Μέχρι το 1974, από τους 37 διατελέσαντες προέδρους των ΗΠΑ σχεδόν οι μισοί (49%) έπασχαν από κάποια σημαντική ψυχική νόσο, και μάλιστα το 27% από αυτούς κατά τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων τους. Αυτό προκύπτει από την σχετική έρευνα του Ντέιβιντ Όουεν, πρώην Υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας και αρχηγού του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, για την υγεία κορυφαίων πολιτικών από το 1901 ως το 2007.
Στη συνέχεια του αφιερώματος του tvxs.gr για τους άρρωστους που θέλουν να μας κυβερνήσουν, παρουσιάζουμε μια σειρά από περιπτώσεις ηγετών που επηρεάστηκαν από την ασθένειά τους, την ίδια στιγμή που έπαιρναν κρίσιμες αποφάσεις για την πορεία της χώρας τους αλλά και της ανθρωπότητας.
Ο Ρίτσαρντ Νίξον παρουσίαζε συμπτώματα ψύχωσης, ήταν αλκοολικός και είχε βίαιες αντιδράσεις, συμπεριφερόταν «πολύ περίεργα» και υπήρχαν υποψίες ότι η «ψυχική υγεία του δεν είναι καλή», σύμφωνα με το βιβλίο του Όουεν «Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία». Για να ικανοποιήσει τη μανία του να έχει πληροφορίες για τους αντιπάλους του, διέταξε τη διάρρηξη των γραφείων του Δημοκρατικού κόμματος, γεγονός που οδήγησε στο σκάνδαλο του Γουοτεργκέιτ. Η παράλυση της αμερικανικής πολιτικής ζωής λόγω του σκανδάλου και τελικώς η παραίτηση του το 1974 επηρέασε την πορεία σειράς διεθνών γεγονότων, από το Κυπριακό μέχρι τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Μετά την απόπειρα δολοφονίας που έγινε εναντίον του το 1981, ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρέηγκαν επί δύο μήνες δεν μπορούσε να εργαστεί κανονικά, σε αντίθεση με τις δηλώσεις του Λευκού Οίκου. Στην διάρκεια της δεύτερης θητείας του, λόγω της πρώιμης γεροντικής άνοιας από την οποία υπέφερε, δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει ή να θυμηθεί καν τα περιστατικά κρίσιμων γεγονότων, όπως το διαβόητο σκάνδαλο του Ιρανγκέιτ.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και ξεκινά από τις αρχές του εικοστού αιώνα: Ο Θίοντορ Ρούζβελτ ήταν ασθματικός, αγχωτικός, καταθλιπτικός με έντονα ξεσπάσματα και υπέφερε από διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη). Ο Γούντροου Γουίλσον είχε νευρολογικά προβλήματα λόγω υπέρτασης και στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισίου το 1919 η κρίση του ήταν μειωμένη. Πολύ πιο άρρωστος και εξασθενημένος, σχεδόν ετοιμοθάνατος, ήταν ο Φράνκλιν Ρούζβελτ την εποχή της διάσκεψης της Γιάλτας στην οποία αποφασίστηκε ο χωρισμός του κόσμου σε σφαίρες επιρροής.
Ο Ντουάιτ Αιζενχάουερ(1952-1960) έπασχε από τη Νόσο του Κρον (Φλεγμονώδης νόσος του παχέος ή του λεπτού εντέρου), το 1955 έπαθε έμφραγμα και στην διάρκεια της δεύτερης θητείας του εγκεφαλικά επεισόδια, που τον έκαναν καχύποπτο και αγενή. Η ασθένεια του διαδόχου του επηρέασε ακόμη περισσότερο τις εξελίξεις. Ο Τζων Κένεντι έπασχε από τη Νόσο του Άντισον: όταν η ασθένεια του διαγνώστηκε στο Λονδίνο το 1947, πολλά χρόνια πριν την νίκη του στις εκλογές του 1960, οι γιατροί του έδωσαν μόλις ένα χρόνο ζωής.
Το 1961 ο Κένεντι αποφάσισε την εισβολή στη Κούβα, στον Κόλπο των Χοίρων, γεγονός που οδήγησε στο μεγαλύτερο φιάσκο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μετά τον πόλεμο. Οι ειδικοί αναρωτιούνται ακόμη για το πόσο η θεραπεία του για την Νόσο του Άντισον επηρέασε μια τόσο καταστροφική, κακοσχεδιασμένη ενέργεια: ο Αμερικανός πρόεδρος έπαιρνε τεστοστερόνη και στεροειδή, πράγμα που πιθανώς τον οδήγησε να φέρεται πιο «αντρίκεια». Όταν η επίδραση των φαρμάκων περνά, ο δυναμισμός δίνει την θέση την θέση του στη μελαγχολία. Την επομένη της αποτυχημένης εισβολής, ο στενός συνεργάτης του Πιέρ Σάλιντζερ, τον βρήκε να κλαίει στο δωμάτιο του.
tvxs.gr
