του ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΥΡΕΛΟΥ
Τουλάχιστον τα τρία τελευταία χρόνια,που
άρχισαν να ξηλώνονται προμελετημένα, μεθοδικά και στοχευμένα, ένα- ένα όλα τα δικαιώματα, καθώς και το ξεπούλημα του
δημόσιου πλούτου, από το 2010 λοιπόν μέχρι σήμερα, κανένας κατεστημένος κομματικός χώρος, είτε στο πολιτικό, είτε στο κινηματικό
πεδίο δεν τόλμησε, παρ’όλη τη διακηρυκτική φρασεολογία, να αρθρώσει και να
προτείνει μια ουσιαστική και αποτελεσματική πρόταση ρήξης και ανατροπής με την πολιτική
και το πολιτικό προσωπικό, που υλοποιούσε τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Σε κάθε εργασιακό χώρο θα έπρεπε ήδη να
έχει τεθεί και να ζυμωθεί η ανάγκη για ανατροπή της νεοφιλελεύθερης
λαίλαπας, που ήταν και είναι ηλίου φαεινότερο ότι σαρώνει τα πάντα στο διάβα
της.
Να
τεθεί και να ζυμωθεί ξεκάθαρα στον κόσμο της εργασίας, της ανεργίας, της
νεολαίας, προτείνοντας και καταδεικνύοντας αυτήν την ανάγκη με δυναμικό,
ουσιαστικό και αποτελεσματικό τρόπο, στοχεύοντας στη στιγμή εκείνη που εργαζόμενοι
κλάδοι θα έδειχναν τη διάθεσή τους να έρθουν σε κόντρα και να αντισταθούν στη
λυσσαλέα επίθεση των μνημονιακών δυνάμεων, του μαύρου μετώπου
συγκυβέρνησης-τρόικας-κεφαλαίου.
Τέτοιες στιγμές
υπήρξαν αρκετές : Όταν απεργούσαν οι εργαζόμενοι στις αστικές
συγκοινωνίες , στους δήμους, οι ναυτεργάτες, οι
χαλυβουργοί, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, οι
αγρότες κ.ά. Σε καμιά τέτοια κινητοποίηση, παρ’ όλη τη ρητορεία, σε κανέναν
εργασιακό χώρο δεν κατέθεσε ο παραδοσιακός και κομματικός συνδικαλισμός πρόταση
για γενίκευση του αγώνα με προοπτική νίκης, που θα εξασφαλιζόταν με ένα μόνο
τρόπο: την κήρυξη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ! Σε κανένα σωματείο ή ομοσπονδία δεν κατέβασε τέτοια πρόταση.
Προτίμησε να χαϊδεύει αυτιά, να υπεκφεύγει με κάθε τρόπο, μιλώντας γενικώς και αορίστως για αγώνες διάρκειας.
Ήταν και παραμένει σαφές ότι η Απεργία Διαρκείας δεν είναι
ένα φετίχ, που πολλοί προσπαθούν να το αντιπαρέλθουν ως τέτοιο και να τη
δαιμονοποιήσουν, αλλά η πιο
αποτελεσματική και επικίνδυνη για την κυβέρνηση μορφή πάλης με προοπτική την
ανατροπή της. Δεν θέλει και πολύ να καταλάβει κανείς γιατί σήμερα η τρικομματική συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ υπό
το Σαμαρά προχωρά σε χουντικού τύπου επιλογές και πρακτικές ευελπιστώντας να
θέσει εκτός νόμου κάθε αντίσταση και σοβαρό αγώνα, κάθε μη ελεγχόμενη και επιθετική ΑΠΕΡΓΙΑ, τον συνδικαλισμό που
ορθώνει ανάστημα.
Παρ’ όλα αυτά δεν κουνιέται σχεδόν τίποτα
(για την ώρα…)
Τα «επιχειρήματα»
πολλά και διάφορα: ο κόσμος δεν αντέχει, ο κόσμος δεν έχει διάθεση, κανένας
κλάδος δεν κέρδισε κάτι, η συγκυβέρνηση έχει γερά στηρίγματα, οι εργαζόμενοι
συκοφαντούνται κλπ κλπ. Το μόνο που
κάνουν τέτοιου είδους επιχειρήματα είναι να ενισχύουν τον φόβο, να υποδαυλίζουν
την απογοήτευση και να ενισχύουν την τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει η
κυβέρνηση Σαμαρά. Απ’ την άλλη, την πιο κρίσιμη στιγμή ο κυβερνητικός και κομματικός-παραταξιακός συνδικαλισμός μάς οδηγεί σε
μια άνευ προηγουμένου και ιστορική ήττα διαχειριζόμενος τους αγώνες και προτείνοντας
συλλαλητήρια λιτανείες και από καιρό σε καιρό 24ωρες-άντε και μια 48ωρη
απεργία!
Ο κόσμος της εργασίας, σχεδόν όλη η κοινωνία, βρίσκονται
στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας, αλλά και αντιμέτωποι με μια
πρόκληση: ή θα γονατίσουν-με άγνωστο
το πότε θα μπορέσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους- ή θα σταθούν τώρα όρθιοι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν ό,τι τους
πήραν οι σύγχρονοι δυνάστες τους, παίρνοντας τις τύχες τους στα ίδια τους τα
χέρια με όραμα και στόχο να επανακτήσουν μια κοινωνία μέσα στην οποία θα
μπορούν να καλύψουν τις δικές τους και μόνον ανάγκες και να ζήσουν ανθρώπινα.
Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι ο δρόμος σ’ αυτή την προοπτική ήταν,αλλά και έγινε ακόμα πιο δύσκολος. Παρ’
όλα αυτά, το σήμερα και το αύριο που μας ετοιμάζουν είναι πιο δυσβάσταχτο! Γι
αυτό ο κόσμος της εργασίας, κάθε εργαζόμενος
και άνεργος, οφείλει, πρέπει και μπορεί να αντιδράσει, αν αποφασίσει να περάσει
στην επίθεση.
“…Όποιος
στη μάχη πάει για να πεθάνει,
στρατιώτη
μου, για πόλεμο δεν κάνει...”
Μέχρι τώρα δοκιμάσαμε και γνωρίσαμε
διαφορετικούς τρόπους αντίδρασης και αντίθεσης στην επίθεση που δεχτήκαμε.
Φωνάξαμε και γιουχάραμε στη Βουλή, καθίσαμε στις πλατείες, κατεβήκαμε κατ’
επανάληψη στους δρόμους, κάναμε πάμπολλες 24ωρες - 48ωρες απεργίες(πάνω από 30
στην τριετία).Τίποτε απ’ αυτά τα
λιανοτούφεκα δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την επίθεση η οποία συνεχίζεται όλο και
πιο λυσσαλέα! Καμιά μορφή αγώνα από αυτές που δοκιμάστηκαν ως τώρα δεν
αναδείχτηκε ικανή να απαντήσει στην πρόκληση. Ο μηχανισμός τους δεν μπλόκαρε!
Και πώς θα ήταν δυνατόν όταν όλα συνεχίζουν να δουλεύουν κατά τη βούλησή τους. Είναι
πλέον σαφές ότι για να μπλοκάρουν οι μηχανές πρέπει αυτοί που τις κινούν να τις
ακινητοποιήσουν, σταματώντας να δουλεύουν. Κι αυτό το λένε ΑΠΕΡΓΙΑ. Νέτα σκέτα.
Απεργία μέχρι να τους διώξουμε. Απεργία Διαρκείας. Κι εδώ οφείλουμε να
ξεκαθαρίσουμε ότι μπροστά σε μια τέτοια προοπτική τίθενται οι εξής προϋποθέσεις
:
Δεν απεργούμε για
να διεκδικήσουμε 50-100-200 ευρώ αύξηση, αν δεν είναι από αφέλεια να το πει κάποιος,
θα ήταν λαοπλάνος. Απεργούμε για να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή σε όλα τα
επίπεδα: αξιοπρεπή διαβίωση, υγεία, παιδεία, να επανακτήσουμε τον κοινωνικό
πλούτο της χώρας και της κοινωνίας!
Δεν απεργούμε για
να γυρίσουμε μετά την απεργία αντιμετωπίζοντας μια ζωή ακόμα περισσότερο
χρεωμένη. Λίγοι πια θα πειστούν να βάλουν πλάτη σ’ έναν τέτοιον αγώνα, αν
ξέρουν ότι μαζί με τα υπάρχοντα χρέη προς την εφορία, το ενοίκιο, τη ΔΕΗ, τα
φροντιστήρια των παιδιών, τα χρέη των δανείων στην τράπεζα, θα έχουν επιβαρύνει
το βιοπορισμό τους με μια ακόμα απεργία που αποδεδειγμένα ‘’δεν τραβούσε’’. Ο
δρόμος για την νίκη δεν θα έχει επιστροφή! Η
μόνη φυγή θα είναι προς τα μπρος!
Βάζουμε λουκέτο για να αποτινάξουμε από το αύριο το χρέος σε όλα τα
επίπεδα : Ένα αύριο χωρίς χαράτσια, χωρίς τη φτώχεια του μήνα, το άγχος της
απόλυσης, το φόβο. Ένα αύριο χωρίς
εφιάλτες!
Τώρα παίρνουμε όλοι το 100% της ευθύνης μας!
Όσο
σαφές είναι ότι η επίθεση πρέπει να είναι ΓΕΝΙΚΗ, άλλο τόσο σαφές και
αποδείξιμο είναι ότι κάποιος πρέπει να ηχήσει τη σάλπιγγα! Κάποιος πρέπει να κάνει σινιάλο,να δώσει το σύνθημα. Σε έναν τέτοιο
αγώνα δεν υφίσταται δίλημμα ποιος θα βάλει το κεφάλι του στο ντορβά. Όλους μας
προστάζει η ανάγκη και η Ιστορία να κάνουμε την αρχή, το πρώτο βήμα! Αλλά εδώ
δεν χωράνε υπεκφυγές και στρεψοδικίες! Ο καθένας ας μιλήσει για τον και στον
εαυτό του! Ο κάθε κλάδος, αν έχει και
θέλει να υπερασπιστεί τα δίκαιά του ας πρωτοστατήσει! Τούτη την ώρα η
εκπαίδευση μετά από καίριες επιθέσεις που έχει δεχτεί – νέο μισθολόγιο-βαθμολόγιο-μισθολογική
εξαθλίωση, υποτυπώδης χρηματοδότηση των σχολείων, αύξηση ωραρίου - μηδενικοί
διορισμοί, πειθαρχικός χουντικός κώδικας, κατάργηση του αμετάθετου, δέχεται και
τη χαριστική βολή με την οποία προχωρούν στις διακηρυγμένες απολύσεις, την μισθολογική καθήλωση αλλά και στη
μείωση, στην κατάργηση της μονιμότητας για
να εγκαθιδρύσουν καθεστώς δουλικότητας και πλήρους υποταγής με την επιβολή της αξιολόγησης
αστυνόμευσης-συμμόρφωσης. Ο ‘’νέο –επιθεωρητισμός’’ επιστρέφει σαν ζόμπι
από το χουντικό χρονονοντούλαπο και ανατρέπει
εκ βάθρων ό,τι έχει σχέση με το οικονομικό-εργασιακό παρόν και μέλλον των
εκπαιδευτικών, της εκπαίδευσης και των σχολείων
γενικότερα. Είναι φανερό ότι το
εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει από τους πρώτους να προτάξει δυναμικές-αποτελεσματικές
μορφές κινητοποιήσεων. Έχει ως
παρακαταθήκη την αγωνιστική στάση και δράση
από το πρόσφατο παρελθόν. Πολύ περισσότερο τώρα αντί να αρνείται,
οφείλει να παίξει πρωταγωνιστικό και καθοριστικό ρόλο σε μια κατεύθυνση
γενικευμένης σύγκρουσης για την ανατροπή ενός παρόντος δίχως αύριο.
Η μαχόμενη
εκπαίδευση και εκπαιδευτικοί να μπουν στην πρώτη γραμμή!
Η σύγκρουση θα είναι ιστορική και όχι εικονική! Βρισκόμαστε μπροστά στη
διάλυση του σχολείου και στον εργασιακό μας αφανισμό.Ας μην αρέσκεται
και ας μη βολεύεται ο κατεστημένος κομματικός συνδικαλισμός ακόμη και σήμερα με υπεκφυγές και τρίπλες του τύπου «αν όλοι, κάπου,
κάποτε ξεκινήσουν τον μεγάλο αγώνα θα
είμαστε και μεις μαζί», ή «όταν ο λαός αποφασίσει να φέρει το σοσιαλισμό, εμείς
θα αναλάβουμε να τον καθοδηγήσουμε και θα μπούμε πρώτοι », ή ακόμα, «κρατάτε
μέχρι τις επόμενες εκλογές για να μας ψηφίσετε » και να δείτε άσπρη μέρα!
Οι εκπαιδευτικοί και η εργαζόμενη πλειοψηφία έχουν θυμό κι
ανάγκες! Μπορούν να ξεπεράσουν το συνδικαλισμό της ήττας και να πράξουν αυτό
που και η ανάγκη η δική τους και η καθολική επιβάλλει: να στείλουν το μόνο
νικηφόρο μήνυμα: ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ
για να δώσουμε επιτέλους ελπίδα στο αύριο!
Baσίλης Μαυρέλος
Αντιπρόεδρος Συλλόγου
Δασκάλων/Νηπιαγωγών Χίου
για τη NΕΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
