Τελικά στην ζωή υπάρχουν επέτειοι που δεν τις γιορτάζουμε. Υπάρχουν επέτειοι που μας γυρίζουν πίσω και μας γεννάνε ένα μεγάλο γιατί, ένα μεγάλο πως, γενικά μας γεννούν ερωτήματα για το πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν γινόταν ένα σημαντικό γεγονός που άλλαξε κάποιες από τις συνθήκες της ζωής μας απλές η μη…
Για να μπω στο κυρίως θέμα, πριν από ένα χρόνο σημειώθηκαν οι καταστροφικές πλημμύρες στο νησί μας που είχαν ως αποτελέσματα «πληγές» που μας « πονάνε» έως σήμερα. Μία από αυτές ήταν η καταστροφή του γηπέδου του Κοφινά.
Ξέρετε ο τίτλος ίσως είναι λίγο άστοχος. Αυτό γιατί εμείς είμαστε ακόμα εκεί. Μιλώντας ως προπονητής της Ακαδημίας του Κοφινά σας πληροφορώ ότι και εμείς από την πρώτη στιγμή και η αντρική ομάδα φέτος δεν εγκαταλείψαμε ποτέ το γήπεδο μας. Το νιώθουμε κάτι παραπάνω από το χώρο που ασκούμε το χόμπι μας, το νιώθουμε το σπίτι μας και έτσι παλεύουμε εκεί μέσα στα « ερείπια» του με όποιες υπηρεσίες πια μπορεί να μας προσφέρει να παράγουμε έργο. Άλλες ομάδες που στεγάζονταν μέχρι πέρυσι εκεί διάλεξαν το δρόμο της φυγής και της αδιαφορίας. Διάλεξαν το δρόμο να βολευτούν σε ένα κομμάτι κάποιου σταδίου και να συνεχίσουν εκεί τις προπονήσεις τους. Δεν τις κατηγορώ αλήθεια… Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Άλλωστε δεν νιώθουμε τα ίδια για αυτόν τον χώρο. Εκεί που σήμερα περιμένω μέχρι και τον τελευταίο κηδεμόνα να έρθει να πάρει το παιδί του μετά το πέρας της προπόνησης, εκεί πριν 18 ίσως και παραπάνω χρόνια με περίμενε η δικιά μου μητέρα να με « μαζέψει» σπίτι μετά από ατελείωτες ώρες παιχνιδιού και διασκέδασης. Απλά το έχω παράπονο που καμία ομάδα πλην βέβαια της δικιάς μου δεν έβγαλε έστω μια ανακοίνωση συμπαράστασης στην προσπάθεια ανακατασκευής. Μικρό όμως το κακό μπροστά σε άλλα…
Αυτόν τον χρόνο ακούσαμε πολλά… Υποσχέσεις, λόγια συμπαράστασης από φορείς του τόπου, μελέτες για την δημιουργία κάτι καινούριου πολύ καλύτερο από το παλιό. Τον τελευταίο καιρό ακούω πως είμαστε κοντά… και ακόμα πιο κοντά… και ακόμα πιο κοντά. Αισθάνομαι σαν τον αθλητή που τρέχει και όσο πλησιάζει την γραμμή τερματισμού αυτή δια μαγείας αρχίζει και απομακρύνεται και όσο προσπαθεί ο αθλητής τόσο αυτή απομακρύνεται.
Θέλω να πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι οι μελέτες που όντως έχουν γίνει θα προχωρήσουν και ότι μία μέρα θα ανοίξω τα μάτια μου και όλα αυτά που ζούμε οι εμπλεκόμενοι σε αυτόν τον χώρο θα αποτελέσουν έναν μακρινό εφιάλτη. Θέλω να ζω με την ελπίδα. Τι και αν στις συζητήσεις οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι μου λένε να μην ελπίζω, εγώ την κρατάω πάντα ζεστή μέσα μου. Άλλωστε στον σημερινό μας τόπο ίσως αυτή η λέξη μας κρατάει ακόμα όρθιους.
Κάποιοι διαβάζοντας το άρθρο θα πουν… Καλά εδώ δεν έχουμε λεφτά να ζήσουμε, τα γήπεδα θα φτιάχνουμε; Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι η συναναστροφή μου με τα παιδιά με έχει κάνει να καταλάβω ότι μη έχοντας ένα χώρο για παιχνίδι περνούν τις ώρες τους μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή η μιας τηλεόρασης καταναλώνοντας ανούσια για έμενα τις ελάχιστες στιγμές που έχουν καθημερινά ανάμεσα στα μαθήματα τους για λίγη ξεγνοιασιά. Άλλωστε αυτά τα παιδιά είναι το αύριο της χώρας μας, άρα τις ανάγκες τους δεν πρέπει να τις περνάμε σε δεύτερη μοίρα.
Θα κλείσω όπως το προηγούμενο άρθρο μου. Δεν είμαι ούτε ειδικός σε θέματα έργων ούτε θέλω να κρίνω εύκολα ανθρώπους χωρίς να ξέρω πολλές λεπτομέρειες. Είμαι ένας απλός πολίτης που ζώντας καθημερινά κάποια προβλήματα του νησιού μας και με την ευκαιρία που μου δίνει η ιστοσελίδα chiospress.grμοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκέψεις μου.
Όσο για τα παιδιά της ομάδας μου… Ξέρετε… Τετάρτη βράδυ προπόνηση εκεί… ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ! Τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό!!!
Μανάρας Στέλιος
Απόφοιτος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης πολιτισμικών αγαθών
