Το δημόσιο κατά ΣΥΡΙΖΑ
Δεν έγιναν όλα όταν έπρεπε, λέμε
συχνά, εννοώντας πως όταν ήταν οι συνθήκες στη χώρα κανονικές, δεν χτυπήθηκαν
καθολικά οι παθογένειες της διοίκησης. Αλλά και μετά, όταν η κρίση άλλαξε βίαια
τις συνθήκες, λίγα έγιναν και όχι όπως έπρεπε. Τον τελευταίο χρόνο
διαμορφώθηκαν οργανογράμματα και μετρήθηκαν πόσοι και ποιοι, ως προϋπόθεση για
το πού και πώς. Στις συντεταγμένες πολιτείες, οι αδύναμοι προστατεύονται με
συγκεκριμένες πολιτικές και κριτήρια και όχι με αργομισθίες. Ακριβώς γι’ αυτό
κλονίστηκε το κοινωνικό κράτος στη χώρα μας. Δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος της
χρεωκοπίας του όλου συστήματος. Ακόμα και όταν ήταν εύκολη η εναλλακτική
απασχόληση γι’ αυτούς που θίγονταν, οι συνδικαλιστές, σημερινοί συνοδοιπόροι
της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έμπαιναν στα χαρακώματα για να εμποδίσουν την
όποια μεταρρύθμιση. Ακόμα και τώρα προσποιούνται πως δεν καταλαβαίνουν ότι το
κράτος δεν έχει να πληρώσει. Αλλά και αν είχε, δεν πρέπει να πληρώνει για
δουλειές που δεν χρειάζεται. Γι’ αυτό και είναι αναγκαία η αξιολόγηση της
θέσης, αλλά και εκείνων που την καταλαμβάνουν. Ασφαλώς και δεν είναι βέλτιστη
λύση τα οριζόντια μέτρα. Πολύ δε περισσότερο όταν οι επιπτώσεις τους δεν
μπορούν να μελετηθούν εγκαίρως, αφού λαμβάνονται υπό πίεση χρόνου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αναγνωρίζει
αιτίες και επιπτώσεις του προβλήματος, υπόσχεται εύκολες λύσεις χωρίς καμία
εγγύηση υλοποίησης. Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει η ακόλουθη φράση επιφανούς
του στελέχους: «Η υλοποίηση ενός προγράμματος εξαρτάται από πολλούς παράγοντες
και κυρίως από συσχετισμούς δύναμης που θα διαμορφωθούν στην Ελλάδα, αλλά και
στην Ευρώπη και διεθνώς». Στο βασικό ερώτημα «για ποιο κράτος μιλάμε;»,
απαντούν με εύκολους και πολιτικά ανέξοδους ελιγμούς. Για την καλύτερη οργάνωση
του κράτους αναγγέλλουν μεταφορά εξουσιών, αρμοδιοτήτων και πόρων από το κέντρο
προς την περιφέρεια. Και αντί ουσιαστικής παρέμβασης στη βελτίωση έστω της
λειτουργίας των δήμων, διατύπωσαν την πλέον αναπάντεχη πρόταση: Οι δήμοι θα
μετατραπούν σε «χωρικές ενότητες που θα αποτελούν κοινωνικά κύτταρα με
πρωτογενή εξουσία, η οποία θα εκφράζεται μέσα από συμμετοχικές δομές
αυτοδιεύθυνσης των τοπικών υποθέσεων».
Μόνο η μεταρρύθμιση της διοίκησης
μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον αυτής της χώρας. Η διαδικασία ανατροφοδοτείται με
τη διαρκή υιοθέτηση αλλαγών που αποφασίζονται με κατάλληλη αλληλουχία.
Πρόκειται για το δύσκολο δρόμο, αλλά τον μόνο που μαζί με την ανάταξη της
οικονομίας θα γιατρέψει τις ανοικτές πληγές και θα διασφαλίσει το αύριο. Η
διατήρηση του χθες θα ανοίξει πληγές σε ακόμα περισσότερους, είναι απόλυτα
σίγουρο. Το αν θα πετύχει η μεταρρυθμιστική προσπάθεια δεν εξαρτάται μόνο από
την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης, αλλά και από τη σοβαρότητα της αντιπολίτευσης
που, όπως φανερώνουν η ένδεια ουσιαστικών και ρεαλιστικών προτάσεων και τα
διχαστικά συνθήματα που εκπέμπει, δεν θα αποκτήσει ποτέ.
