Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (βλέπε α,β,γ,ε ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης)
καλούν σε συγκεντρώσεις «πίεσης» για καλύτερη διαπραγμάτευση στις Βρυξέλες για
το κρατικό χρέος των καπιταλιστών. Είναι αυτά τα συλλαλητήρια που εμφανίζονται
ως «αυθόρμητα», μέσω διαδικτύου κλπ…
Το ίδιο κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ στη Χίο. Σε τι καλεί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ το λαό και
τους εργαζόμενους και στη Χίο; Ποιους καλείται ο λαός να στηρίξει;
1.
Καλούν τα σωματεία και το κίνημα να στηρίξουν μια
διαπραγμάτευση για τον τρόπο που θα πληρώσει ο λαός ένα χρέος, που όμως δεν
είναι δικό του και δεν ευθύνεται για τη δημιουργία του. Δηλαδή, καλούν τα σωματεία να συμμετάσχουν σε μια
συγκέντρωση που δεν διεκδικεί τη μονομερή διαγραφή του χρέους, αλλά στο πως οι
εργαζόμενοι θα (ξανά)πληρώσουν το χρέος της πλουτοκρατίας.
2.
Καλούν τα σωματεία να στηρίξουν μια
διαπραγμάτευση, που θεωρεί δεδομένο το "λιτό βίο" του λαού, δεδομένη τη μη επιστροφή όσων χάσαμε τα
προηγούμενα χρόνια και την ίδια ώρα πασχίζει να εξασφαλίσει ζεστό χρήμα για
τους επιχειρηματικούς ομίλους.
3.
Καλούν τα σωματεία να στηρίξουν μια
διαπραγμάτευση, μέσα στο αντιλαϊκό πλαίσιο της Ε.Ε. και με σεβασμό στους
θεσμούς της, που θα καταλήξει σε
συμφωνία, η οποία θα περιλαμβάνει νέα αντιλαϊκά μέτρα, αφού οι δεσμεύσεις
πρέπει να τηρηθούν, όπως λέει ο Πρωθυπουργός, που είναι υπέρ των σαρωτικών
μεταρρυθμίσεων και ο Υπουργός Οικονομικών, που συμφωνεί με το 70% του Μνημονίου.
4.
Καλούν τα σωματεία να πάρουν θέση στον πόλεμο
ανάμεσα στα αμερικανικά μονοπώλια (Ομπάμα) και στα γερμανικά μονοπώλια (Μέρκελ)
- και από κοντά τα ελληνικά, τα γαλλικά, τα ιταλικά, τα ρωσικά-για το ποιος θα πληρώσει και ποιος θα κερδίσει
από την κρίση, από την ισοπέδωση των λαών, την οποία όλοι προωθούν στις χώρες
τους και κανένας δεν αμφισβητεί.
5.
Καλούν τα σωματεία να παλέψουν κάτω από ξένη
σημαία, κάτω από τη σημαία όσων κάνουν μαύρη τη ζωή του λαού, ενάντια στα
ταξικά του συμφέροντα.
Ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει από τη συμμετοχή
του εκεί, σε τέτοιες δήθεν αυθόρμητες συγκεντρώσεις, που όμως προβάλλονται κατά
κόρον από τα ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών, όπως γινόταν και με τις πλατείες. Το
αντίθετο. Θα γίνει ντεκόρ σε ένα πόλεμο που δεν είναι δικός του...
Το
κίνημα πρέπει να σηκώσει τη δική του σημαία και με αυτή να διαδηλώνει για τη
μονομερή κι ολοσχερή διαγραφή του χρέους, γιατί δεν είναι του λαού, για
αποδέσμευση από τα σιδερένια δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με το λαό ιδιοκτήτη του
πλούτου που παράγει και νοικοκύρη στον τόπο του.
Αυτή η σύγκρουση με τους μονοπωλιακούς ομίλους,
τις ενώσεις τους και τις κυβερνήσεις τους είναι αναγκαία και μόνο αυτή η
σύγκρουση, αυτή η γραμμή πάλης, μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού. Σε
αυτή τη σύγκρουση, σε αυτό τον πόλεμο, το ΠΑΜΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις.
Αυτή είναι η μόνη προοπτική για το λαό, αυτή
πρέπει να υπηρετήσει το κίνημα και να γυρίσει την πλάτη στο νέο κυβερνητικό
συνδικαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τις συνιστώσες του τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που όπως
και ο προηγούμενος κυβερνητικός συνδικαλισμός των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ, θέλει το κίνημα
στην υπηρεσία της κυβέρνησης, για λογαριασμό του κεφαλαίου.
