ς
Μεταπολίτευση και… τα λοιπά, λοιπόν. Τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες (και… κάτι) μετά την εμβληματική επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι, και την αναίμακτη Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, η χώρα που γέννησε το αρτιότερο των πολιτευμάτων θυμίζει θλιβερή σκιά ενός μέλλοντος που έμοιαζε να υπόσχεται το εθνικό πεπρωμένο.
Η Ελλάδα βιώνει μια βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση. Μια κρίση ωστόσο που στον πυρήνα και το συμπεριφορικό dna της είναι κρίση αξιών και θεσμών. Κρίση ηθικής. Και φυσικά κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης και ηγεσίας.
Φυσικά, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν θα μπορούσε να φανταστεί έτσι την Ελλάδα που… έπαιρνε από το χέρι, τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου του 1974, για να της δείξει έναν οδικό χάρτη για το μέλλον εκκωφαντικά διαφορετικό από εκείνον που θα σκεφτόταν και θα αποδεχόταν η εθνική ταυτότητα μιας χώρας μαθημένης στα εύκολα, στα εφήμερα, στα επιφανειακά.
Ο Εθνάρχης, αφού κατάφερε να κλείσει τις εθνικές πληγές της επταετούς ντροπής, έκανε τα πρώτα άλματα για την εθνική συμφιλίωση και έστρεψε το βλέμμα του στο μέλλον, πέρα και μακριά από τα πεπερασμένα σύνορα της χώρας. Στην Ευρώπη ως επόμενη, κοινή οικογένεια για λαούς και κοινωνίες που είχαν τα ιστορικά ερεθίσματα για να διεκδικήσουν μια κοινή περπατησιά σε ένα καλύτερο μέλλον.
Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μάλιστα, είχε παραδεχθεί το… αναγκαστικό της εκμάθησης κολύμβησης στα (ευρωπαϊκά) αβαθή για τους Έλληνες, κατανοώντας ότι η κοινωνία δεν είχε συνειδητοποίηση των πλεονεκτημάτων, αλλά ούτε και… διάθεση για το κάτι παραπάνω.
Τη συνέχεια, την βιώνουμε μέχρι και σήμερα. Μια Ελλάδα χωρίς την Ευρώπη θα ήταν μια χώρα στα όρια του τριτοκοσμικού αυτοπροσδιορισμού. Και ακόμη και σήμερα, στην καρδιά της μεγάλης κρίσης, η Ελλάδα χωρίς την Ευρώπη θα ήταν μια ανάδελφη χώρα, έρμαιο στα χέρια των υπόλοιπων δανειστών.
Θα είχε φυσικά προχωρημένο ενδιαφέρον η ερώτηση προς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για το αν… άξιζε τον κόπο. Βλέποντας το πού κατάντησε η Ελλάδα που ποτέ δεν έμαθε από τα λάθη της, για το κατά πόσο ο ίδιος θα ξαναέμπαινε στη διαδικασία να σπαταλήσει το προσωπικό πολιτικό αποτύπωμα εμβληματικής ηγεσίας.
Εκείνος μάλλον θα το έκανε ξανά. Και εμείς από την πλευρά μας, θα αποδεικνυόμασταν και πάλι… αδιόρθωτοι.
