Αν αφανισθεί ετούτος ο λαός, ποιος θα πληρώνει το χαράτσι;
Φόρος˙ (από το ρ. φέρω) η υποχρεωτική εισφορά του λαού προς κάθε μορφής και βαθμίδας εξουσία είτε σε χρήμα είτε σε υλικό αγαθό είτε σε ανθρώπινη ζωή. Ίσως να μπορούσε να οριστεί και σαν η εξουσία πάνω στο εισόδημα του λαού, με ισοδύναμό της την εξουσία πάνω στη θέλησή του. Ο κάθε είδους φόρος είναι βασισμένος στην αναγκαστικότητα και στη μονομέρια. Ο εξουσιαστής υποχρεώνει το λαό σε φοροαπόδοση χωρίς αντίστοιχη ανταπόδοση εκ μέρους του. Και μόνο τούτα τα δυο χαρακτηριστικά του φόρου δείχνουν την εξουσιαστική, ελεγκτική και αντιδραστική του επίδραση πάνω στο λαό. Επιλεκτικά αναφέρουμε τη λέξη «λαός» ως φορολογούμενος, γιατί αυτός στην ουσία είναι που μέσω του φόρου ελέγχεται, υποτάσσεται, ταπεινώνεται στον εκάστοτε εξουσιαστή και όχι η δυναστεία του πλούτου, η οποία ουσιαστικά άρχει.
Ουρές στις τράπεζες για το νεοσύστατο ΕΝΦΙΑ, ουρές στις εφορείες για κάθε λογής «χαράτσια», ουρές στη ΔΕΗ για τους φορολογαριασμούς της και όχι μόνο το αντίτιμο της κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος, ουρές παντού με σκοπό να κορεστεί η πείνα μιας αδηφάγου εξουσίας για αιματοβαμμένους φόρους, με σκοπό να διαλυθεί κάθε ίχνος υλικού αγαθού που έμεινε ακόμη στο λαό και στο τέλος να πάρουν και τη συνείδησή του δέσμια, σαν πειστήριο στους εντολείς ότι δεν έμεινε πλέον τίποτε όρθιο που να θυμίζει λαό. Σε τούτη την φορομπηχτική κόλαση, μια από τις χειρότερες που πέρασε ο λαός μας, επικράτησε το σύγχρονο επιχείρημα «λεφτά υπάρχουν… όσο ο λαός ακόμη πληρώνει», από εκείνο του Τούρκου ναυάρχου Χασάν Τζεζαϊρλή, ο οποίος, μετά τα Ορλοφικά, κατόρθωσε να μεταπείσει τα μέλη της Οθωμανικής Αυλής από την προετοιμαζόμενη σφαγή των Ελλήνων, με το απλοϊκό επιχείρημα «Εάν φονευθώσιν όλοι οι Έλληνες, ποίος θα πληρώνη το χαράτζι;».
Εάν λοιπόν και σήμερα η σαδιστική, αδίστακτη και φρικιαστική φοροεισπρακτική πολιτική που επιβάλουν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το επικρατούν οικονομικό-τραπεζικό σύστημα και υλοποιούν οι εντόπιοι πραίτορές τους, σκέφτονταν ψυχρά και ορθολογικά: «αν αφανισθεί ετούτος ο λαός, ποίος θα πληρώνη το χαράτζι;», τότε δε θα απαιτούσαν όλο και περισσότερους, όλο και βαρύτερους, όλο και αιματηρότερους φόρους.
Είναι βέβαιο ότι η μαύρη τρύπα, που κατ΄ ευφημισμό ονομάζουν Ευρωπαϊκή Ένωση, χωράει πολλούς νεκρούς. Άρα ας μην επιχειρήσουμε να σκιαγραφήσουμε τι είναι λογικό και τι παράλογο μέσα στο σκοτεινό μυαλό των ηγητόρων της. Είναι βέβαιο ότι η παγκόσμια οικονομική μονοκρατορία, το ανώτατο στάδιο της κυριαρχίας του πλούτου, επιβλήθηκε στη ζωή μας αδίστακτα και χωρίς ηθικές αναστολές. Τώρα, μέσω και των σκληρών φόρων και του ξεπουλήματος της περιουσίας μας, αρχίζει να δημιουργεί τη δική του «ανάπτυξη», να «αναδεικνύει» τα δικά του υγιή κεφάλαια, μετρώντας μαραμένους ζωντανούς νεκρούς από τη μια και ωφελούμενους νεόπλουτους από την άλλη.
Σε ποια από τις δυο πλευρές βρισκόμαστε, το νιώθουμε για τα καλά˙ ως το μεδούλι μας. Το θάνατο τούτου του λαού το συναντάμε καθημερινά στο δρόμο και στην κραυγή αγωνίας «…είμαστε στα πρόθυρα αυτοκτονίας…», δε φράζουμε τ΄αυτιά μας με απαντήσεις τύπου «…το ξέρω…». Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσουν τον αμνό επί του φοροθυσιαστηρίου για την ενίσχυση των εκλεκτών ολίγων και την κυριαρχία τους μέσω της διάλυσης της κοινωνίας.
Το απεχθές χαράτσι, κάθε μέρα μεγαλώνει, αποκτώντας κι άλλο ένα νέο όνομα. Σήμερα προστέθηκε στα τόσα άλλα ο ΕΝΦΙΑ και αύριο κάποιο άλλο. Είναι η απόδειξη της επιβολής της πλήρους υποταγής του λαού στα αιμοσταγή τσακάλια του πλούτου. Και ο λαός αρχικά θα αρνείται ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, μετά θα θυμώνει γιατί έτυχε και τούτη η επιβολή σ΄ αυτόν, αργότερα θα προσπαθεί να διαπραγματευθεί για τη σφοδρότητα του φόρου και την αδυναμία του να τον πληρώσει, αργότερα θα απογοητευτεί βλέποντας ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και στο τέλος θα παραιτηθεί, εγκαταλείποντας κάθε προσπάθεια αντίδρασης και αγώνα για το δίκιο του. Τούτη την πορεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς τη γνωρίζουν πολύ καλά οι εξουσιαστές και αδιαφορούν, γνωρίζοντας ότι ένας υποταγμένος δεν ενεργεί αυτόβουλα αλλά με βάση τις δικές τους πεποιθήσεις.
Από τους δυσβάστακτους αυτούς φόρους της συγκυβέρνησης, με την απόπειρα σύνδεσής τους με την Τοπική Διοίκηση, θα παραπλανήσουν το λαό ότι ο ιδρώτας του θα γυρίσει στον ίδιο. Από τους δυσβάστακτους αυτούς φόρους θα πείσουν ότι η χώρα βρίσκεται σε φάση «πλήρους απεξάρτησης από τον αναγκαστικό δανεισμό» (άραγε από ποιον εξαρτήθηκε?), θα προκύψει το νέο προεκλογικό «πρωτογενές πλεόνασμα», οι νέες γελοίες «φοροελαφρύνσεις», οι νέες αναίσχυντες «παροχές» και ως εκ τούτου και η αναγκαιότητα παραμονής στο «μαντρί» -την Ε.Ε.-, που όμως φυλάνε λύκοι.
Καλύτερο ή χειρότερο διαχειριστικό μίγμα της φτώχειας δεν υπάρχει, όσο οι διαχειριστές της κοινωνικοοικονομικής βαρβαρότητας, μένουν εντολοδόχοι και όχι προασπιστές και μαχητές των λαϊκών συμφερόντων. Η αιμοσταγής φορολογική πολιτική που έφθασε στο σημείο να μετατρέψει το όνειρο του μικροϊδιοκτήτη σε Ε(Ν)ΦΙΑλτη, αδύναμο να ορίζει το σπίτι του, εφόσον αδυνατεί να πληρώσει και να δηλώσει την υποτέλειά του, δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Πρέπει ο λαός να δώσει την απάντησή του σ΄ αυτούς που εξαθλιώνουν τη ζωή του, σ΄ αυτούς που ποδοπατούν την αξιοπρέπειά του, σ΄ αυτούς που εξανεμίζουν το βιος του, σ΄ αυτούς που ποδηγετούν τη συνείδησή του, σ΄ αυτούς που του δημιουργούν ψευδαισθήσεις.
Ο δρόμος είναι δύσκολος, μα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, εφόσον υπάρχει απόφαση για αντίσταση και συνεχή αγώνα. Κανείς δε θα είναι μόνος σ΄ αυτόν. Ο Μαξίμ Γκόρκι έγραφε: «“Την ηθική των αφεντικών” την αντιπάθησα όσο και την “ηθική των δούλων”. Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: Δίνε το χέρι σου σ΄ όποιον σηκώνεται.»
Φραγκούλης Π. Κυλαδίτης
