Μας άφησε σαν υποθήκη τις «Γραφές του
καπετάν Νικόλα». Εμείς σαν «Περιπλανώμενα περιστέρια», τον ακολουθήσαμε «Ανάμεσα
σε ουρανό και θάλασσα», «Με πλώρη το βάθος του ορίζοντα», για να λάβουμε σαν
κοινωνία «Σαράντα ποτήρια θάλασσα», μπας και ξεδιψάσουμε με την ομορφιά του
λόγου του.
Έδωσε πολλά σε όλους μας. Πάντα με το χαμόγελο και τον όμορφο λόγο στα
χείλη. Ευθυτενής, πολύ κομψός ακτινοβολούσε μια κοσμοπολίτικη αρχοντιά. Προικιό
από τον Κωνσταντινουπολίτη πατέρα του. Με την παρουσία, τα έργα του και την ζωή
του , τίμησε τη γενέθλια γη του Μυροβόλου νησιού μας την Μεγάλη πατρίδα μας και
το επάγγελμα του ναυτικού. Είδε το φως του ήλιου τον Ιούλιο του 1932. Μεγάλωσε
στο κάστρο της Χώρας, σε μια εποχή που το λιμάνι της Χίου, έσφυζε από ζωή και
κίνηση. Καράβια με μακριά φουγάρα να ξερνούν πυκνό μαύρο καπνό που έφτανε στα
αιθέρια. Αμέτρητα καΐκια και ψαροπούλες όλο πανιά και άρμενα. Από την φτωχιά
προκυμαία ακούγονταν φωνές και σαματάς των τσούρμων. Το ζωντανό καρνάγιο,
δονούσαν ρυθμικοί κτύποι από το καλαφάτισμα. Ο
αγέρας μοσκοβολούσε από οσμές Πίσσας, μπογιάς και κατραμιού. Μεγαλωμένος με τις
ρίζες και βιώματα γύρω από τη θάλασσα,
πώς να μην γινόταν ναυτικός; Όπως όλοι, αυτής της περήφανης γενιάς, τα όνειρα
μας ξεκινούσαν με αφετηρία και τερματισμό τις θάλασσες του κόσμου. Ο καπετάν Γιάννης
δε ξέφυγε της αρμυρής μοίρας. Χόρτασε τη ζωή και τη καρδιά του με θάλασσα. Πλοίαρχος
στα 30 του χρόνια. Αρχικαπετάνιος στην Αμερική και στον Πειραιά. Απόμαχος του
κύματος, ζητώντας διέξοδο στα όνειρα και τον ψυχικό του κόσμο. Άφησε εξάντες ,
κουμπάσα και άρχισε με τη γραφίδα να αποτυπώνει σκέψεις και αναμνήσεις μιας
ολόκληρης ζωής. Χάραξε καινούρια ρότα, Ανοίχτηκαν μπροστά του νέοι ορίζοντες
και απέραντοι ωκεανοί δράσης. Δημοσιεύματα του, κοσμούσαν εφημερίδες της Χίου
και Περιοδικά σχέση έχοντα με θάλασσα και ναυτικούς (Απόμαχος Πλοίαρχος -
Εξάντας – Ναυτική Ελλάδα – Λογοτεχνική Δημιουργία – Φωνή των Πειραιωτών και όχι
μόνον) . Έβαλε πλώρη για τα βαθειά, στους χώρους της λογοτεχνίας και
διάπρεψε.
Σαν παντοτινό στίγμα ύπαρξης του,
μας άφησε πέντε βιβλία κόσμημα που λαμπρύνουν την ναυτική λογοτεχνία Απαριθμώ κατά σειράν 1. «Γραφές του καπετάν
Νικόλα» ( βραβείο ΥΕΝ στο διαγωνισμό Ν. Καββαδία 1999) - 2. τα «Περιπλανώμενα
περιστέρια»(Α’ έπαινος από το πνευματικό κέντρο Παναγιώτη Τρανούλη)- 3.
«Σαράντα ποτήρια θάλασσα» - 4. «Με πλώρη το βάθος του ορίζοντα» - 5. «Ανάμεσα
σε ουρανό και θάλασσα». Σαλπάρισε προτού να καθελκύσει τη νέα κιβωτό, γεμάτη γνώση,
νοσταλγία, αναμνήσεις με τιμονιέρη την αγιασμένη του ψυχή. Μια Αρχοντική ψυχή,
γεμάτη αγάπη για τον άνθρωπο. Ξεχειλισμένη αξιοπρέπεια και σεβασμό στον
συνάνθρωπο. Φωτεινό φάρο στα σκοτάδια της απογοητευτικής καθημερινότητας μας. Μια γνήσια ψυχή ναυτικού
που ότι και αν έκανε δε χόρτασε ποτέ του, όπως όλοι μας, την αρμύρα της θάλασσας. Πριν σαλπάρει για τα
ουράνια, ο καπετάν Γιάννης τίμησε με την παρουσία του την Χιακή Αδελφότητα του
«ΚΟΡΑΗ». Την Ένωση Συνταξιούχων Πλοιάρχων Ε.Ν. Τη λέσχη Αρχιπλοιάρχων Πειραιά. Την Ένωση
Ελλήνων Λογοτεχνών. Στα μέλη του Ναυτικού Συλλόγου Κορυδαλλού, θα παραμένει για
πάντα η ομιλία του με θέμα τα πλοία “ΛΙΜΠΕΡΤΥΣ”. Ο αξέχαστος συνάδελφος, κόμπιαζε...Προσπαθούσε,
μα δεν κατάφερε να κρύψει τη συγκίνηση του . Ξέσπασε σε κλάματα. Η Λευκή
σεβάσμια κεφαλή μου τραντάζονταν από τους λυγμούς . Λύγισε. Παρέσυρε πρώτα τις
Δέσποινες μας και μετά όλους εμάς τους ατρόμητους θαλασσόλυκους στο κλάμα.
Σωσίβιο σωτηρίας η αντίδραση μου. Άρχισα να χειροκροτώ για να του δώσω
κουράγιο. Γύρισε, κοίταξε με ευγνωμοσύνη Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα....Συνέχισε
το απεγνωσμένο του ταξίδι στο παρελθόν, ώσπου να φέρει εις πέρας την ομιλία
του. Αξέχαστε και ευαίσθητε φίλε μου, εκείνη τη μέρα, ένοιωσες την αποθέωση
μέσα στις αγκαλιές και στις ευχές φίλων και συναδέλφων. Κοντά σου πάντα η
Ευαγγελία σου. Η Αχώριστη καπετάνισσα,
σύντροφος της ζωής και μάνα των παιδιών σου. Σε ευχαριστώ, γιατί μας τιμούσες
οικογενειακώς με την πολύτιμη φιλία σου. Πάντα μαζί σε όλες τις εκδηλώσεις.
Αντάμα πάντα στο ίδιο τραπέζι. Αδιάσπαστος κρίκος στην αλυσίδα της όμορφης παρέας
μας. Εσύ, ο κ Νίκος Χαλκιάς. Ο Ευπατρίδης Δημήτρης Ανδριάνας. Ο Καπετάν Κώστας
Φράγκος και η μηδαμινότητα μου. Αξέχαστε
Φίλε Καπετάν Γιάννη, η φυγή σου σήμανε την αναμενόμενη αρχή του τέλους της
παρέας μας. Από φόβο μην ξεχάσω κάποιον
από όλους τίτλους τιμής και αναγνώρισης που έλαβες και σε αδικήσω δε θα
αναφερθώ σε αυτούς. Ο ποιο Μεγάλος «Τίτλος» από όλους, ήταν η
αγάπη που σε περιέβαλαν ΌΛΟΙ.... Γνωστοί , συνάδελφοι και Φίλοι. Τώρα που
έφτασες ψηλά στα ουράνια θα σου πω κάτι που ομολογούσαμε κρυφά, πίσω από την
πλάτη σου ...: «Ξεχώριζες» από όλους μας. Ήσουνα γεννημένος Άρχοντας και
με αυτό τον χαρακτηρισμό θα σε θυμόμαστε νοσταλγικά για πάντα. Ταπεινά
και με σεβασμό, σκύβω την κεφαλή μου στη μνήμη σου. Καλό κατευόδιο στ’ αραξοβόλι
του ουρανού καλέ μας Φίλε, Συνάδελφε και
Συντοπίτη καπετάν Γιάννη.
................................................................................
«Αιωνία σου η
μνήμη.....»
Μιχάλης Γ. Καριάμης
Συνταξ. Πλοίαρχος Ε. Ν.
