του βουλευτή Κώστα Τριαντάφυλλου (από την σελίδα του στο F/B)
Κάθε φορά που υφίσταται κανείς μια ήττα, μια αποτυχία ή μια αδικία, αυτή πονάει σαν γροθιά στο στομάχι. Ιδίως όταν έχεις καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια και η αποτυχία, οφείλεται σε ολιγωρία που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Χτες μάθαμε οτι αυτό που ξεκίνησα μέσα από μια σύσκεψη με την Αντιπροσωπεία της Ε.Ε. στην Αθήνα, κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων ενός γραφειοκράτη σε κάποιο γραφείο ενός απρόσωπου κτιρίου στο κέντρο της Αθήνας. Λίγο πιο πέρα από το γραφείο που μου έχει παραχωρήσει η Βουλή... Γιατί; Επειδή κάποιος μετέφρασε την λέξη region ως Περιφέρεια (Βορείου Αιγαίου) και όχι ως περιοχή και θεώρησε οτι τα νησιά ποτέ δεν μπορούν να λάβουν σχετική βοήθεια; Ίσως. Επειδή κάποιος δεν είχε σωστή ενημέρωση από τους υφιστάμενους του; Ίσως. Επειδή δεν γνώριζε οτι όταν πλήττεται ένα νησί από την μεγαλύτερη (ή μια από τις μεγαλύτερες) πυρκαγιά του 2012 στην Ευρώπη δεν είναι δυνατόν να θεωρείται τοπικό συμβάν; Μα είναι δυνατόν κάποιος να μην διερευνήσει προτού απορρίψει; Είναι δυνατόν να μην υποβάλει αίτηση προκειμένου να εξαντλήσει τα περιθώρια για την χρηματοδότηση; Κάποιος θα έλεγε οτι η ζωή συνεχίζεται... Προφανώς... Όμως απόψε το βράδυ η γροθιά στο στομάχι πονάει...
