Τελικά, η απεργία που προαναγγέλθηκε δεν έγινε ποτέ!
Αρκετοί συνάδελφοι νιώθουν απογοητευμένοι, προδομένοι, αισθάνονται ότι η
πλειοψηφία της ΟΛΜΕ τους κορόιδεψε. Τα κανάλια και τα ΜΜΕ μιλάνε για κρίση στο
συνδικαλιστικό κίνημα, «για την απόσταση βάσης-ηγεσίας», κλαίνε τάχα για τη
χαμένη τιμή του συνδικαλιστικού κινήματος. Η Κυβέρνηση θα επιχειρήσει να
αξιοποιήσει την αναξιοπιστία της ΟΛΜΕ για να χτυπήσει το κίνημα, να οδηγήσει τον
κλάδο σε συντηρητική αναδίπλωση.
Καμιά απογοήτευση! Οι αντιδραστικές εξελίξεις στην
εκπαίδευση, η επιστράτευση, η επίθεση κυβέρνησης, πλουτοκρατίας στο σύνολο της
ζωή μας δεν μπορούν και δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητες. Μας αφορούν όλους.
Μπροστά μας είναι όλα τα προβλήματα.
Το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών και τώρα, όπως και στη φάση των
εξελίξεων, απευθύνεται στους συναδέλφους, με καθαρές κουβέντες για τα
συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτές τις εξελίξεις.
1. Αποτελεί
θετική παρακαταθήκη το γεγονός ότι χιλιάδες εκπαιδευτικοί πήραν μέρος στις
Γενικές Συνελεύσεις των ΕΛΜΕ σε όλη την Ελλάδα. Οι αγωνιστικές διαθέσεις
που εκφράστηκαν, η εναντίωση στην πολιτική της συγκυβέρνησης και την
επιστράτευση δείχνουν ότι υπάρχει το έδαφος το κίνημα να απαντήσει το επόμενο
διάστημα αν καταφέρει να παραμερίσει τον κυβερνητικό-συναινετικό συνδικαλισμό
και πάρει την οργάνωση της πάλης στα χέρια του. Ο θυμός και η αγανάκτηση, η
διάθεση «κάτι να γίνει» δεν αρκούν. Σήμερα, χρειάζονται επιπλέον προϋποθέσεις,
ώστε οι αγώνες μας να γίνουν αποτελεσματικοί, πραγματικός εφιάλτης για όσους
μας μαυρίζουν κάθε μέρα τη ζωή. Οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην
εκπαίδευση, το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και των
μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών είναι σε εξέλιξη. Σε συνθήκες καπιταλιστικής
κρίσης, το σχολείο προσαρμόζεται βίαια στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων
για φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, γίνεται δραματικά ταξικό για τα
παιδιά της λαϊκής οικογένειας, για τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Οι
εξελίξεις αυτές καθορίζουν και το τι κίνημα έχουμε ανάγκη σήμερα.
2. Οι εξελίξεις και τελικά, η μη
πραγματοποίηση της απεργίας που πρότεινε η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, ήταν
προδιαγεγραμμένες. Είχαμε έγκαιρα προειδοποιήσει γι’ αυτές, είπαμε την
αλήθεια. Επιβεβαιωθήκαμε για άλλη μια φορά. Συγκεκριμένα λέγαμε: «Η
ηγεσία της ΟΛΜΕ παίζει πολιτικά, επικοινωνιακά παιχνίδια στις πλάτες του κλάδου
… οδηγεί τον κλάδο σε τυφλή απεργία χωρίς συμμαχίες, χωρίς σχέδιο, χωρίς
προοπτική» (1/5/2013). Με μόνο τελικά στόχο τη φθορά της κυβέρνησης και τη ψηφοθηρία. Τελικά,
η Γ. Σ. Προέδρων με πρόταση των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΑΣΚ κατέληξε ότι «δεν
υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση της απεργίας». Το
ίδιο είπαν και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ (πρότειναν χαρακτηριστικά να
απεργήσουν μόνο ορισμένοι συνδικαλιστές κι όχι όλος ο κλάδος), αλλά στη
συνέχεια, μέσα στη Γ.Σ. Προέδρων (ως γνωστό) τα γύρισαν.
ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΠΑΣΚ άφησαν τον κλάδο στο έλεος της επιστράτευσης,
τον οδήγησαν σε αδιέξοδο. Απέρριψαν την πρόταση του ΠΑΜΕ για άμεση απεργιακή
απάντηση στην επιστράτευση την Τρίτη 14/5. Τελικά,
στη μόνη απεργία που εξαγγέλθηκε και πραγματοποιήθηκε ενάντια στην επιστράτευση
(Τρίτη 14/5), οι συνδικαλιστές των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΠΑΣΚ, στη
Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ήταν απεργοσπάστες!
Σφύριζαν αδιάφορα μπροστά στην ανάγκη να απαντήσει ο κλάδος
στην επιστράτευση («θα το δούμε όταν
έρθει η ώρα», έλεγαν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, «θα γυρίσουμε
με ψηλά το κεφάλι έλεγαν ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ»). Πρότειναν μια απεργία, που είχαν
αποφασίσει να μην κάνουν! Την ίδια ώρα, καλούσαν τους εκπαιδευτικούς να τη
ψηφίσουν, επεδίωξαν να κάνουν τους συναδέλφους συνένοχους στον εκφυλισμό τους.
3. Ποιες
είναι σήμερα οι προϋποθέσεις για να είναι οι αγώνες αποτελεσματικοί, για να
απαντήσει ο λαός στον πόλεμο που του έχουν κηρύξει;
ü
Οργάνωση, κίνημα αποφασισμένο, ηγεσίες
αφοσιωμένες και ικανές για αγώνα μέχρι τέλους.
ü
Κοινωνική συμμαχία και σχέδιο για οργανωμένους
αγώνες, μορφές πάλης που θα προφυλάσσουν το κίνημα από τυχοδιωκτισμούς, που
συσπειρώνουν και προετοιμάζουν τους εκπαιδευτικούς για σύγκρουση με το σύνολο
της αντιλαϊκής πολιτικής
Αυτές τις προϋποθέσεις προσπάθησαν να αναδείξουν όλη αυτή
την περίοδο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Ρίχνοντας ιδιαίτερο βάρος στην ανάγκη:
ü
ο αγώνας να γίνει υπόθεση των ίδιων των
εκπαιδευτικών, να συμπορευτούν με τους εργαζόμενους γονείς, τους μαθητές, το
εργατικό-λαϊκό κίνημα, κατά περιφέρεια, νομό, δήμο, σχολείο.
ü
ο αγώνας να δοθεί ενάντια στο σύνολο της
αντιλαϊκής πολιτικής, να βάζει στο επίκεντρο τις αντιδραστικές εξελίξεις στην
εκπαίδευση, το τι μαθαίνουν τα παιδιά του λαού, το πρόβλημα της παιδείας σαν
λαϊκό πρόβλημα και ταυτόχρονα τις ανάγκες των εκπαιδευτικών.
Με ένα τέτοιο κίνημα, με ένα τέτοιο προσανατολισμό,
μπορούσαμε και μπορούμε να υπερασπιστούμε τα δίκαια αιτήματά μας ενάντια στις
υποχρεωτικές μεταθέσεις, τις χιλιάδες απολύσεις που έρχονται με την αύξηση του
ωραρίου και την αξιολόγηση, τον κρατικό αυταρχισμό και την καταστολή, το νέο
αντιδραστικό πειθαρχικό δίκαιο.
Αυτή η ενότητα, πάνω σε αυτό το περιεχόμενο, είναι όχημα
και ασπίδα για το κίνημά μας. Με αυτό τον προσανατολισμό μπορεί το κίνημα των
εκπαιδευτικών να βρει στήριξη από τους εργαζόμενους γονείς, από τα παιδιά των
λαϊκών οικογενειών. Να γίνει αποτελεσματικό, να στριμώξει την κυβέρνηση, να
φέρει νίκες.
Απ’ όλα αυτά και για
όλα αυτά, τίποτα δεν έκανε η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, με ευθύνη των δυνάμεων
που την απαρτίζουν εδώ και 20 χρόνια (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ-ΠΑΣΚ)!
ü
Δεν αντιπάλεψε στα σχολεία και στο κίνημα τις
αντιδραστικές επιδιώξεις κυβέρνησης-Ε.Ε. Αντίθετα, στις βασικές επιλογές έβαλε
πλάτη
ü
Δεν αντιπάλεψε την υποβάθμιση και τους ταξικούς
φραγμούς στη μόρφωση των παιδιών του λαού, το αντιδραστικό περιεχόμενο των
αναλυτικών προγραμμάτων, την επιχειρηματική δραστηριότητα στην εκπαίδευση, τα
αντιδραστικά προγράμματα της Ε.Ε. και των ΜΚΟ στα σχολεία κ.α.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ούτε θα μπορούσαν ούτε είχαν το
δικαίωμα να στηρίξουν την αδιέξοδη και τυχοδιωκτική πρόταση της πλειοψηφίας της
ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας πάνω στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Αντιπάλεψαν τη λογική που, ιδιαίτερα οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ
και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, καλλιεργούν χρόνια στον κλάδο, πως αρκεί από μόνη της μια
απεργία διαρκείας και μάλιστα πάνω στις εξετάσεις «για να αναγκάσουμε την
κυβέρνηση να κάνει πίσω». Πριν λίγο καιρό στο ΜΕΤΡΟ, σήμερα στο κλάδο μας, η
λογική αυτή κατάρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Είναι αδιέξοδη. Απέναντί μας,
έχουμε κυβέρνηση-Ε.Ε.-πλουτοκρατία, έναν αντίπαλο ισχυρό και αδίστακτο. Έχει
σχέδιο και στόχο να τσακίσει το κίνημα. Συνεπώς, αυτός ο πόλεμος, για να είναι
νικηφόρος, δεν απαντιέται με άσφαιρα πυρά, με «τσαμπουκάδες» από τα κανάλια, με
τη λογική «ο καθένας να φυλάει το μαγαζί του».
Στη βάση αυτή, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ξεκαθάρισαν από την
πρώτη στιγμή ότι δεν είναι αντίθετες με καμία μορφή πάλης, ούτε και με την απεργία
στις εξετάσεις. Ως εκ τούτου, κατέθεσαν συγκεκριμένη αγωνιστική πρόταση για
48ωρη Απεργία 16 και 17 Μάη και νέες Γ.Σ. για την κλιμάκωση του αγώνα,
παίρνοντας υπόψη τη συμμετοχή και τη διάθεση των ίδιων των εκπαιδευτικών. Ανέδειξαν
τις προϋποθέσεις με τις οποίες μπορεί ο αγώνας να γίνει αποτελεσματικός.
4. Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι
Καμία απογοήτευση, καμία μοιρολατρία! Όλοι στις ΕΛΜΕ και στους Συλλόγους. Συσπείρωση
τώρα με το ΠΑΜΕ. Τη μόνη δύναμη που
μιλά καθαρά, δεν κοροϊδεύει, που θέλει και μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά
στην ανασύνταξη του κινήματος. Ήρθε
η ώρα, πιο αποφασιστικά, να παραμερίσουμε τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που
έχουν συμβιβαστεί με τη σημερινή βαρβαρότητα, που έχουν συμβιβαστεί με όσους
μας κάνουν τη ζωή κόλαση, που μας οδηγούν από ήττα σε ήττα. Δεν μπορείς να τις εμπιστευτείς άλλο! Η
ανάγκη να ενισχυθεί η κατεύθυνση που το ΠΑΜΕ προτείνει στο κίνημα προβάλλει από
παντού.
Εδώ βρίσκεται
η ελπίδα, εδώ βρίσκεται η προοπτική!
Οι εκλογές στις ΕΛΜΕ και στους Συλλόγους Εκπαιδευτικών Π.Ε.
είναι όπλο στα χέρια σου. Αξιοποίησε τη
ψήφο σου για να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα στην αλλαγή των συσχετισμών
σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, στην ανασύνταξη του κινήματος. Τώρα έχεις πείρα μετά και τις
τελευταίες εξελίξεις. Τώρα εσύ κρατάς την ελπίδα στα χέρια σου!
Αθήνα, 19/5/2013
