H εξομολόγηση του συναδέλφου στο φύλλο του ‘Πολίτη’ της
27/03/2013 μου έδωσε το ερέθισμα να επισημάνω κάποια πράγματα Η αλήθεια είναι
ότι προφανώς κανείς δεν φανταζόταν ότι
αυτή η παγκόσμια κρίση του Τραπεζικού Τομέα θα είχε τέτοιο βάθος και τέτοια
ένταση, όμως η κατάρρευση του
χρηματοπιστωτικού τομέα δεν ήρθε ως ‘κεραυνός εν αιθρία’ ούτος η άλλως ξεκίνησε
από το 2008, δεν εμφανίστηκε τις τελευταίες μέρες.
Άλλωστε οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ ήξεραν πολύ καλά ότι και στην
Ελλάδα η φούσκα στον κατασκευαστικό
τομέα είχε διογκωθεί και το εμπόριο ήταν
ήδη υπερδανεισμένο ενώ τα όποια ευρωπαϊκά προγράμματα ή αναπτυξιακοί νόμοι ανακύκλωναν
τις παθογένειες και ελάχιστες πραγματικές παραγωγικές οικονομικές μονάδες
δημιουργούσαν.
Επίσης, και τουλάχιστον οι πιο πολλοί Τραπεζοϋπάλληλοι το γνωρίζουν, ότι
υπάρχει κώδικας δεοντολογίας και θεσπισμένοι κανόνες για το πώς θα προσελκύσουμε καταθέσεις
και κυρίως κανονισμοί πιστοδοτήσεων για το πώς
δανείζουμε τα λεφτά των καταθετών
μας. Δυστυχώς όμως την τελευταία δεκαετία κάποιοι νέοι τραπεζίτες Νανόπουλοι, Προβόπουλοι,
Βγενόπουλοι, Αράπογλου, ‘Στουρνάρνας’, και λοιποί εισήγαγαν στην Ελλάδα νέα ήθη και ανέδειξαν ως
υπέρτατες αξίες το υπερκέρδος (όχι απλά το κέρδος) και τον τυφλό ανταγωνισμό
(τον εφήμερο).
Όλοι αυτοί λοιπόν οι Τραπεζίτες βρίσκοντας πηγή φθηνού χρήματος στην
Ευρωπαϊκή Τράπεζα αισχροκερδούσαν με υψηλά επιτόκια. Δίνοντας δάνεια ακόμη και
εκεί που δεν έπρεπε πιστεύοντας ακράδαντα ότι με τα υπερκέρδη που έχουν από τη
διαφορά του επιτοκίου δεν πειράζει να χαθούν και κάποια δάνεια. Και ακόμα και
στις πιο συντηρητικές τράπεζες οι όποιες φωνές πήγαιναν να διατυπώσουν
αντιρρήσεις βασισμένες στους κανόνες της Τραπεζικής πρακτικής και των
Κανονισμών Πιστοδοτήσεων η απάντηση ήταν ‘δεν μπορούμε να μην ακολουθήσουμε την εποχή
μας (το ρεύμα)’ και εν πάση περιπτώσει
στην καπιταλιστική οικονομία μπορεί να είναι και έτσι τα πράγματα, γιατί όμως όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι
τραπεζίτες δεν θωράκισαν τις τράπεζες δεν έκαναν ότι και ο τελευταίος τζογαδόρος
να κρατήσει καβάτζα τουλάχιστον τα
εισιτήρια του. Όλοι αυτοί οι Τραπεζίτες – Τζογαδόροι όχι μόνο δεν δημιούργησαν
‘προβλέψεις’ που θα προστάτευαν τις τράπεζες, την δύσκολη ώρα αλλά πούλαγαν και
ακίνητα και τα πέρναγαν στα κέρδη για να μοιράσουν μερίσματα και μπόνους στις
παρέες τους.
Θύματα αυτής της απληστίας τους οι πελάτες και οι υπάλληλοι των τραπεζών
που έπαιρναν κάθε μέρα τηλέφωνο και τους πίεζαν ‘ΠΟΥΛΑ’. Κάποιοι από εμάς πούλαγαν και
πίστεψαν ότι έγιναν ‘Τραπεζίτες’. Θα μπορούσες να πεις ‘ΟΧΙ’ δεν είναι εύκολο, πιθανότατα
ούτε εγώ θα μπορούσα αν δεν είχα πίσω μου έναν σύλλογο να με καλύψει. (Χρειάζονται
τα σωματεία; θα το απαντήσει πολύ σύντομα η Κοινωνία)
Όλοι αυτοί λοιπόν οι τραπεζίτες με
τις περγαμηνές και το θράσος που μέχρι και πρωθυπουργοί ετοιμάζονταν να μας κατσικωθούν,
πως θα μας εξυγίαναν την Ολυμπιακή και
θα μας την έδιναν πίσω έλεγαν, ακόμα διαφεντεύουν αυτόν το τόπο και μας
υπαγορεύουν πώς να πεινάσουμε λιγότερο. Και ευτυχώς και υπήρχαν και αυτοί οι
κακοί συνδικαλιστές, τα σωματεία και η ΟΤΟΕ και με τις «αναχρονιστικές τους
αρχές, ιδέες και πρακτικές» έβαζαν
εμπόδια στην «πρόοδο» των Τραπεζών και δεν ανέπτυξαν όσο ήθελαν τα τοξικά τους
προϊόντα όπως έγινε σε άλλα κράτη. Το φαντάζεστε εκτός από τα χίλια μύρια
προβλήματά μας να είχαμε να καλύψουμε και τις τράπεζες;
Κώσταλος Τάσος
Α΄ Γραμματέας Ν Π ΟΤΟΕ ΧΙΟΥ
