισότητες εκεί που είναι η πηγή τους. Να αντιμετωπίσουμε τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες που πηγάζουν από τη φτώχεια και την ανεργία ή τη χαμηλόμισθη εργασία ή την επικίνδυνη εργασία, την εργασία της διακινδύνευσης.
Να μπορέσουμε να προωθήσουμε πολιτικές, οι οποίες να στοχεύουν στην αντιμετώπιση της ανεργίας. Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις ανισότητες, με ένα περιβάλλον που προάγει την ανταγωνιστικότητα, την καινοτομία, την εξωστρέφεια, τις ποιοτικές και έξυπνες υπηρεσίες, έναν πρωτογενή τομέα που δεν προσανατολίζεται στο χθες, αλλά στο αύριο, με ορίζοντα τον κόσμο και όχι την κάθε τοπική οικονομία, που είναι, συνήθως, πολύ μικρή.
Κλείνω λέγοντας το εξής: Πολλοί στην Ευρώπη μιλούν για την αντίθεση μεταξύ αλληλεγγύης και υπευθυνότητας. Εγώ θα πω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, στηρίχθηκε στην έννοια και στην ιδέα της συνεργασίας. Να συνεργαστούμε, λοιπόν, όχι γιατί έχουμε ένα κοινό παρελθόν, αλλά, κυρίως, γιατί έχουμε ένα κοινό αύριο».
--
