Στον παραπάνω
τίτλο περικλείεται η τοποθέτηση των κυρίαρχων δυνάμεων της ΟΛΜΕ στην εκδήλωσή
της που πραγματοποιείσαι η τοπική ΕΛΜΕ με το ΚΕΜΕΤΕ.
Αν και στις
εισηγήσεις του ο πρόεδρος και το μέλος του ΔΣ αναφέρθηκαν στα προβλήματα που
δημιουργεί ο καπιταλισμός με το συγκεκριμένο «μοντέλο διαχείρισης του
νεοφιλελευθερισμού», που προτάσσει τις ιδιωτικοποιήσεις έναντι των
κρατικοποιήσεων, όπως επίσης ότι οι “χώρες του Νότου” βάλλονται από τις
καπιταλιστικές του “Βορρά” με ηγέτιδα τη Γερμανία και ότι είναι επιτακτική η
αντίστασή μας, εμάς των “Νοτίων”, ενάντια στον ιμπεριαλισμό της Γερμανίας. Ότι
πρέπει να αλλάξουμε την Ευρώπη χωρίς να θιγεί βεβαίως η καπιταλιστική
οικονομία, απλώς να βελτιωθεί ο παράγοντας “εργασία” χωρίς να εστιάζουν στην
προοπτική που πρέπει να δώσει το συνδικαλιστικό κίνημα.
Επίσης με αναρίθμητες δακρύβρεχτες διαπιστώσεις γιατί
η αξιολόγηση θα φέρει δεινά στον εκπαιδευτικό και το σχολείο φτάσαμε από μια
άλλη πόρτα στη δυνατότητα μιας “μη - ανταγωνιστικής αξιολόγησης” και σε ένα “μη
- ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα”. Μάλιστα παρουσιάστηκε και πρόταση για
την αξιολόγηση, που είχε επεξεργαστεί η ίδια η ΟΛΜΕ παλιότερα η οποία και
“αναιρέθηκε” από το Προεδρικό διάταγμα της κυβέρνησης!
Ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις είναι έρμαια των
Τροϊκανών, που σουλατσάρουν στα Υπουργεία και παίρνουν τις αποφάσεις.
Οι
εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ ρώτησαν αλλά απάντηση δεν πήραν και φυσικά δεν μάσησαν και
τα λόγια τους:
·
Είναι η
διαχείριση του καπιταλισμού, εν προκειμένω της νεοφιλελεύθερης πολιτικής” που
δημιουργεί τα προβλήματα των εργαζομένων σήμερα; Δηλαδή με τη μορφή της
επεκτατικής ή της περιοριστικής οικονομική πολιτικής που τη ζήσαμε και στην
Ελλάδα ή με όποια άλλη διαχείριση και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ
υπήρξε όφελος για τα λαϊκά συμφέροντα; Αποφεύχθηκε η καπιταλιστική κρίση;
·
Στην Κύπρο, όπου
προσπάθησαν ανεξαρτήτως καλών προθέσεων, να λύσουν οικονομικά προβλήματα αλλά
και το ζήτημα της εισβολής και κατοχής εντός της ΕΕ, διαχειριζόμενοι τον
καπιταλισμό μέσα από την ΕΕ, το αποτέλεσμα δεν ήταν νέα αντιλαϊκά μέτρα στα
πλαίσια της οικονομικής κρίσης;
·
Φταίνε οι
“κακές” καπιταλιστικές χώρες του Βορρά έναντι των “καλών” καπιταλιστικών του
Νότου; Μόλις πρόσφατα οι “καλές του Νότου” δεν συμφώνησαν με τα μέτρα
σφαγιασμού του Κυπριακού λαού;
·
Πως είναι
δυνατόν σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπου όλοι οι εισηγητές, κατά τα άλλα την
ονομάτισαν ως τέτοια, που είναι βασισμένη στον αχαλίνωτο ανταγωνισμό μεγάλων
επιχειρηματικών ομίλων να υπάρξουν “μη - ανταγωνιστικά συστήματα εκπαίδευσης”
και μάλιστα που θα υπηρετούν τις εκπαιδευτικές και λαϊκές ανάγκες; Ποια είναι
αυτή η περιβόητη “καλή αξιολόγηση” μέσα σε αυτό το σύστημα, που θα εφαρμόσουν
αυτοί που άφησαν το σχολείο χωρίς βιβλία και πετρέλαιο, με τα παιδιά πεινασμένα
και το λαό μας άνεργο και εξαθλιωμένο;
·
Πριν την κρίση
που οι Τροϊκανοί δεν σουλάτσαραν στα Υπουργεία δεν ψηφίστηκε ο πρώτος νόμος για
την αξιολόγηση (Ν.2525/97), ύστερα ο 2986/2002, σε όλη τη δεκαετία του 2000 σταθερά
έμπαινε από όλες τις αστικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) καθώς και από εκθέσεις
ιμπεριαλιστικών οργανισμών για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, η ανάγκη να
υλοποιηθεί στην πράξη η αξιολόγηση; Οι Τροϊκανοί έβαλαν την Ελλάδα στην ΕΕ ή
μπήκαμε με τις ευλογίες ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ; Ποιοι ιδιωτικοποίησαν τη ΔΕΗ τον ΟΤΕ
πριν τους Τροϊκανούς; Αθωώνεται τις αστικές κυβερνήσεις γιατί συμφωνείται στη
στρατηγική μαζί τους!
Υπήρξαν όμως, για να μην αδικήσουμε, και κάποιες
αποκαλυπτικές απαντήσεις:
Στο ερώτημα:
Τι κίνημα χρειάζεται τελικά για να ανατρέψει αυτές
τις πολιτικές; Το κίνημα της φιλοσοφία των δυνάμεων που πλειοψηφούν στην ΟΛΜΕ,
που συνομιλεί με την κυβέρνηση αντί να οργανώνει την αντίσταση στον κλάδο;
Εφόσον η αξιολόγηση μαυρίζει τη ζωή του
εκπαιδευτικού, που τόσο γλαφυρά περιγράφηκε εισηγητικά, εφόσον εφαρμόζεται από
εκείνους που ψηφίζουν χαράτσια, από άτεγκτους εκπρόσωπους βιομηχάνων και
τραπεζιτών και τις κυβερνήσεις τους, γιατί η ΟΛΜΕ συνομιλεί με την κυβέρνηση;
Μειώσεις και μόνο μειώσεις δεν έβγαλε τόσα χρόνια ο κοινωνικός διάλογος στην
ασφάλιση στους μισθούς με αφοπλισμένους τους εργαζόμενους
Η απάντηση
ήταν στη λογική του “κοινωνικού εταιρισμού” (βλ. συμβιβασμού) για να τους
“πιέσουμε” και όχι να “μένουμε απέξω” από τέτοιες συζητήσεις. Ότι άλλωστε και η
ΔΟΕ θα πήγαινε σε διάλογο όπως είπε αρχικά (που είναι αλήθεια!) και όχι μόνο
εμείς!
Στην ερώτηση:
Γιατί σε 38 ΕΛΜΕ οι δυνάμεις της ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ,
ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ καταψήφισαν την πρόταση του ΠΑΜΕ για πρακτικά μέτρα
παρεμπόδισης της αξιολόγησης καθορίζοντας έτσι και την απόφαση του ΓΣ των
Προέδρων στην ΟΛΜΕ;
Η απάντηση
που πήραν οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ από το συντονιστή της συζήτησης ήταν ότι οι
Πρόεδροι των ΕΛΜΕ έκαναν το καθήκον τους και μετέφεραν τις αποφάσεις ΔΣ και
Γενικών Συνελεύσεων στο Γενικό Συμβούλιο και ότι αν το ΠΑΜΕ θέλει να
“χρωματίσει” το ζήτημα είναι δικό το θέμα.
Έτσι, λοιπόν συγκαλύπτουν στην ΟΛΜΕ τις ευθύνες των
συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που από την πίσω πόρτα συμφωνούν με την
αξιολόγηση. Έτσι αθωώνουν το καπιταλιστικό σύστημα, που είναι παντού το ίδιο
ανεξάρτητα από τις διάφορες μορφές διαχείρισής του, που έχει στο αίμα του την
κρίση ύστερα από κάθε φάση ανάπτυξης. Έτσι αθωώνουν και τις Ελληνικές αστικές
κυβερνήσεις παρουσιάζοντάς τες ως “υπόδουλες” και “κυριαρχούμενες από
Τροϊκανούς”. Έτσι σπέρνουν τη συγκάλυψη και το συμβιβασμό. Πρέπει να
απομονωθούν! Και ύστερα “στεναχωριούνται” που δεν ξεσηκώνονται οι εργαζόμενοι.
Καλούμε τους συναδέλφους να βγάλουν τα απαραίτητα
συμπεράσματα από τα λεγόμενά τους. Για ένα κίνημα νικηφόρο είναι επιτακτική
ανάγκη οι δυνάμεις αυτές να απομονωθούν, να πυκνώσουν τα Σωματεία. Εύκολες
λύσεις δεν υπάρχουν. Πρέπει να ηττηθεί στην πράξη η λογική του συμβιβασμού μέσα
στο εργατικό κίνημα, να μπουν όλοι οι συνάδελφοι στην πάλη, στη Γενική
Συνέλευση, στο ΔΣ, στην απεργία, παντού! Μαζί με το σύνολο της εργατικής τάξης,
τις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ μέχρι να αλλάξει χέρια η τάξη που βρίσκεται στην
εξουσία και ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν να γίνουν οι ίδιοι οι
εργαζόμενοι. Έξω από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους. Μόνο εκεί θα
καταργηθεί ο ανταγωνισμός, η λογική της
αγοράς. Μόνο εκεί το σχολείο και ο εκπαιδευτικός θα παίξει και τον πραγματικό
κοινωνικό του ρόλο.
Χίος, 31/3/2013
