Γράφει ο Ιωάννης Μαρτέλλος
Τούτες οι ώρες είναι οι πιο κρίσιμες των τελευταίων ετών, από την ημέρα που η χώρα μπήκε στη μέγγενη του μνημονίου. Η νέα ελληνική κυβέρνηση δίνει έναν αγώνα για να πείσει ότι δεν επιθυμεί συνέχεια του προγράμματος και θέλει μια νέα συμφωνία που θα είναι διαφορετική από την ήδη εφαρμοζόμενη και άρα χωρίς το στοιχείο της λιτότητας. Αντίθετα, οι δανειστές και εταίροι πιέζουν και ζητούν την τήρηση των συμφωνηθέντων, την οποία αρνείται η ελληνική κυβέρνηση επικαλούμενη την νωπή λαϊκή εντολή.
Παίζουν καταφανώς σκληρό πολιτικό παιγνίδι, γεμάτο προφάσεις και εμφανείς επιδιώξεις. Ούτε η περιφρόνηση που δείχνουν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα είναι άσχετη με τις πολιτικές τους επιδιώξεις.
Ο κυνισμός είναι δεδομένος και κορυφαίος οικονομικός παράγοντας έλεγε σε σύναξη, μετά την ομιλία Τσίπρα την Κυριακή. Πριν μήνες κάποιος ρώτησε ένα κεντρικό πρόσωπο των πιστωτών: «μα καλά δεν προβληματιζόσαστε για τη συνέχεια;». Η απάντηση ήταν η εξής: «Γιατί να προβληματιζόμαστε; Και ο Σαμαράς το 2011 τα ίδια έλεγε που τώρα λέει ο Τσίπρας και ερχόμενος στην εξουσία έπραξε τα ανάποδα. Και ο Τσίπρας θα πάρει έγκαιρα το μήνυμα και θα στρώσει γρήγορα». Αυτό το μήνυμα έλαβε ο Τσίπρας, αλλά μέχρι στιγμής αντιστέκεται. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει στο τέλος και εάν θα κερδίσει ο ισχυρός!
Το ζήτημα είναι η αντίληψη δανειστών και εταίρων για την ελληνική πολιτική και βάσει αυτής την αντιμετωπίζουν, όπως την αντιμετωπίζουν.
Εκ της ιστορίας αυτού του τόπου προκύπτει ότι οι μεγάλες εθνικές επιλογές απαιτούν άλλες ιδιότητες από πρόσωπα και κόμματα και το κυριότερο επιβάλλουν ανάκτηση εμπιστοσύνης, ηθική υπεροχή και προπάντων αφοσίωση στο έργο και στον εθνικό σκοπό ανασύστασης και ανοικοδόμησης της χώρας.
Τι θα πετύχει η χώρα; Θα φανεί στο χειροκρότημα…
newpost.gr
