Η αγωνιστική συμμετοχή
των εργαζομένων στην απεργία στις 27/11/2014 – παρακαταθήκη για την αλλαγή των
συσχετισμών στην πορεία ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.
Η Γραμματεία Χίου του ΠΑΜΕ
θεωρεί ότι η συμμετοχή στην απεργία των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα
μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες φόβου, τρομοκρατίας, αποτελεί παρακαταθήκη
για τους αγώνες που έρχονται.
Χαιρετίζουμε τους εργαζόμενους,
που συγκρούστηκαν με την εργοδοσία, την ανοικτή απεργοσπασία, που εκφράστηκε σε
χώρους δουλειάς. Καταγγέλλουμε ότι στo Δημόσιο,
πέρα από την ανοικτή απεργοσπασία, κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές,
έφθασαν να ζητούν άδεια την ημέρα της απεργίας ώστε να φαίνονται απεργοί εκ του
ασφαλούς!
Αποκορύφωμα όμως του ρόλου του
νέου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, ήταν η στάση του διευθυντή του
καταστήματος της Εθνικής Τράπεζας, πρώην προέδρου και νυν μέλους του ΔΣ του
Εργατικού Κέντρου Χίου, στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ («σοσιαλιστική τάση») - που επιχείρησε
να κρατήσει το κατάστημα ανοικτό, προσπαθώντας φέρει αντιμέτωπη την
περιφρούρηση της απεργίας από το ΠΑΜΕ με τους συνταξιούχους, χωρίς επιτυχία.
Στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, μαζί
με το ταξικό Σωματείο των Ιδιωτικών Υπαλλήλων, μελών του ΔΣ του Σωματείου Οικοδόμων,
των εργαζομένων στην εφορία, το παρόν έδωσαν Δάσκαλοι και Νηπιαγωγοί,
εκπρόσωποι από τη φοιτητική νεολαία, που έβαλε το στίγμα της, αναδεικνύοντας
τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο.
Αναδείχθηκαν επίσης τα σοβαρότατα προβλήματα στο νοσοκομείο του νησιού, οι
ελλείψεις των Σχολείων σε Εκπαιδευτικούς καθώς και η προσπάθεια της νέας
Δημοτικής Αρχής να παραχωρήσει σε
ιδιώτες τον τομέα της καθαριότητας.
Τονίστηκε πως είναι ψέμα και
οι εργαζόμενοι να ζουν καλά και το κεφάλαιο να αυγατίζει τα κέρδη του. Πρόκειται
για συμφέροντα ασυμβίβαστα, που δεν επιλύονται με επωφελείς συμφωνίες υπέρ του
λαού, ούτε με διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομμάτων που υπηρετούν τον
καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. «Κοινωνικός
διάλογος» και «συναίνεση» σημαίνει υποταγή! Αποτελεί χάσιμο χρόνου για το
εργατικό κίνημα, η αναμονή για το ποιος είναι ο καλύτερος διαπραγματευτής με
την Τρόϊκα, ο εγκλωβισμός στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, τα διάφορα
κοινοβουλευτικά σενάρια. Καμία αυταπάτη!
Στη βαθιά καπιταλιστική κρίση , που σαρώνει δικαιώματα,
σε όλη την ΕΕ ανεξαρτήτως μνημονίων ή Τρόϊκας, μόνη ελπίδα είναι οι οργανωμένοι
ταξικοί αγώνες ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου. Τα Σωματεία, οι εργατικοί
φορείς, με τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τους φοιτητές-σπουδαστές, τη
νεολαία μέσα από μια πλατιά Λαϊκή Συμμαχία μπορούν να ανοίξουν δρόμο, σε
σύγκρουση με την πολιτική των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των καπιταλιστών, των
εργοδοτικών συνδικαλιστικών ηγεσιών στην αλλαγή των αρνητικών συσχετισμών των
δυνάμεων.
Φάνηκε
την 1η Νοέμβρη, φάνηκε και με την τελευταία απεργία. Συνεχίζουμε...!
